สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ
เริ่มเลยละกันครับ ผมเป็นวัยรุ่นชายคนนึง อายุ20+ครับ คบกับแฟน มาเกือบ 2 ปี เป็นความบังเอิญจริงๆครับเราได้คุยกันด้วยแชทเฉพาะของโทรศัพท์ยอดฮิตตอนนั้น เราเริ่มคุย เริ่มนัดเจอ และก็คบกันครับ ช่วงปีแรกเป็นธรรมดาที่ผ่านไปอย่างมีความสุขครับ มีทะเลาะบ้าง เลิกบ้างแต่ยังกลับมาคบกัน ความรักของเราเริ่มจากความห่างไกล จนเข้าใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมพาเธอมาพอกับครอบครัวผม (ผมเกริ่นยาวไปหรือป่าว ขอโทษครับไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไงในหัวความคิดมันไหลไปหมด) ณ ตอนนั้นขณะก่อนที่จะเลิก ผมมีความรู้สึกว่า ทำไมเธอเรื่องมากจัง โทรจิกตลอดๆ ผมใช้วิธืแก้ปัญหาที่ทุเรศมากครับ ผมเปลี่ยนไป ไม่ค่อยโทรหาเธอ ไม่มีคำหวานๆ และสุดท้ายเราเลิกกัน ตอนนั้นผมรู้สีกสบายมาก ชีวิตมันช่างอิสระ ผ่านไปกี่เดือนไม่แน่ใจครับ เธอกลับมา ขอโทษผมและขอกลับไปคบใหม่ (ก่อนเลิกกันเธอด่าผมไว้เจ็บแสบเหมือนกัน T T ) ผมก็โอเค แต่ก็ยังเฉยชาใส่เธอ และแล้วเราก็เลิกกันอีกรอบ คราวนี้มันยาวเลยเป็นช่วงที่ผมฝึกงานพอดี เวลามันผ่านไปไวมาก แต่ยอมรับครับ ว่าคิดถึงเธอทุกวันแต่ไม่ง้อนะ อีโก้ผมสูงจนทำร้ายเธอและตัวเอง
ขอต่อวรรคใหม่นะครับ เธอทักแชทผมมาบอกว่ากำลังจะมีคนใหม่ ผมก็ยังเฉยๆนะ ยินดีกับเธอด้วย (ตอนเราเลิกกันแล้ว ยังเคยไป กินข้าวด้วยกัน 1 รอบครับ ผมมาคิดตอนนี้ว่าทำไมตอนนั้นไม่รั้งเธอไว้นะ) เว้นระยะเวลาไม่นาน เธอบล็อกเฟสผม ตอนนั้นผมเริ่มโกรธ ไม่รู้ทำไม แล้วเธอก็โทรมา เธอคุยเรื่องแฟนใหม่เธอแล้วก็ร้องไห้ ตอนนั้นผมทั้งโกรธ สงสาร เสียใจ สายตัดไปโดยที่เรายังคุยไม่รู้เรื่อง นี่ละครับ ผมเริ่มทุกข์ละคิดถึงเธอมาก แต่ไม่กล้าไปขอคืนดีเพราะรู้ตัวว่าทำผิดกับเธอไว้มาก ผมเลยใช้เฟสเพื่อนผมคุยกับเธอ พยายามขอโทษ และขอกลับมาคืนดี เธอบอกมันสายไปแล้ว เธอเลือกคนใหม่แล้ว ผมเพิ่งรู้สึกตัว ผมร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน มันเจ็บจริงๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเธอผมทำแบบนั้นกับเธอ เธอคงจะเจ็บมากๆแน่ๆ ผมพยายามทำใจครับ
วรรคสุดท้ายแล้วครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอทักเฟสเพื่อนผมมา ถามว่าผมเป็นไงบ้าง ผมเลยขอโทรไป (เธอบอกโทรมาได้ แต่ความมัมพันธ์ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เจ็บจริงๆ) ผมเริ่มคุยถึงความรู้สีก ความในใจที่ผมมี ผมและเธอร้องไห้ครับ เธอบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ เธอบอกขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา ผมไปต่อไม่ถูกเลย ไม่อยากให้เธอร้องไห้แล้ว คำสุดท้ายที่ผมพูดกับเธอ คือ เราจะรอถ้าทางนั้นมันไม่ใช่
ขอบคุณที่ทนอ่านกันมาครับ อาจงงๆหน่อย ผมก็ยังงงๆสับสนกับช่วงเวลาที่มันมึนอยู่ในหัวตลอด ผมอยากถามเพื่อนๆ พี่ๆ ให้แน่ชัดว่า เธอไม่มีวันกลับมาแล้วจริงๆใช่ไหมครับ ลิมไปเลย เราเลิกกันไป 6-7 เดือนครับ เรื่องที่เล่ามามันอยู่ในช่วงเวลานั้นแหละครับ
ป.ล.ขอให้เธอมีความสุขกับคนใหม่นะ ขออย่าให้เขาทำกับเธอแบบที่คนโง่ๆคนนี้เคยทำ
เมื่อผมเสีย ผู้หญิงที่ดีที่สุดไป
เริ่มเลยละกันครับ ผมเป็นวัยรุ่นชายคนนึง อายุ20+ครับ คบกับแฟน มาเกือบ 2 ปี เป็นความบังเอิญจริงๆครับเราได้คุยกันด้วยแชทเฉพาะของโทรศัพท์ยอดฮิตตอนนั้น เราเริ่มคุย เริ่มนัดเจอ และก็คบกันครับ ช่วงปีแรกเป็นธรรมดาที่ผ่านไปอย่างมีความสุขครับ มีทะเลาะบ้าง เลิกบ้างแต่ยังกลับมาคบกัน ความรักของเราเริ่มจากความห่างไกล จนเข้าใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมพาเธอมาพอกับครอบครัวผม (ผมเกริ่นยาวไปหรือป่าว ขอโทษครับไม่รู้จะจับต้นชนปลายยังไงในหัวความคิดมันไหลไปหมด) ณ ตอนนั้นขณะก่อนที่จะเลิก ผมมีความรู้สึกว่า ทำไมเธอเรื่องมากจัง โทรจิกตลอดๆ ผมใช้วิธืแก้ปัญหาที่ทุเรศมากครับ ผมเปลี่ยนไป ไม่ค่อยโทรหาเธอ ไม่มีคำหวานๆ และสุดท้ายเราเลิกกัน ตอนนั้นผมรู้สีกสบายมาก ชีวิตมันช่างอิสระ ผ่านไปกี่เดือนไม่แน่ใจครับ เธอกลับมา ขอโทษผมและขอกลับไปคบใหม่ (ก่อนเลิกกันเธอด่าผมไว้เจ็บแสบเหมือนกัน T T ) ผมก็โอเค แต่ก็ยังเฉยชาใส่เธอ และแล้วเราก็เลิกกันอีกรอบ คราวนี้มันยาวเลยเป็นช่วงที่ผมฝึกงานพอดี เวลามันผ่านไปไวมาก แต่ยอมรับครับ ว่าคิดถึงเธอทุกวันแต่ไม่ง้อนะ อีโก้ผมสูงจนทำร้ายเธอและตัวเอง
ขอต่อวรรคใหม่นะครับ เธอทักแชทผมมาบอกว่ากำลังจะมีคนใหม่ ผมก็ยังเฉยๆนะ ยินดีกับเธอด้วย (ตอนเราเลิกกันแล้ว ยังเคยไป กินข้าวด้วยกัน 1 รอบครับ ผมมาคิดตอนนี้ว่าทำไมตอนนั้นไม่รั้งเธอไว้นะ) เว้นระยะเวลาไม่นาน เธอบล็อกเฟสผม ตอนนั้นผมเริ่มโกรธ ไม่รู้ทำไม แล้วเธอก็โทรมา เธอคุยเรื่องแฟนใหม่เธอแล้วก็ร้องไห้ ตอนนั้นผมทั้งโกรธ สงสาร เสียใจ สายตัดไปโดยที่เรายังคุยไม่รู้เรื่อง นี่ละครับ ผมเริ่มทุกข์ละคิดถึงเธอมาก แต่ไม่กล้าไปขอคืนดีเพราะรู้ตัวว่าทำผิดกับเธอไว้มาก ผมเลยใช้เฟสเพื่อนผมคุยกับเธอ พยายามขอโทษ และขอกลับมาคืนดี เธอบอกมันสายไปแล้ว เธอเลือกคนใหม่แล้ว ผมเพิ่งรู้สึกตัว ผมร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน มันเจ็บจริงๆ ผมคิดว่าตอนนั้นเธอผมทำแบบนั้นกับเธอ เธอคงจะเจ็บมากๆแน่ๆ ผมพยายามทำใจครับ
วรรคสุดท้ายแล้วครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอทักเฟสเพื่อนผมมา ถามว่าผมเป็นไงบ้าง ผมเลยขอโทรไป (เธอบอกโทรมาได้ แต่ความมัมพันธ์ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เจ็บจริงๆ) ผมเริ่มคุยถึงความรู้สีก ความในใจที่ผมมี ผมและเธอร้องไห้ครับ เธอบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ เธอบอกขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ผ่านมา ผมไปต่อไม่ถูกเลย ไม่อยากให้เธอร้องไห้แล้ว คำสุดท้ายที่ผมพูดกับเธอ คือ เราจะรอถ้าทางนั้นมันไม่ใช่
ขอบคุณที่ทนอ่านกันมาครับ อาจงงๆหน่อย ผมก็ยังงงๆสับสนกับช่วงเวลาที่มันมึนอยู่ในหัวตลอด ผมอยากถามเพื่อนๆ พี่ๆ ให้แน่ชัดว่า เธอไม่มีวันกลับมาแล้วจริงๆใช่ไหมครับ ลิมไปเลย เราเลิกกันไป 6-7 เดือนครับ เรื่องที่เล่ามามันอยู่ในช่วงเวลานั้นแหละครับ
ป.ล.ขอให้เธอมีความสุขกับคนใหม่นะ ขออย่าให้เขาทำกับเธอแบบที่คนโง่ๆคนนี้เคยทำ