.
บัดเดี๋ยวดัง ป้างเป้ง วังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้ว เหลียวแล ชะแง้หา
ตีสี่แล้ว นะน้องแก้ว แล้วถึงเวลา
จำใจลา ไปหางาน ปานสิ้นใจ
แสนระทม ข่มใจ ฝืนใจหนัก
อาลัยรัก ใจหัก ชักไม่ไหว
บรรจงย้าย กายเบี่ยง เลี่ยงเตียงไป
แสนอาลัย หมอนน้อย ค่อยจัดวาง
นั่นผ้าห่ม บรรทมหลับ พับสนิท
ยอดมิ่งมิตร ปิดกันยุง จนรุ่งสาง
แสสุดเศร้า เร้าอาวรณ์ ก่อนเดินทาง
อยู่ข้างหลัง ไม่ต้องแล ชะแง้คอย
รีบอาบน้ำ ตามเวลา มาจำกัด
รีบเร่งรัดจัด กายาไป ไม่สวอย ( สวอย...อาการคล้ายคนเมาค้าง อิอิ)
อยากทำงาน ปานใจขาด วาดตาลอย
โอ..น้องน้อย คอยก่อน ตอนจากเตียง
เข้าห้องน้ำ สามนาที มีสบู่
บรรจงถู คู่ใจ ไม่มีเสียง
อาบน้ำน้อย ค่อยอาบ ที่ทราบเพียง
อยากหลีกเลี่ยง หลบเวลา คราทำงาน
แต่งตัวเท่ เซก็สวย ด้วยความหล่อ
ไม่ต้องขอ ง้อใคร ให้คำหวาน
พี่คนนี้ แสนดี ไม่มีรำคาญ
สุดสราญ ปานเทพไท้ มาให้พร
ออกจากบ้าน ซมซาน ปานใจขาด
น่าอนาถ นึกไป ให้เห่าหอน
ขับรถไป ใจหาย ให้อาวรณ์
ฉันตื่นนอน มาทำบ้า หาอะไร
ถึงโรงเรียน พากเพียร เจียนใจขาด
สุดอนาถ พลาดจน ทนไม่ไหว
โอย..วันนี้ วันหยุด มาทำอะไร
โอหัวใจ...ประหนึ่งบ้า แสนน่าอาย
โออนาถ วาสนา ชะตาตก
ในหัวอก นึกมา พาใจหาย
สู้ที่นี่ สู้ตรงนี้ สู้จนตาย
ถึงเป็น คนสุดท้าย ก็ลองดู
ต้องกลับบ้าน ซานซม ระทมจิต
เราได้คิด มืดมัว ทั้งหัวหู
ถึงเป็นคนสุดท้าย ก็ลองดู (พี่...มันซ้ำ)
เอ..เขียนอู้ วนเวียน เปลี่ยนอารมณ์
เดินกลับบ้าน ปานใจ ให้จะขาด (อีกแล้ว)
แสนอนาถ นึกไป ให้ขื่นขม
วันอาทิตย์ ตื่นทำไม ไร้อารมณ์
ใจระทม สมใจ ใครบางคน
แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจเฟสบุ๊ค
จะนั่งขลุก ไม่มองใคร ว่าใครสน
ถ้าใครรัก รักมั่ง ระวังตน
เกิดเป็นคน ต้องทนรับ กับคนดี
และสุดท้าย..ย้ายกายา มาหาเตียง
ไร้คนเคียง แต่หัวใจ ไม่เคยหนี
วันอาทิตย์ คิดไป ไม่ค่อยดี
แต่อาทิตย์นี้....มีฝัน...ฉันและเธอ
ถ้าจะรัก แค่หัวใจ ให้มีรัก
ไม่ต้องทัก ไม่ต้องบอกใคร ให้พร่ำเพ้อ
เก็บความรัก กักเอาไว้ อย่าให้ใครเจอ
ฉันรักเธอ เพ้อคนเดียว อย่าเกี่ยวใคร
อันกรุงไกร ใหญ่ยาว สิบเก้าคืบ
นอนกระดึ๊บ ด๊อกแด๊ก ไม่แปลกใช่ไหม
ถึงกระดึ๊บ...ก็เพราะตัว และหัวใจ
กระดี๊บไป.. ในฝัน เท่านั้นพอ
หมอนจ๋าหมอน กลับมานอน อ้อนแล้วจ้า
อย่าบอกลา.. พามีใจ กระไรหนอ
วันอาทิตย์ จิตคร่ำครวญ จวนเจียนพอ
ก็แค่ขอ...เพ้อพิไร........ถึงใครบางคน
(หัดแต่งกลอนครับ ผิดพลาดประการใด ขอภัยเด้อ)
เพ้อพิไร
บัดเดี๋ยวดัง ป้างเป้ง วังเวงแว่ว
สะดุ้งแล้ว เหลียวแล ชะแง้หา
ตีสี่แล้ว นะน้องแก้ว แล้วถึงเวลา
จำใจลา ไปหางาน ปานสิ้นใจ
แสนระทม ข่มใจ ฝืนใจหนัก
อาลัยรัก ใจหัก ชักไม่ไหว
บรรจงย้าย กายเบี่ยง เลี่ยงเตียงไป
แสนอาลัย หมอนน้อย ค่อยจัดวาง
นั่นผ้าห่ม บรรทมหลับ พับสนิท
ยอดมิ่งมิตร ปิดกันยุง จนรุ่งสาง
แสสุดเศร้า เร้าอาวรณ์ ก่อนเดินทาง
อยู่ข้างหลัง ไม่ต้องแล ชะแง้คอย
รีบอาบน้ำ ตามเวลา มาจำกัด
รีบเร่งรัดจัด กายาไป ไม่สวอย ( สวอย...อาการคล้ายคนเมาค้าง อิอิ)
อยากทำงาน ปานใจขาด วาดตาลอย
โอ..น้องน้อย คอยก่อน ตอนจากเตียง
เข้าห้องน้ำ สามนาที มีสบู่
บรรจงถู คู่ใจ ไม่มีเสียง
อาบน้ำน้อย ค่อยอาบ ที่ทราบเพียง
อยากหลีกเลี่ยง หลบเวลา คราทำงาน
แต่งตัวเท่ เซก็สวย ด้วยความหล่อ
ไม่ต้องขอ ง้อใคร ให้คำหวาน
พี่คนนี้ แสนดี ไม่มีรำคาญ
สุดสราญ ปานเทพไท้ มาให้พร
ออกจากบ้าน ซมซาน ปานใจขาด
น่าอนาถ นึกไป ให้เห่าหอน
ขับรถไป ใจหาย ให้อาวรณ์
ฉันตื่นนอน มาทำบ้า หาอะไร
ถึงโรงเรียน พากเพียร เจียนใจขาด
สุดอนาถ พลาดจน ทนไม่ไหว
โอย..วันนี้ วันหยุด มาทำอะไร
โอหัวใจ...ประหนึ่งบ้า แสนน่าอาย
โออนาถ วาสนา ชะตาตก
ในหัวอก นึกมา พาใจหาย
สู้ที่นี่ สู้ตรงนี้ สู้จนตาย
ถึงเป็น คนสุดท้าย ก็ลองดู
ต้องกลับบ้าน ซานซม ระทมจิต
เราได้คิด มืดมัว ทั้งหัวหู
ถึงเป็นคนสุดท้าย ก็ลองดู (พี่...มันซ้ำ)
เอ..เขียนอู้ วนเวียน เปลี่ยนอารมณ์
เดินกลับบ้าน ปานใจ ให้จะขาด (อีกแล้ว)
แสนอนาถ นึกไป ให้ขื่นขม
วันอาทิตย์ ตื่นทำไม ไร้อารมณ์
ใจระทม สมใจ ใครบางคน
แล้วสอนว่า อย่าไว้ ใจเฟสบุ๊ค
จะนั่งขลุก ไม่มองใคร ว่าใครสน
ถ้าใครรัก รักมั่ง ระวังตน
เกิดเป็นคน ต้องทนรับ กับคนดี
และสุดท้าย..ย้ายกายา มาหาเตียง
ไร้คนเคียง แต่หัวใจ ไม่เคยหนี
วันอาทิตย์ คิดไป ไม่ค่อยดี
แต่อาทิตย์นี้....มีฝัน...ฉันและเธอ
ถ้าจะรัก แค่หัวใจ ให้มีรัก
ไม่ต้องทัก ไม่ต้องบอกใคร ให้พร่ำเพ้อ
เก็บความรัก กักเอาไว้ อย่าให้ใครเจอ
ฉันรักเธอ เพ้อคนเดียว อย่าเกี่ยวใคร
อันกรุงไกร ใหญ่ยาว สิบเก้าคืบ
นอนกระดึ๊บ ด๊อกแด๊ก ไม่แปลกใช่ไหม
ถึงกระดึ๊บ...ก็เพราะตัว และหัวใจ
กระดี๊บไป.. ในฝัน เท่านั้นพอ
หมอนจ๋าหมอน กลับมานอน อ้อนแล้วจ้า
อย่าบอกลา.. พามีใจ กระไรหนอ
วันอาทิตย์ จิตคร่ำครวญ จวนเจียนพอ
ก็แค่ขอ...เพ้อพิไร........ถึงใครบางคน
(หัดแต่งกลอนครับ ผิดพลาดประการใด ขอภัยเด้อ)