แล้วแต่หน่วยงานครับเพราะเอกชนก็อีกแบบหนึ่ง ข้าราชการก็อีกแบบ แล้วก็มีบริบทงานอัตราความก้าวหน้าเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
พูดในมุมงานราชการนะครับ เพราะผมมีประสบการณ์การทำงานเอกชนน้อย
ซึ่งผมได้เคยทำงานกับ คนที่อยู่รอดจนอายุ 50 ขึ้นซึ่งเธอเป็นพนักงานที่อายุเยอะที่สุดในสายงานผมแล้วแล้วก็อยู่รอดปลอดภัยจะมีลักษณะเด่นๆที่เด็กใหม่ทำไม่ได้แน่แน่ ส่วนคนที่ขยันตั้งใจส่วนมากมักจะลาออกซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กรุ่นใหม่ ที่โดนพวกรุ่นพี่ที่เก๋าเกมกดขี่จนอยู่ยาก อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวนะครับ
1 อย่าไปยึดติดอะไรมาก ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็ อย่าไปฝืนปล่อยให้คนอื่นเขาทำ เอางานมาไว้กับตัวสุดท้ายกลายเป็นงานของตัวเอง
2 อย่าไปแคร์คนรอบข้างให้มาก รู้จักปฏิเสธจริงอยู่การแคร์กันเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้าแคร์กับคนที่ไม่แคร์เรา สุดท้ายเราจะเสียเปรียบและต้องมานั่งช่วยงานให้มัน บางทีจนงานนั้นกลายเป็นของเราต่อไป
3 เวลาทำงานต้องรู้จักเสนอหน้างานไหนสำคัญงานไหนไม่สำคัญเช่นเวลาอยู่ต่อหน้าผู้บริหารให้ทำเป็นตัวสำคัญอย่างนั้นอย่างนี้เอาใจเสิร์ฟกาแฟนู่นนี่นั่นให้เป็น ไปรอดแน่ครับ อันนี้ประสบการณ์จริงๆเลย แกล้งโง่ด้วยก็ดี
4 พูดจา อ่อนหวาน ตี 2 หน้าไว้บ่อยๆ ถึงจะเกลียดกันแค่ไหน เพราะยังไงก็ต้องร่วมงานกัน  
5 อย่าออกตัวแรงว่าทำอันนั้นอันนี้ได้ อันไหนที่ไม่รู้ก็อย่าไปค้นคว้าหาเองสุดท้ายคุณจะกลายเป็นผู้รู้และจะกลายเป็นผู้ที่ได้ทำ สุดท้ายมันจะกลายเป็นงานของคุณ เช่นเรื่องพวกโปรแกรม Word บางคนทำมา 30 ปียังไม่รู้เลยจะต้องทำยังไง บางทีงานไม่ยากหรอกแต่ถ้ามันเยอะแล้วมันจะยากปัญหาจะตามมา
6ให้คิดว่าโลกนี้ปลาใหญ่มันกินปลาเล็กอยู่แล้วใครที่อ่อนแอหรือไม่แข็งแกร่งก็ต้องถูกกิน เด็กใหม่ที่ยังไม่โตไม่ปีกกล้าขาแข็งยังไงกต้องถูกเอาเปรียบเพราะถ้าเด็กใหม่คนนั้นสู้ไม่ไหวมันก็ออกไปและองค์กรก็ต้องมีเด็กใหม่คนอื่นมาให้คุณใช้อยู่ดี ซึ่งเหตุผลนี้แหละที่ผมรับไม่ได้ก็เลยลาออกแ***เลย

สุดท้ายขอให้โชคดีในการทำงานนะครับส่วนผมจะไม่ขอกลับไปอีกแล้ว เพราะตอนจะออกผมจำความรู้สึกนั้นที่ทำกับเราได้ ทั้งหัวหน้าทั้งเพื่อนร่วมงาน ใส่ร้ายโยนงานกันสารพัด (ตอนนั้นโง่เองเพราะต้องการ การยอมรับในที่ทำงานใครใช้อะไรทำหมด 555) วันต่อมาต้องมายิ้มใส่กัน ทนอยู่กันได้ยังไง ตอนนั้นเหมือนจะเป็นบ้า ตื้นขึ้นไม่ยากไปทำงาน อยู่อย่างนี้ไม่ดีแน่ คิดไปไกลขายของข้างถนนยังดีกว่ามาทนพวกนี้เลย เห็นหน้าจะอ้วกยังต้องค่อยรับคำสั่งพวกมันอีก  โชคดีที่ผมไม่ภาระผูกคอ เลยออกเลย ขนาดวันสุดท้ายที่ออกยังโทรตามไปทำงาน 555 บายสังคมทำงานที่สวยหรู เรามาเรียนรู้เป็นประสบการณ์ หลุดพ้นแล้ว  ยังไงผมก็คิดว่าเป็นนายตัวเองดีกว่าถึงจะลำบากกว่าแต่สบายใจ ปล.งานตอนนั้นคือพนักงานมหาวิทยาลัยในต่างจังหวัด