*ภาษาอาจจะอ่านยาก แต่อยากขอคำแนะนำจริงๆ*
คนย้อนแย้ง เพื่อนเราคนรอบข้างเราบอกว่าเรามัน คนย้อนแย้ง เป็นพฤติกรรมที่มาโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อยู่ๆก็แสดงออกเป็นคนแบบนี้ คือในสมองเรามันคิดเรื่องอะไรตลอดเวลา เหมือนคุยกับตัวเอง ถ้ามีฝั่งดีและไม่ดีเถียงกัน เราไม่ใช่ เรามีมากกว่า2 คนมีร่างอวตารยืนอยู่เป็นสิบ เราอยู่ๆก็เปลี่ยนใจทันทีทั้งที่ตัดสินใจไปแล้ว ถ้าเบาๆก็แค่เรื่องตัดสินใจ เราเลือกร้านอาหารที่จะไปกินกับเพื่อน ตัดสินใจเสร็จแล้วก็กำลังเดินกันไป ไม่ถึงนาทีเราก็เปลี่ยนใจแบบ เอ๊ะ ร้านนั้นดีกว่า อ๊ะ ไม่เอาละเอาร้านนู้นละกัน ไม่เอาละๆ เอาร้านเดิม เดินไปคิดไปพูดไปอยู่คนเดียว ในหัวเรามีข้อมูลของสิ่งที่เราคิดมาเทียบกันเยอะมาก เหมือนร้านแรกอาหารไม่อร่อย ร้านสองดีกว่าอยากกินไก่ทอด ไม่เอาละร้านที่สามอยากกินสลัดจะลดน้ำหนัก สุดท้ายเอาร้านเดิมละกันใกล้ดี ไม่เอาแล้ว จนขี้เกียจไปแต่ต้องฝืนตัวเอง กลายเป็นไม่อยากไปแล้วทรมานตัวเองอีก คนอื่นต้องมาเดือดร้อนคอยเปลี่ยนตามเรา หลายครั้งที่ทำให้คนอื่นไม่พอใจจนบอกกับเรา เราก็เข้าใจดี เข้าใจมากด้วย พยายามแก้เฉพาะไอ้พฤติกรรมที่พอแก้ได้ แต่ในหัวแก้ไม่ได้จริงๆ ช่วงก่อนๆเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นถี่มาก คือเกิดขึ้นทุกวัน วันละหลายๆรอบ จนเพื่อนไม่โอเคแล้ว เราเลยพยายาม ตัดสินใจให้เด็ดขาด แต่มันไม่ได้อ่ะ มันเด็ดขาดจริงแต่อีกอย่างมันดีกว่า มันต้องเปลี่ยน สู้กับความคิดที่ตีกันในหัวไม่พอ เอาความคิดคนอื่นมาคิดแทน วิเคราะห์ ประมวนไปเองทั้งหมด แล้วเปลี่ยนใจไปมา
ถ้ามันเป็นแค่ปัญหาเล็กๆก็คงดี แต่มันเริ่มกระทบชีวิตขึ้นเรื่อยๆ สร้างภาระให้ตัวเองเพิ่มขึ้นมากกว่าสร้างให้คนอื่นอีก เราทำงานส่งอ.ที่มอ เป็นเปเปอร์หลายหน้า กำหนดหัวเรื่อง เขียนจนเสร็จ พอใจมากงานดีแล้วเลยไปนอน พอนอนก็เริ่มคิดเรื่องงานชิ้นนั้น บรรทัดนั้นแบบนั้นจะได้เหรอวะ เห้ย เรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผลรึเปล่า มีใครทำมั้ย ไม่อยากซ้ำใคร งานไม่ดีแน่ๆเลยเอายังไงดี เคยอ่านงานคนอื่นมาแบบนี้ไม่ได้แน่ คิดไปต่างๆนาๆในเวลาแปปเดียว สุดท้าย เราเริ่มกำหนดหัวเรื่องใหม่และทำงานชิ้นนั้นใหม่ทั้งหมดทั้งที่อันเก่ามันดีกว่าอยู่แล้ว จึงกลับไปเอาอันเดิมส่ง ทำเหมือนมันง่ายมากมั้งที่เปลี่ยนแบบนีเพราะแค่เหตุผลที่ไม่มีความสมควร
เราชอบอยู่คนเดียวเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง ชอบกั้นกำแพงใส่คนอื่น ขนาดสนิทก็มีกำแพงบางๆให้ อยู่คนเดียวมีความสุขมากแต่พอเหงา เพื่อนจะมาหาก็ดีใจ เย้ ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้ว พอตัดสินใจตอบตกลงไปสักไม่ถึงนาทีอีกก็จะโทรกลับไปหาว่าไม่ต้องมาแล้ว กลัวว่ามาแล้วจะอย่างนั้นอย่างนี้ ทำอะไรไม่ถนัดแน่ ขี้เกียจคุยด้วยต้องทำยังไง ไม่อยากให้มาแล้ว พอเพื่อนมาถึง ก็เฉยๆ อารมณ์เปะปะสลับไปมาตลอด จะเอาแต่ที่ตัวเองอยากได้อ่ะหรือเราเอาแต่ใจกันแน่ ไม่ใช่ มันไม่ใช้ว่าอยากจะได้แต่ที่อยากได้ตลอด ขนาดคนที่เกลียดพออยู่ต่อหน้ากันยังรู้สึกเฉยๆเลย พอแยกกันก็เกลียดใหม่ ประจ๊ำ!
บางทีก็คุยกับตัวเองทั้งที่นั่งอยู่กับคนอื่น พูดอะไรวกไปวนมา แล้วอีกมากมายจนมันไม่ได้ละ แบบนี้ไม่ได้
หนักหน่อยอยู่ๆร้องไห้ตอนอยู่คนเดียว ไม่มีเหตุผล จากนั้นเหตุการณ์เลวๆที่เคยฝังใจไปแล้วก็พลูขึ้นมาสารพัดเรื่อง แม้แต่เรื่องที่ลืมไปแล้ว คนที่เคยทำให้เสียใจ มันทำให้ร้องไห้ไปอีกหลายชั่วโมง อยู่ๆก็เศร้าหนักแต่น้ำตาไหลแล้วมีความสุขมาก พอหยุดร้องก็มานั่งคิดว่าร้องทำไม อยู่ๆก็กลายเป็นรู้สึกเหมือนเมื่อกี๊นอนเฉยๆไม่ได้ร้องไห้ เป็นพวกจินตนาการสูง เพ้อเจ้อในหัวนี่แหละ นอนจินตนาการเรื่องอะไรได้หลายชั่วโมงกว่าจะหลับไป
ต้องบอกก่อนว่าก่อนจะเป็นแบบนี้เดิมทีเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเนี่ยไม่คิดมาก อาการแบบนี้ก็เพิ่งเป็นตอนขึ้นปี 1 มาใช้ชีวิตเองและเปลี่ยนสังคมใหม่ จากเคยเป็นคนสบายๆ คิดน้อย เริ่มมากตอนอยู่ม.6แล้วต้องเข้ามหาวิทยาลัย ลดน้ำหนักควบด้วยเลยคิดเยอะขึ้น เริ่มเครียดเริ่มกังวล พอออกอยู่คนเดียวจากคนที่ไม่เคยต้องทำอะไรเองก็ต้องเปลี่ยน จนถึงขั้นไม่รัว่าแพนิกหรือเปล่า หายใจไม่อิ่มตอนเรียนแบบหอบแล้ว ไม่ไหวแล้ว ถึงขั้นเคยถูกพาไปรพ.ตอนเข้าค่ายที่ตจวเพราะกลัวตัวเองจะตายก็เคย ตอนนี้ก็มีอาการพวกนี้มาเป็นพวง
ไม่รู้ว่าที่เป็นตอนนี้มันปกติมั้ย ไม่ มันไม่ปกติสำหรับเรามากๆ เราเหนื่อยกับความคิดตัวเอง ทำอะไรก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ขนาดกระทู้ที่ตั้งนี่ยังไม่รู้เลยว่าอีกกี่นาทีจะกลับมาแก้หรือลบได้มั้ย ถ้าไม่ได้ก็กังวลคิดไปมากมาย อะไรก็ไม่รู้ เหนื่อย อยากหายไม่เอาแล้ว จัดการกับความคิดตัวเองไม่ได้ พฤติกรรมพอบังคับได้ แต่ในหัวจัดการไม่ได้เลย แย่ ต้องทำยังไงกับชีวิต มันเยอะขึ้นเรื่อยๆ ข้างนอกปกติข้างในมันรวน ถึงขนาดต้องพบจิตแพทย์มั้ย ต้องทำยังไงถึงจะหายได้สักที
*ภาษาอาจจะวกวน วรรคเยอะเพราะข้างในเรามันสั่งเป็นวรรคแบบนี้ พูดก็วรรคแบบนี้ อาจจะอ่านยาก*
สู้กับความคิดตัวเองให้จบไม่ได้ กลายเป็นคนย้อนแย้งที่ไม่มีใครเข้าใจ
คนย้อนแย้ง เพื่อนเราคนรอบข้างเราบอกว่าเรามัน คนย้อนแย้ง เป็นพฤติกรรมที่มาโดยที่เราก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อยู่ๆก็แสดงออกเป็นคนแบบนี้ คือในสมองเรามันคิดเรื่องอะไรตลอดเวลา เหมือนคุยกับตัวเอง ถ้ามีฝั่งดีและไม่ดีเถียงกัน เราไม่ใช่ เรามีมากกว่า2 คนมีร่างอวตารยืนอยู่เป็นสิบ เราอยู่ๆก็เปลี่ยนใจทันทีทั้งที่ตัดสินใจไปแล้ว ถ้าเบาๆก็แค่เรื่องตัดสินใจ เราเลือกร้านอาหารที่จะไปกินกับเพื่อน ตัดสินใจเสร็จแล้วก็กำลังเดินกันไป ไม่ถึงนาทีเราก็เปลี่ยนใจแบบ เอ๊ะ ร้านนั้นดีกว่า อ๊ะ ไม่เอาละเอาร้านนู้นละกัน ไม่เอาละๆ เอาร้านเดิม เดินไปคิดไปพูดไปอยู่คนเดียว ในหัวเรามีข้อมูลของสิ่งที่เราคิดมาเทียบกันเยอะมาก เหมือนร้านแรกอาหารไม่อร่อย ร้านสองดีกว่าอยากกินไก่ทอด ไม่เอาละร้านที่สามอยากกินสลัดจะลดน้ำหนัก สุดท้ายเอาร้านเดิมละกันใกล้ดี ไม่เอาแล้ว จนขี้เกียจไปแต่ต้องฝืนตัวเอง กลายเป็นไม่อยากไปแล้วทรมานตัวเองอีก คนอื่นต้องมาเดือดร้อนคอยเปลี่ยนตามเรา หลายครั้งที่ทำให้คนอื่นไม่พอใจจนบอกกับเรา เราก็เข้าใจดี เข้าใจมากด้วย พยายามแก้เฉพาะไอ้พฤติกรรมที่พอแก้ได้ แต่ในหัวแก้ไม่ได้จริงๆ ช่วงก่อนๆเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นถี่มาก คือเกิดขึ้นทุกวัน วันละหลายๆรอบ จนเพื่อนไม่โอเคแล้ว เราเลยพยายาม ตัดสินใจให้เด็ดขาด แต่มันไม่ได้อ่ะ มันเด็ดขาดจริงแต่อีกอย่างมันดีกว่า มันต้องเปลี่ยน สู้กับความคิดที่ตีกันในหัวไม่พอ เอาความคิดคนอื่นมาคิดแทน วิเคราะห์ ประมวนไปเองทั้งหมด แล้วเปลี่ยนใจไปมา
ถ้ามันเป็นแค่ปัญหาเล็กๆก็คงดี แต่มันเริ่มกระทบชีวิตขึ้นเรื่อยๆ สร้างภาระให้ตัวเองเพิ่มขึ้นมากกว่าสร้างให้คนอื่นอีก เราทำงานส่งอ.ที่มอ เป็นเปเปอร์หลายหน้า กำหนดหัวเรื่อง เขียนจนเสร็จ พอใจมากงานดีแล้วเลยไปนอน พอนอนก็เริ่มคิดเรื่องงานชิ้นนั้น บรรทัดนั้นแบบนั้นจะได้เหรอวะ เห้ย เรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผลรึเปล่า มีใครทำมั้ย ไม่อยากซ้ำใคร งานไม่ดีแน่ๆเลยเอายังไงดี เคยอ่านงานคนอื่นมาแบบนี้ไม่ได้แน่ คิดไปต่างๆนาๆในเวลาแปปเดียว สุดท้าย เราเริ่มกำหนดหัวเรื่องใหม่และทำงานชิ้นนั้นใหม่ทั้งหมดทั้งที่อันเก่ามันดีกว่าอยู่แล้ว จึงกลับไปเอาอันเดิมส่ง ทำเหมือนมันง่ายมากมั้งที่เปลี่ยนแบบนีเพราะแค่เหตุผลที่ไม่มีความสมควร
เราชอบอยู่คนเดียวเป็นพวกโลกส่วนตัวสูง ชอบกั้นกำแพงใส่คนอื่น ขนาดสนิทก็มีกำแพงบางๆให้ อยู่คนเดียวมีความสุขมากแต่พอเหงา เพื่อนจะมาหาก็ดีใจ เย้ ไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้ว พอตัดสินใจตอบตกลงไปสักไม่ถึงนาทีอีกก็จะโทรกลับไปหาว่าไม่ต้องมาแล้ว กลัวว่ามาแล้วจะอย่างนั้นอย่างนี้ ทำอะไรไม่ถนัดแน่ ขี้เกียจคุยด้วยต้องทำยังไง ไม่อยากให้มาแล้ว พอเพื่อนมาถึง ก็เฉยๆ อารมณ์เปะปะสลับไปมาตลอด จะเอาแต่ที่ตัวเองอยากได้อ่ะหรือเราเอาแต่ใจกันแน่ ไม่ใช่ มันไม่ใช้ว่าอยากจะได้แต่ที่อยากได้ตลอด ขนาดคนที่เกลียดพออยู่ต่อหน้ากันยังรู้สึกเฉยๆเลย พอแยกกันก็เกลียดใหม่ ประจ๊ำ!
บางทีก็คุยกับตัวเองทั้งที่นั่งอยู่กับคนอื่น พูดอะไรวกไปวนมา แล้วอีกมากมายจนมันไม่ได้ละ แบบนี้ไม่ได้
หนักหน่อยอยู่ๆร้องไห้ตอนอยู่คนเดียว ไม่มีเหตุผล จากนั้นเหตุการณ์เลวๆที่เคยฝังใจไปแล้วก็พลูขึ้นมาสารพัดเรื่อง แม้แต่เรื่องที่ลืมไปแล้ว คนที่เคยทำให้เสียใจ มันทำให้ร้องไห้ไปอีกหลายชั่วโมง อยู่ๆก็เศร้าหนักแต่น้ำตาไหลแล้วมีความสุขมาก พอหยุดร้องก็มานั่งคิดว่าร้องทำไม อยู่ๆก็กลายเป็นรู้สึกเหมือนเมื่อกี๊นอนเฉยๆไม่ได้ร้องไห้ เป็นพวกจินตนาการสูง เพ้อเจ้อในหัวนี่แหละ นอนจินตนาการเรื่องอะไรได้หลายชั่วโมงกว่าจะหลับไป
ต้องบอกก่อนว่าก่อนจะเป็นแบบนี้เดิมทีเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเนี่ยไม่คิดมาก อาการแบบนี้ก็เพิ่งเป็นตอนขึ้นปี 1 มาใช้ชีวิตเองและเปลี่ยนสังคมใหม่ จากเคยเป็นคนสบายๆ คิดน้อย เริ่มมากตอนอยู่ม.6แล้วต้องเข้ามหาวิทยาลัย ลดน้ำหนักควบด้วยเลยคิดเยอะขึ้น เริ่มเครียดเริ่มกังวล พอออกอยู่คนเดียวจากคนที่ไม่เคยต้องทำอะไรเองก็ต้องเปลี่ยน จนถึงขั้นไม่รัว่าแพนิกหรือเปล่า หายใจไม่อิ่มตอนเรียนแบบหอบแล้ว ไม่ไหวแล้ว ถึงขั้นเคยถูกพาไปรพ.ตอนเข้าค่ายที่ตจวเพราะกลัวตัวเองจะตายก็เคย ตอนนี้ก็มีอาการพวกนี้มาเป็นพวง
ไม่รู้ว่าที่เป็นตอนนี้มันปกติมั้ย ไม่ มันไม่ปกติสำหรับเรามากๆ เราเหนื่อยกับความคิดตัวเอง ทำอะไรก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ขนาดกระทู้ที่ตั้งนี่ยังไม่รู้เลยว่าอีกกี่นาทีจะกลับมาแก้หรือลบได้มั้ย ถ้าไม่ได้ก็กังวลคิดไปมากมาย อะไรก็ไม่รู้ เหนื่อย อยากหายไม่เอาแล้ว จัดการกับความคิดตัวเองไม่ได้ พฤติกรรมพอบังคับได้ แต่ในหัวจัดการไม่ได้เลย แย่ ต้องทำยังไงกับชีวิต มันเยอะขึ้นเรื่อยๆ ข้างนอกปกติข้างในมันรวน ถึงขนาดต้องพบจิตแพทย์มั้ย ต้องทำยังไงถึงจะหายได้สักที
*ภาษาอาจจะวกวน วรรคเยอะเพราะข้างในเรามันสั่งเป็นวรรคแบบนี้ พูดก็วรรคแบบนี้ อาจจะอ่านยาก*