โดยส่วนตัวแล้วเป็น ร่าเริง มนุษย์สัมพันธ์ดีเยี่ยม ยิ้มง่าย แต่ช่วง 2 ปีที่ผ่านนี้เจอแต่เรื่องแย่ๆค่ะ เรื่องงาน  เรื่องรัก เป็นคนเก็บกดระดับหนึ่งค่ะ ไม่ชอบทำให้คนอื่นไม่สบายใจ ทุกวันเจอคนทักนับร้อย"ช่วงงานหนักเหรอดูเคลียดๆ" "หน้าบูด" "แบกโลกไว้เหรอ"  "ทำไมไม่ยิ้ม" พอเจอคำถามแบบนี้ทุกเลยได้นั่งคิดทบทวบกับชีวิตเรื่องราวที่ผ่านมา เจ็บมาเยอะ เสียใจมามาก แต่ก็ผ่านมาได้ แอบคิดในใจเบาๆน่ะ  อย่างให้ใครเข้ามารับรู้สิ่งที่เราเป็นเราเจอจะดีกว่า พยายามปิดกัน ไม่ยิ้ม ไม่ทักทายมันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า จนกลายเป็นหน้านิ่ง แต่ทุกวันนี้เหมือนตัวเองทนกับความเจ็บ. ความรู้สึก ๆ ทั้งหลายได้ในระดับหนึ่ง จนมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งทักว่า "ยิ้มแปลกๆน่ะ" "รู้สึกแปลกๆ" จนมานั่งคิด นั่งส่องกระจก. มันเหมือนที่เพื่อนบอกจริงๆ เวลายิ้มรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง รอยยิ้มมันไม่เข้ากับหน้าเลย กลับไปดูรูปถ่ายเก่าๆ เมื่อก่อนก็มีความสุขมากขนาดนั้นได้ยังไง ยิ้มแบบนั้นได้ยังไง! ทุกวันนี้ยังคงหน้านิ่งสู้กับความเศร้า ความเหงา ความเหนื่อย ความท้อ ความเจ็บต่างๆ เวลาอยากยิ้ม เวลาอยากหัวเราะ ก็บอกกลับตัวเอง กำลังมีความสุข ต้องยิ้ม ต้องหัวเราะ ให้พ้นวัน กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน มันเหนื่อยเหลือเกิน

         ปล.คิดไว้ว่าสักวันเราจะเข็มแข็งแล้วดึงเอายิ้มนั้นคืนให้ได้ (ไม่ยังไม่ได้ไปพบจิตแพทย์แบบจริงๆจังๆ)