เรามักเรียกสามีว่า my other half เวลาพูดถึงเขากับเพื่อนฝูงอะไรอย่างนี้ และเขาเป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นครึ่งหนึ่งของเรา...
มีครั้งหนึ่งสามีต้องผ่าตัดในส่วนที่ค่อนข้างเซนสิทีฟ เราไม่เคยรู้สึกโหวงเหวงอย่างนั้นมาก่อนในชีวิต มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก กลัวจนชารึเปล่าไม่แน่ใจ ขับรถไปบนฟรีเวย์หลายสิบไมล์ตอนตีสองน้ำตาไหลไป ปรกติเราไม่ชอบขับรถบนฟรีเวย์ค่ำๆมืดๆค่ะ กลัว แต่ตอนนั้นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอเพียงไปถึงโรงพยาบาลให้ไว พอเห็นสามีมีเครื่องช่วยหายใจครอบอยู่ที่ปากและจมูก เรากลัวมาก กลัวจริงๆ กลัวไปต่างๆนาๆ มีแว่บหนึ่งในสมองคิดว่าตัวเองจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีเขาแล้วก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก แต่สักพักเราก็บอกตัวเองและบอกเขาที่ยังไม่ได้สติว่าทุกอย่างมันจะต้องโอเค เขาต้องปลอดภัยและเราจะผ่านเรื่องร้ายๆนี้ไปด้วยกัน...

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น สามีของเราเขากลัวยิ่งกว่าเราค่ะ หลังออกจากโรงพยาบาลพักฟื้นเรียบร้อย เขาจัดแจงทุกอย่างเป็นชื่อเราให้เรียบร้อยบอกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเราจะได้ไม่ต้องลำบาก เราเองก็ทำเหมือนกัน และเราสองคนก็พยายามใช้เวลาในทุกวันด้วยกันให้คุ้มค่าที่สุด ราวกับมันเป็นวันสุดท้าย...เพราะเราไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะหายลับไปกับตาเมื่อไหร่

เราเคยบอกสามีว่า ถ้าไม่มีคุณฉันก็จะอยู่เป็นหม้ายไปจนตาย เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวไปตามเรื่อง เอาเวลาว่างไปทำประโยชน์เพื่อสาธารณะ เขาส่ายหน้าไม่พอใจแล้วบอกว่า ไม่ๆๆ คุณต้องมีใครสักคนอยู่ด้วย มีความรักครั้งใหม่ มีชีวิตที่ดีและมีความสุข และเราก็บอกเขาเหมือนกันว่าถ้าเราตายก่อน เราก็อยากให้เขามีคนที่ดีคอยรักคอยเคียงข้างดูแลเหมือนกัน ไม่งั้นเราคงตายแบบไม่สงบสุข