ชอบเพื่อนสนิท(ที่อดีตเคยเป็นคนที่เราแอบรัก)มานานหลายปี..แต่ลึกๆของหัวใจก็ยังรู้สึกดีอยู่
เราคอยอยู่ข้างๆ คอยรับฟังทุกๆเรื่องราว รวมถึงเรื่องคนรักของเขา คอยปลอบโยน คอยเช็ดน้ำตาเค้า แล้วก็ต้องเช็ดน้ำตาตัวเอง
เบื้องหน้าเราเป็นเพื่อนที่ดีมากกก แต่เบื้องหลังเราเองเจ็บปวดมากแต่เราไม่เคยแสดงออก....หลายปีที่ผ่านมาเราไม่เคยมีใครได้เลยเหมือนหัวใจเรามีแต่เค้า.. อาจเพราะคำว่า"เพื่อนที่แสนดี"เราเลยกลายเป็นคนดีที่เธอไม่รัก และเราก็รู้ดีอยู่เต็มอกว่าเธอรักใคร เราเลยทำอะไรไม่ได้ จนวันนึงเรารู้สึกสงสารหัวใจตัวเองเหลือเกิน ร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน เราเลยเป็นคนตัดสินใจเดินออกมาและหายไปจากชีวิตเค้า ซึ่งเค้าเองก็ยังไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น เราตัดการติดต่อทุกอย่าง ทั้งๆๆที่ใจยังเฝ้ารอคอยและคิดถึงอยู่เสมอ
***ตอนตัดสินใจเดินออกมาคิดว่าตัวเองทำได้ ทนไหว แต่ผ่านไป โอ้โห มีน้ำตาเกือบทุกค่ำคืน  นี่แหละความทรมาน คิดถึงแล้วบอกไม่ได้มันทรมานมากกกกก***กลับไปก็ไม่ได้เพราะเลือกเอง
???????แล้วฉันจะอยู่อย่างไร ใช้ชีวิตแบบไหน ให้ทรมานน้อยที่สุด "หักดิบ"ใจต้องแข็งพอ...นี่เพิ่งผ่านไปแค่เดือนกว่า จะต้องทำอย่างไงดีสงสารสภาพหัวใจตัวเองเหลือเกิน ??????? // คุณคิดว่าเค้าจะคิดถึงฉันบ้างมั้ย........ขอบคุณทุกคนคะ ขอบคุณจริงๆ