สวัสดีครับ วันนี้มีเรื่องราวดีๆมาแชร์ให้ทุกคนได้อ่านกัน พอดีวันนี้ผมขึ้นรถเมล์จะกลับบ้าน สาย73 ขึ้นจากแถวCWคนแน่นมาก แต่พอมาถึงช่วงก่อนจะถึงตลาดขวัญคนลงเยอะแต่พื้นที่นั่งยังไม่มี ผมได้สังเกตุเห็นคนเสื้อขาวแต่ไม่ได้คิดไร พอรถเมล์มาจอดอีกป้ายมี1ที่นั่งสำหรับผู้โชคดี ไม่บอกคนทั้งรถก็รู้ว่ามันต้องเป็นของผมเพราะมันอยู่หน้าผมเลย แต่ผมมองไปที่เสื้อขาวอีกครั้งเขาเป็นผู้หญิงวัยรุ่น ดูหน้าตาเหน็ดเหนื่อยกับงานวันนี้มาก ซึ่งต่อมจิตใจดีทำงานสิครับ555 โดนต่อมนี้ครอบงำง่ายมากกับคนที่ดูสู้ชีวิตมันทำให้นึกถึงพี่สาวตัวเอง เลยเรียกผู้หญิงคนนั้นมานั่ง พี่เขาขอบคุณเราใหญ่เลยครับเราก็ยิ้มๆไม่คิดไรเพราะปกติก็เจอคำนี้บ่อย แต่พอพี่แกนั่งแกหันหน้าขึ้นมาถามเรา “:&&@&” เอ๊ะได้ยินไม่ชัดเพราะใส่สายหูฟังอยู่ ผมเลยถอดออกฟังพี่แกพูดอีกครั้ง “ให้ถือของช่วยมั้ยคะ?” พร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร ผมนี่ยิ้มแก้มปริเลยครับคือเพิ่งเคยเจอคนที่พูดแบบนี้กับคนที่ไม่รู้จักกันเพียงเพราะเขาคนนั้นสละที่นั่งให้ ผมเลยแอบถ่ายรูปพี่แกมา ต้องขอโทษมาในที่นี้ด้วยนะครับ^^





*พิมพ์ในมือถืออาจอ่านยากต้องขออภัยด้วยนะครับ