พอดีมาฝึกงานใกล้จะจบแล้วเหลืออีก 8 วัน ดันเจอคนคนนึง อยากเข้าไปทำความรู้จักมาก
ชอบมากๆ เจอวันแรกประทับใจแรกพบค่ะ เดินออกจากที่ทำงานพร้อมกัน เราเดินตามหลังเค้าไป
บังเอิญขึ้นรถเมล์คันเดียวกัน แอบมองเขาตลอดนะคะ แต่เราลงก่อนเลยไม่รู้เขาลงที่ไหน

วันที่สองเราต้องไปออกนอกพื้นที่ เลยต้องไปแต่เช้าถึงที่ทำงานประมาณ 8 โมง เจอแค่แป๊ปเดียวอ่ะค่ะ
แค่เจอแป๊ปเดียวก็ดีใจค่ะ ยิ้มทั้งวันเลย วันที่สามนี่กว่าจะได้เจอก็ผ่านไป 4-5วันแล้วค่ะ
ก่อนหน้านี้คุยกับเพื่อนเล่นๆว่า "ถ้าเจอนะ จะเดินไปถามชื่อ ขอเบอร์เลย" แล้วตอนเย็นก็เจอค่ะ
ยืนมองเขาอยู่คนละฝั่งถนน พอเจอจริงๆ ป๊อดค่ะ 5555 ไม่กล้าจริงๆ แค่เห็นก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแล้วค่ะ

วันต่อๆมาเราก็ไปดักเจอ สังเกตเวลาที่เขาจะออกมา(จะโดนคิดว่าโรคจิตไหมเนี่ย??) ไม่เจอเลยค่ะ
รอเงิบไปสองวัน TT____TT  และแล้ววันที่เราไปนอนหอเพื่อนค่ะ ขึ้นรถเมล์คันเดียวกับเขาอีกครั้ง
ตอนแรกรอรถอยู่ ก็นั่งชะเง้อมองนะคะ จะมามั้ยน๊า จะได้เจอมั้ยน๊าา สักพักเขามาค่ะ ยิ้มเลยเรา นั่งยิ้มมมมมมหน้าแป้นแล้นเลย
พอรถมาก็ไปขึ้นประตูด้านหลังค่ะ เขายืนอยู่ข้างหลังเรา อ๊ากกก เขินๆๆๆๆ แล้วก็ขึ้นไปยืนท้ายรถค่ะ แต่แล้วเขากลับไปยืนด้านหน้า
เงิบค่ะ ง๊าาาา แอบถ่ายรูปแล้วโพสอินสตาแกรม โฟกัสหลังเค้าแล้วตั้งชื่อภาพ "อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะใกล้ บอกที" ฮ่าๆๆๆ
เป็นเอามาจริงๆค่ะ พอคนเริ่มทะยอยลงบางที่คนก็ลดลง เราเลยได้นั่ง สักพักเขาก็มายืนอยู่หน้าตรงที่เรานั่ง ตกใจค่ะ เขิน ยิ้ม
ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง ใจเต้นมากๆๆๆ ในใจอยากจะสะกิดแล้วถามชื่อ แต่เอาเข้าจริง ป๊อดอีกเหมือนเดิม เฮ่อออ อนาถจิต
ทำไมเราป๊อดแบบนี้ สักพักคนเริ่มลงอีกครั้ง เค้าเห็นที่นั่งด้านหลังเราเริ่มว่าง แต่เราเห็นที่นั่งทางซ้ายมือเขาว่าง แต่เขายังไม่เห็น
พอเขาหันหน้ามา เราก็สบตาเขา เขาทำท่าจะเดินไปนั่งด้านหลัง เราเลยส่งสัญญาณแบบกล้าๆกลัวๆ เพราะความเขินโดยที่
มือเราเกร็งมากๆ มือเราตั้งอยู่บนตัก ยกไม่ขึ้น แต่นิ้วชี้เราชี้ไปที่ว่างข้างๆเขา ตอนนั้นสบตาเขาพอดี แล้วเขาคงเห็นนิ้วเราชี้ไปที่นั่งว่าง
เขาเลยหันไปตามนิ้วชี้เรา 5555 แล้วเขาก็นั่งลง อ๊ากกกกกกกกกกกก ตอนนั้นพอเราเห็นเขานั่งตรงนั้น เราก็ดีใจอีกค่ะ ใจเต้นตึกตักๆๆ
ใกล้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ก็ยังไม่กล้าเข้าไปทำอะไรเลย จนหมดโอกาสเข้าไปทำความรู้จักอีกครั้ง เฮ่อออออออออ

และวันนี้ได้เจออีก เพื่อนเราลุ้นกันหมดบอกเอาใหม่นะ ไม่เป็นไร วันนี้เราก็เลยไปรอก่อนเวลา รอๆๆ จนหันไปเห็นเขาออกมาค่ะ
เริ่มรนค่ะ พูดในใจ เอาไงดีวะๆๆๆ เข้าไปไหม ถ้าไม่เข้าไปหมดโอกาสนะเว้ย แล้วก็ ไปก็ไปวะ ... แล้วก็เดินดุ่มๆไป
ห่างกันประมาณ 400 เมตร เขาวิ่งมาค่ะ ตกใจเห้ย หันหลังไป ง่ะ รถมาแล้ว ไม่นะ TT^TT แล้วเขาก็วิ่งข้ามถนนไปขึ้นรถค่ะ
เราก็ช็อค มองตามเขาไป ตาละห้อยค่ะ T________T พลาดอีกแล้วนะเรา เขาขึ้นรถไปมองไม่เห็นค่ะว่านั่งตรงไหน
คอตก กำลังจะเดินไปรอรถประจำทางคันที่กลับหอพักค่ะ เจอรุ่นที่มหาลัยเดียวกันทัก มาทำอะไร ทำอะไรอยู่
ก็บอกไปค่ะมาฝึกงาน กำลังเศร้าค่ะ พลาดโอกาสจะเข้าไปทำความรู้จักกับคนคนนึง ระหว่างนั้นรถเมล์คันนั้นยังจอดอยู่ค่ะ
เราก็ยืนคุยกับรุ่นพี่ ก็เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง พี่แกก็ถามคนไหนๆๆ บอกขึ้นรถไปแล้ว มองไม่เห็น ชี้ไปว่าคันนี้ ก็หันไปยืนแล้วโบกมือค่ะ
ฮ่าๆๆๆ ตอนนั้นไม่รู้เขานั่งตรงไหน อินดี้โบกมือไปมั่วๆค่ะ มีคุณลุงคนนึงหันมามองงงๆ เราก็ยังโบกมือค่ะ 5555
สักพักพอรถเคลื่อนตัว เห็นแล้วๆๆ ดีใจ ชี้ๆให้รุ่นพี่ดู คนนั้นๆ แล้วก็โบกมือไปยังรถเมล พูดกับตัวเองว่า เจอกันใหม่พรุ่งนี้นะ
จะรวบรวมความกล้า ลุงก็หันมามองค่ะ คงคิดในใจ "มันโบกมือให้ใครวะ?" 555 แล้วรถเมล์ก็เคลื่อนตัวไป เริ่มเศร้าค่ะ
Mission Fail ค่ะวันนี้ แล้วก็แยกย้ายกันกับรุ่นพี่ที่เจอ


พิมพ์มาซะยาว อยากถามว่าถ้าจะเริ่มบทสนทนาเริ่มต้น กับคนที่ไม่รู้จักเลย แม้กระทั่งชื่อจะเริ่มต้นยังไงคะ
เหลือเวลา 8 วันค่ะ อยากใช้เวลาให้คุ้มค่า   


ปล. ลืมบอกค่ะ ปกติเราจะขึ้นรถคนละคันกับเค้า คนละฝั่งถนนนะคะ แต่วันที่ขึ้นรถไปคันเดียวกันนั้นคือเราไปนอนหอเพื่อนค่ะ
ปล.2 เราแอบถ่ายรูปเค้าไว้ด้วย เพราะอยากเก็บไว้ ถ่ายตอนเขายืนอยู่ห่างกัน ตอนเขายืนอยู่หน้าเราตอนเรานั่ง
และตอนที่เขานั่งเยื้องๆเรา    แบบนี้จะโดนหาว่าโรคจิตไหมคะ