ปกติผมไม่ค่อยได้นั่งรถเมล์ แต่วันก่อนไม่ได้เอารถไปห้าง เพราะรถติด เลยนั่งรถเมลืกลับ
รอรถเมล์นาน พอรถมา คนเบียดกันเหมือนพวกบ้าคลั่ง
ผมยืนเข้าคิวรอคนลงหมด แต่คนที่รอขึ้นกลับไม่รอ เบียดๆๆๆๆ ขึ้นไป
แซงผมกันแบบว่าหน้าตาเฉย ไอ่เราก็ยืนหัวโด่เหมือนบ้านนอกเข้ากรุง
เหมือนเป็นคนผิดปกติอ่ะ ที่รอขึ้นรถเมล์ตามคิว

อ่ะไม่เป็นไร เมิงจะแย่งกูยังไง เมิงก็ยืนอยู่ดี
พอยืนไปแป็บนึงข้างหลังสุดตรงเครื่องยนต์มันมีที่นั่ง แต่ร้อน ไม่มีใครนั่งผมก็ไปนั่ง

นั่งไปสักพักมีป้าแก่ๆขึ้นมา ตามภาพที่เห็นแหละครับ
ป้าขึ้นมาไม่มีใครลุกให้นั่งเลย หรือว่าแกยังไม่แก่วะ หรือผมเข้าใจอะไรในการใช้รถเมล์ผิดอีกแล้ว

นั่งแป้บไม่มีใครลุก ก็เลยลุกไปชวนแกมานั่งที่ผม แกก็ยิ้มแล้วบอกว่ามันสูงยายปีนไม่ไหว ปวดเข่า

น่านไง แกยังเรียกตัวเองว่ายาย

ผมนั่งไกลขนาดนั้นยังเห็นว่ามีคนแก่ขึ้นมา ทำไมพวกที่นั่งอยู่ด้านหน้าซึ่งเป็นผู้หญิงหมดเลย
ไม่มีใครสนใจลุกให้แกนั่งเลย ของนั่นไม่ใช่ของแกนะ แต่ตรงนั้นก็มีผู้หญิงนั่ง

คือตอนแรกขึ้นมามีผู้ชายนั่งบ้าง แต่เขาลุกให้สตรีนั่งหมด

แต่พอทีตาตัวเองต้องแสดงน้ำใจบ้างกลับมีแต่คนนิ่งเฉย

บอกตรงๆแค้นนะ นึกถึงคนแก่ที่บ้านถ้าต้องมาลำบากขนาดนี้ เขาไม่นึกถึงแม่ ย่า ยาย ของตัวเองกันบ้างเหรอนี่

แต่เอ หรือผมจะคิดมากไป หรือสังคมตอนนี้เรามันเละเทะอย่างนี้จริงๆ




สรุปยายแกก็ยืนไปสิ ไม่รู้ได้นั่งตอนไหน เพราะผมลงก่อน นึกสะท้อนใจสงสารยายเบาๆ