อาหารบางอย่างถูกออกแบบมาเพื่อความบันเทิงของมนุษย์ ที่ได้เห็นสัตว์เจ็บปวดทุกข์ทรมาณหลายนาทีก่อนจะตาย
มันไม่ใช่เป็นการกินเพื่ออยู่ แต่เป็นการกินเพื่อความบันเทิงที่ได้เห็นสัตว์ทรมาณ
เช่น
1.กุ้งเต้น  มีการนำพริก น้ำปลา มะนาว ราดลงไปที่กุ้งที่ยังไม่ตาย เครื่องปรุงไหลเข้าตากุ้งทำให้กุ้งแสบตาและยังแสบผิว
ทำให้กุ้งดิ้นอย่างทุรนทุรายและทรมาณนานหลายนาทีก่อนจะตาย บางตัวก็ดิ้นเพราะแสบตาแสบผิวจนกระเด็นออกมานอกจาน คนกินก็หัวเราะชอบใจที่เห็นกุ้งดีดตัวไปมาด้วยความทรมาณ ลองคิดดูตอนเราสระผม แชมพูไหลเข้าตานิดเดียวเราก็แสบตาจนทนไม่ไหว ต้องรีบล้างออก ไม่มีใครสามารถทนได้เกินห้าวินาทีหรอก แต่กุ้งมันจะทรมาณขนาดไหน มันต้องแสบตาแสบผิวเกือบห้านาทีกว่าจะตาย
2.เมนูนี้ไม่รู้เรียกว่าอะไร ที่นำปลาเป็นๆมาจุ่มลงในน้ำมันร้อนๆแล้วรีบเอามาใส่จาน ปลาก็ยังไม่ตาย คนกินก็ตักเอาเนื้อปลาเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยและสนุกสนานที่เห็นปลายังไม่ตาย ปลาก็อ้าปากพะงาบๆ ลองคิดดูตอนเราทอดไข่แค่น้ำมันหยดเล็กๆกระเด็นใส่เรา เรายังสะดุ้งสุดตัว แล้วปลาจะทรมาณขนาดไหน
3.เมนูนี้ไม่รู้ว่าเป็นของเกาหลีหรือญี่ปุ่น ที่นำปลาหมึกเป็นๆมาหั่นเป็นชิ้นๆแล้วใส่จาน ปลาหมึกแต่ละชิ้นก็ดิ้นบิดไปบิดมาอยู่ในจาน คนกินก็เอาเข้าปาก ปุ่มที่หนวดปลาหมึกก็ดูดติดที่ปาก ต้องคอยแกะออก คนกินก็หัวเราะชอบใจอย่างสนุกสนาน แต่ปลาหมึกมันต้องโดนมีดเชือดไม่รู้กี่ครั้ง มันต้องทนทรมาณนานหลายนาทีกว่าจะตาย ลองคิดดูตอนเราโดนมีดบาดนิ้วนิดเดียวเรายังใจหายวูบและเจ็บมาก แล้วปลาหมึกจะทรมาณขนาดไหน

คือถ้าอยากจะกินสัตว์เป็นอาหาร(กินเพื่ออยู่) ควรจะทำให้สัตว์ตายอย่างรวดเร็วที่สุดและทรมาณน้อยที่สุด ไม่ใช่รอดูมันค่อยๆตายอย่างสนุกสนาน   ขอให้คิดถึงความรู้สึกของสัตว์บ้างเถอะว่ามันทรมาณขนาดไหน เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง