เล่าก่อนเลยนะคะ
ปกติชอบพูดคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ(ปกติเด็กๆด็ชอบพูดคนเดียวหนิ555+)แต่ไม่เพียงเท่านี้ค่ะ จินตนาการเวลาเกิดเรื่องนั้นขึ้นเกิดเรื่องนี้ขึ้นแล้วตัวเองก็อยู่ในเรื่อง(มันมีความสุขดีค่ะที่ได้จินตนาการเรื่องดีๆคลายเครียด)แต่อาการเริ่มแย่จินตนาการถึงเรื่องร้ายๆแล้วร้องไห้ ร้องแบบสุดๆ รู้ตัวก็หยุดแล้วถามตัวเองว่า`เป็นไรวะ’ แรกๆก็ไม่ซีเรียสค่ะ แต่พอโตมาแล้วเจอสังคมที่เป็นวัยรุ่น เรื่องเพื่อน แฟนบลาๆทำให้เราคิดมากเริ่มมีอคติ และมโนไปเอง เช่นเพื่อนชอบทิ้ง ไปไหนไม่รอ ทำให้เราจินตนาการไปนู่นนี่สารพัดว่าเพื่อนเป็นนู่นเป็นนี่รู้ตัวอีกทีโกรธมากค่ะ(ได้แต่คิดและเก็บไว้ไม่เคยแสดงอาการขั้นรุนแรง เพื่อนถามก็บอกไม่มีไร) เวลาดูหนังชอบจินตนาการมาเป็นชีวิตจริง มีความสุขค่ะ แต่ร้องไห้ด้วย สำหรับเด็กอาจไม่แปลกมาก หนูเริ่มเป็นอย่างนี้ตั้งแต่6ขวบ(รู้เรื่องมาหน่อย)แต่ตอนนี้หนู17แล้วหนูเป็นงี้กับแทบทุกคนค่ะเวลาเขาทำให้ไม่พอใจ(ส่วนใหญ่จินตนาการในแง่ลบ) เกิดอารมณ์รุนแรงแต่ไม่แสดงออกกลัววันหนึ่งมันควบคุมไม่ได้ขึ้นมาค่ะ ปล.หนูเป็นคนที่จริงจังกับแทบทุกเรื่อง อีกอย่างนึงพื้นฐานบ้านหนุเป้นโรคซึมเศร้า โรคเครียด และบ้าค่ะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ5555
มีใครเป็นเหมือนกันไหมค่ะ รออ่านคอมเมนท์
หนูคิดว่าหนูเป็นคนคิดมาก และไม่มีสมาธิมั้ง55+