คิดอยู่นานว่าจะแชร์ดีไหมกลัวโดนกระแสสังคมด่า เรื่องมีอยู่ว่า เราโดยสารbts เนี้ยแหละจากสยามมาก็ไม่ได้นั่งเลย กระเป๋าก็ใหญ่ มาได้นั่งตรงอโศกก็ดีใจล่ะ เพราะปวดหัวไหล่เต็มที่แล้ว ปรากฎว่ามีแม่และลูกชายคู่หนึ่งมายืนหน้าเรา ลูกอายุกะจากสายตาก็10-12 ปีแล้วเด็กตัวเปล่า ไม่มีสัมภาระอะไรทั้งนั้น คุณแม่ก็ถือกระเป๋าถือใบเล็กๆ เท่านั้น พอรถออกตัวเท่านั้น " อดทนแปปนะลูก เดี๋ยวนี้เป็นเด็กก็ต้องยืนเหมือนกัน" เรายังคิดว่าดีสอนลูกแบบนี้ ไม่ทันขาดคำ " ผู้ใหญ่สมัยนี้เขาไม่ค่อยลุกให้หรอก" โอเคๆๆๆๆๆๆๆ ลุกก็ได้ค่ะ แม่จ้าา เราไม่ได้พูดค่ะว่าให้เด็กนั่ง เราแค่ยิ้มให้น้องแล้วพยักหน้าให้เชิง นั่งไหม หลังจากแม่เขาพูดเสร็จ น้องก็พยักหน้า งึกๆตอบ แล้วเราก็ลุก ซึ่งภาษากายในการสื่อสารของเรากับลูกเขา แม่เขาเห็นทั้งหมด เพราะแม่เขาจ้องเราอยู่

ความพีคคือ...... พอเราลุกเสร็จไม่ใช่ลูกที่นั่งค่ะ แต่กลายเป็นEแม่หย่อนก้นลงแทน แล้วให้ลูกยืนแบบกึ่งนั่งตักตัวเอง ว่าง่ายๆก็คือลูกยืนนั้นแหละค่ะ เจ๊ขาาาาา พีคหนักคือ ไม่ขอบคุณเราเลย พีคหนักกว่าเอาโทรศัพท์มาเล่น และสุดท้ายลูกชายมายืนเกาะเสาหน้าแม่แทน เพราะลูกตัวโตเกินตักแม่
**เรากับเขาลงสถานีอุดมสุขเหมือนกันค่ะ**
จบค่ะ