เริ่มที่ ภาพ End Card ทางเว็บ ของตอนที่แล้วครับ เป็นฮอดจ์กิ้นที่หลังจากร้องไห้ ดีใจกับไวโอเล็ตที่ก้าวเดินต่อไปได้แล้ว



เข้าเรื่อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ไวโอเล็ตมาทำงานที่คฤหาสน์ตระกูลแมกโนเลีย โดยคุณนายเจ้าของคฤหาสน์เป็นคนเรียกมา มาถึงก็ให้การต้อนรับ
ลูกสาวของคุณนายที่ชื่อ อัน(อัง) ก็ดูจะสนอกสนใจในไวโอเล็ต เพราะเรียกตัวเองว่าเป็น "ตุ๊กตา" (Ningyou) เห็นไวโอล็ตพูดได้ ดื่มชาได้ ก็ตื่นเต้นใหญ่

ส่วนงานที่ไวโอเล็ตต้องทำ คือ ช่วยคุณนายเขียนจดหมาย อันก็แย้งว่าแค่เขียนจดหมายให้ตัวเองช่วยก็ได้แท้ๆ
แต่คุณนายบอกว่าศัพท์ยากๆ บางคำอันอาจจะยังไม่เข้าใจก็ได้
แล้วก็ไปเขียนจดหมายกับไวโอเล็ต โดยบอกไม่ให้อันมารบกวน

แต่ยังไม่ทันเริ่ม คุณนายก็มีอาการป่วยกำเริบนิดหน่อย เลยต้องนอนพัก
แล้วก็เลยบอกให้อันช่วยอยู่กับไวโอเล็ตแทนตัวเองให้หน่อย แต่อันบอกว่าเกลียดไวโอเล็ต เพราะมาแย่งเอา(เวลาที่จะได้เล่นกับ)แม่ไปจากตัวเอง
คุณนายเลยขอร้องอันว่าขอแค่ 7 วันเท่านั้น

อันก็เลยยอมมาอยู่คุยเล่นกับไวโอเล็ต ชวนไวโอเล็ตเล่นตุ๊กตา แล้วก็จะชวนไปเล่นพ่อแม่ลูกที่สวน
แต่คนรับใช้ก็มาพาไวโอเล็ตไปห้องพักก่อน

หลังจากนั้น ไวโอเล็ตก็ช่วยเขียนจดหมายเรื่อยๆ
อันพยายามจะหาทางเข้าไปหาแม่ระหว่างเขียนจดหมาย ทั้งจะอาขนมไปเสิร์ฟแทนคนใช้ แต่ก็ไม่สำเร็จ
ได้แต่แอบดู แล้วก็เห็นแม่ร้องไห้ตอนเขียนจดหมายกับไวโอเล็ต

รู้สึกอยากรู้อยากเห็น ตกดึกเลยมาหาไวโอเล็ต มาถามว่าจะเขียนจดหมายหันตลอด 7 วันเลยเหรอ แล้วเขียนหาใคร
แต่ไวโอเล็ตบอกว่า ไม่สามารถบอกอันได้ อันก็โวยวาย แล้วก็ถามต่อว่าคงไม่ใช่เขียนหาคุณพ่อสินะ เพราะคุณพ่อไม่อยู่แล้ว

พยายามจะตื๊อถามต่อ แต่ไวโอเล็ตตัดบท บอกว่าอันควรจะนอนพักผ่อนได้แล้ว เพราะการนอนดึกเป็นศัตรูร้ายของผู้หญิง บอกว่าเป็นสิ่งที่ตัวเองรู้มาจากคัทลียา
อันเลยถามว่าคัทลียาคือใคร ไวโอเล็ตเลยบอกว่าเป็นดอลล์คนอื่น อันเลยตื่นเต้นที่รู้ว่ามีตุ๊กตาอื่นที่เหมือนไวโอเล็ตอีก

แล้วอันก็เลยยอมไปนอนแต่โดยดี ก่อนจากมีการบอกว่าถ้าไวโอเล็ตเองไม่ยอมนอนเหมือนกัน จะโดนคุณแม่โกรธเอานะ
แถมมีขู่อีกว่าดึกๆ เดี๋ยวผีออกมานะเออ แล้วก็ออกจากห้องไป

หลังจากวันนั้น อันก็เริ่มสนิทกับไวโอเล็ตมากขึ้น มาพูดคุย ชวนไวโอเล็ตทำนู่นทำนี่ทุกครั้ง ที่ไวโอเล็ตว่าง

เวลาผ่านไป อันเห็นอาการของแม่ ก็เลยมาคุยกับไวโอเล็ตว่าที่ผ่านมา ที่ได้เล่นกับไวโอเล็ต ให้ไวโอเล็ตอ่านหนังสือให้ฟัง ทำนู่นนี่ด้วยกันนั้น จริงๆ เป็นสิ่งที่ตัวเองอยากทำกับคุณแม่มากกว่า ไวโอเล็ตก็ตอบรับอย่างเข้าใจ

แล้วอันก็เลยขอร้องว่าอย่ามาแย่งเอาเวลาที่ตัวเองจะอยู่ด้วยกันกับคุณแม่ไปจะได้มั้ย
ไวโอเล็ตเลยบอกว่าเหลืออีกแค่ไม่กี่วัน อันเลยขอว่าถ้างั้นตอนเขียนจดหมายขอให้ตัวเองอยู่ด้วย แต่ไวโอเล็ตก็บอกไม่ได้
แล้วไวโอเล็ตก็ขอตัวไปทำงานต่อ

ระหว่างเขียนจดหมาย คุณนายก็อาการแย่ลง จนอันทนไม่ได้ วิ่งมาหาแม่ บอกให้พอที ให้เลิกเขียนจดหมายได้แล้ว
ถามว่าจะเขียนไปหาใคร พ่อเองก็ไม่อยู่แล้วด้วย เป็นจดหมายไปหาใครที่ตัวเองไม่รู้จักงั้นเหรอ ใครที่ไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมมาดูแลคุณแม่งั้นเหรอ ทั้งๆ ที่ไม่มีใครหน้าไหนมาเป็นห่วงคุณแม่แท้ๆ เนี่ยนะ

ถามต่อว่า จดหมายสำคัญกว่าตัวเองงั้นเหรอ คุณนายเลยบอกว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอันหรอก

อันเลยบอกว่าแม่เอาแต่พูดโกหก ทั้งที่บอกว่าตัวเองจะแข็งแรงขึ้นแท้ๆ แต่ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่พูดเลย
และตัวเองก็รู้นะ ว่าถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ตัวเองก็ต้องอยู่โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว
แล้วตัวเองจะได้อยู่กับแม่ไปถึงแค่ไหนงั้นเหรอ? ถ้าจากนี้ไปตัวเองจะต้องอยู่คนเดียว งั้นตอนนี้ก็อยากให้เลิดเขียนจดหมาย แล้วใช้เวลาอยู่กับตัวเองที

คุณนายได้แต่ร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก อันเองก็ร้องไห้ แล้วก็วิ่งออกจากบ้านไป
ไวโอเล็ตก็ตามมา พยายามอธิบายว่าเวลาที่ตัวเองแย่งตัวคุณแม่ไปจากอันนั้น มีความหมาย และไม่อยากให้อันไปโกรธคุณแม่เลย

อันร้องไห้ บอกว่าตัวเองเป็นคนทำให้แม่ร้องไห้ แต่ไวโอเล็ตบอกไม่ใช่หรอก
อันก็เลยเข้ามาระบายอารมณ์กับไวโอเล็ต บอกว่าที่แม่ป่วยก็เพราะตัวเองเป็นเด็กไม่ดี เป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ แต่ไวโอเล็ตก็บอกว่าไม่เกี่ยวกัน
แล้วก็เลยกอดปลอบอัน บอกว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แบบเดียวกับแขนของไวโอเล็ตเอง ที่ไม่มีทางกลับไปมีเนื้อหนังอีกแล้ว

อันร้องไห้ซบอกไวโอเล็ต ถามว่าทำไมถึงต้องเขียนจดหมาย
ไวโอเล็ตเลยบอกว่าเพราะว่าคนเรามีความรู้สึกนึกคิดที่ต้องการส่งถึงกัน(ผ่านจดหมาย)อยู่
อันเลยบอกว่า ของแบบนั้น ส่งไปไม่ถึงก็ไม่เห็นเป็นไร
ไวโอเล็ตเลยตอบอันไปว่า "จดหมายที่ไม่ต้องส่งก็ไม่เห็นจะเป็นไรน่ะ ไม่มีอยู่หรอกนะ" (ตามคำบอกของลุงตอนก่อน)

เวลาผ่านไป 7 วัน ไวโอเล็ตเสร็จงาน เลยขอตัวลา อันก็มาส่ง หอมแก้มลาไวโอเล็ต เลยทำให้รู้ว่าไวโอเล็ต เป็นคนจริงๆ ไม่ใช่ตุ๊กตา
พอไวโอเล็ตจากไป อันก็สงสัยว่าตัวเองจะได้มีโอกาสอ่านจดหมายเขียนบ้างรึเปล่านะ?

วันคืนผ่านไป จนคุณแม่ของอันเสียชีวิต

แต่หลังจากนั้น ทุกๆ วันเกิด ก็มีจดหมายจากแม่ ส่งมาถึงอันเสมอๆ ทุกปี จนเป็นสาวสะพรั่ง จนมีครอบครัว มีลูก บอกว่าจะคอยเฝ้าดูแลอันตลอดไป

โดยจดหมายทั้งหมดนั้น มีทั้งหมด 50 ฉบับ (ก็คือมีให้ส่งหาอันไปอีก 50 ปี)
พอพวกไอริสบอกแบบนี้ คนรับก็คงเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อทุกปีแน่ๆ

แต่ไวโอเล็ตก็ร้องไห้ พูดถึงสิ่งที่ตัวเองได้เจอมา เกี่ยวกับตัวคุณนายและอัน ว่าอันจะต้องอยู่โดดเดี่ยวตั้งแต่ยังเล็ก
จนคัทลียาต้องมาปลอบ บอกว่าถึงทางนั้นจะห่างกันไป แต่ก็จะต้องคอบเฝ้ามองคนที่รักอยู่ตลอดไปอย่างแน่นอน
=จบตอน=




-ตามคาดว่าเป็นตอนฟิลเลอร์ แต่ก็ไม่นึกว่าจะเอาตอนนี้ของนิยายมาใส่นะ เอามาถูกที่ถูกเวลา แถมดัดแปลงออกมาได้ค่อนข้างดีมากเลยด้วย
-ตอนนี้มาจากนิยายบทที่ 2 ของเรื่องครับ เป็นบทที่ช่วงท้ายๆ อ่านแล้วอารมณ์มาเต็มจริงๆ
-เป็นตอนที่ผมบอกไว้ในสปอยล์ตอนก่อน ว่า Quote ของลุง จริงๆ ในนิยายเป็นไวโอเล็ตพูด ซึ่งก็คือตอนนี้แหละครับ
-ถ้าดูใน PV ตัวแรกสุดที่โปรโมทนิยาย จะเห็นช่วงที่เป็นของตอนนี้อยู่ครับ ที่มีเด็กทุบตีไวโอเล็ตนั่นแหละ
-ว่าแต่มีใครรู้สึกแบบผมมั้ยครับ ว่าคนพากย์อัน พากย์ไม่ถึงยังไงไม่รู้ เหมือนมันขาดหน่อยๆ ??
-แล้วก็ไวโอเล็ตทำไมดูสวยขึ้นกว่าตอนแรกๆ? หรือเพราะพึ่งผ่านตอนที่แล้วที่ย้อนอดีตตอนยังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกมาเลยภาพติดตาหว่า??
-แต่เพลงปิดนี่ เข้ากับตอนนี้ที่สุดละ แถมเปิดยาวๆ เลยอีกต่างหาก

-ตอนที่มีใน PV นิยายมีไป 2 ละ แบบนี้ขอหวังเห็น[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขวาน คงได้สินะ เพราะตามนิยายคือมาบทที่ 3 ต่อจากอันนี้เลย แล้วอีก 2 ตอนก็ปิดเรื่องไป แต่คิดว่าคงไม่ทันมั้ง

-เพิ่มเติม-เทียบนิยายนิดหน่อย [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
-ในนิยาย พ่อของอันยังมีชีวิตอยู่ แต่เป็นคนนิสัยไม่ดี ขี้เหล้า แถมเอาของของตระกูลแมกโนเลียไปขายตามใจชอบ พอธุรกิจที่ทำอยู่ล้มละลาย ก็ไม่คิดจะตั้งตัวพยายามใหม่ จนสุดท้ายแยกทางกันไป ไม่แม้แต่มาเยี่ยม แม้ภรรยาป่วยหนัก
-แต่มีโผล่หน้ามาตอนงานศพ ได้คุยกับอันนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาอยู่กับอัน อันอยู่คนเดียวแบบในอนิเม
-หลังจากแม่เสีย อันก็เรียนอยู่ที่บ้าน โดยมีจ้างครูมาสอน
-มรดก ทรัพย์สิน ก็มีการจัดแจงเรียบร้อย รอถึงเวลาที่อันจะโตพอเป็นผู้ใหญ่แล้ว
-ในนิยาย จะมีถึงตอนที่อันอายุมากแล้ว มีลูกสาวโตแล้ว และได้รับจดหมายจากแม่อีกครั้ง และได้ถามกับคนส่งจดหมายว่า รู้จักไวโอเล็ต เอเวอร์การ์เด้นมั้ย? คนตอบจดหมายตอบว่ารู้จัก เพราะมีชื่อเสียงมาก แถมยังคงทำงานอยู่ด้วย


-ปิดด้วย หยิกแก้ม