เริ่มที่ ภาพ End Card ทางเว็บ ของตอนที่แล้วครับ เป็นไวโอเล็ตสมัยเด็กน้อย ยังเป็นทหารอยู่



เข้าเรื่อง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไวโอเล็ต มาตอนนี้กลายเป็นดอลล์เต็มตัวแล้ว มาคราวนี้เป็นงานระดับระหว่างประเทศ
โดยไปรับหน้าที่เขียนจดหมายให้องค์หญิงชาร์ล็อตเต้แห่งประเทศโดรเซล เพื่อเขียนจดหมายถึงองค์ชายดาเมียน แห่งประเทศฟลูเกล ที่ตัวเองจะต้องแต่งงานด้วยเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ (เหมือนเป็นจดหมายเพื่อทำความรู้จักกันก่อนแต่ง)

พบหน้า แนะนำตัว สัมภาษณ์เล็กน้อย องค์หญิงถามอายุ ไวโอเล็ตบอกไม่รู้แน่ชัด แต่น่าจะประมาณ 14 อยู่ ซึ่งใกล้ๆ กับองค์หญิง
แล้วองค์หญิงก็ถามเรื่องคู่รักที่หนุ่มสาวอายุห่างกันเป็น 10 ปี ว่ามีรึเปล่า (องค์ชายดาเมียนอายุ 24)
ไวโอเล็ตก็บอกว่าเคยเจอมาแล้วเหมือนกัน กับคู่รักสามีภรรยาที่อายุห่างกันมาก เพราะงั้นข้อจำกัดเรื่องอายุไม่ใช่ปัญหา

องค์หญิงถามต่อว่า ไม่มีปัญหาถึงแม้ว่าจะไม่ได้รักกันงั้นเหรอ ไวโอเล็ตก็เงียบไปจนองค์หญิงต้องถามทักอีกรอบว่าคิดยังไง
ไวโอเล็ตเลยบอกว่าเพราะตอนนี้ยังไม่มีข้อมูลเรื่องการแต่งงานกันโดยไม่มีความรักต่อกัน เพราะงั้นจึงตอบไม่ได้
ตอบแบบหุ่นตุ๊กตาจนองค์หญิงหงุดหงิด แล้วก็บอกให้ไวโอเล็ตพูดคุยด้วยท่าทีผ่อนคลายกว่านี้ไม่ได้รึไง?
ไวโอเล็ตเลยพยายามดึงหน้า ดันแก้มให้ดูเหมือนยิ้ม.....

จากนั้นก็เริ่มงาน ไวโอเล็ตก็เขียนจดหมายรักให้ออกมาได้เป็นอย่างดี ใช้ศัพท์พรรณนาซะเต็มที่
แล้วทางนั้นก็ตอบรับมาเป็นอย่างดีเหมือนกัน (จดหมายทั้ง 2 ฝั่งโดนเผยแพร่ให้ประชาชีได้รับรู้กันด้วย)

องค์หญิงพอได้ฟังข้อความในจดหมาย ก็หลบหน้าไป ไวโอเล็ตคิดว่าเพราะอายรึเปล่า แต่หญิงรับใช้ (อัลเบอร์ต้า) บอกว่า ท่าทางเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นน่ะ ไม่ใช่หรอก

วันถัดมา องค์หญิงไม่ยอมลุกจากเตียงมาตอบจดหมายต่อ อัลเบอร์ต้าเลยบอกให้องค์หญิงอย่าได้ลืมจุดยืนของตัวเอง
แล้วก็พูดออกไปตรงๆ ว่า ถ้าองค์หญิงไปอยู่ที่ฟลูเกลแล้ว ตัวเองก็จะไม่ได้อยู่ด้วยแล้วนะ จะไม่ได้ไปด้วย เพราะไม่ใช่สิ่งของขององค์หญิง

องค์หญิงเลยตะโกนใส่ว่าอัลเบอร์ต้าเป็นของของตัวเองสิ บอกว่าอัลเบอร์ต้าเป็นคนเลี้ยงตัวเองมาแทนแม่แท้ๆ
เพราะแบบนั้น ถึงอัลเบอร์ต้าไม่ใช่ของของตัวเอง แต่ตัวเองก็เปรียบเหมือนเป็นของของอัลเบอร์ต้านะ แล้วก็ไล่อัลเบอร์ต้าให้ออกไป
แต่อัลเบอร์ต้าไม่ออกไป บอกว่าจะอยู่ข้างๆ องค์หญิง องค์หญิงเลยร้องไห้ออกมา

จากนั้นจดหมายก็โดนเขียนตอบกันไปมาไปเรื่อย จนมาวันหนึ่ง องค์หญิงเริ่มรู้สึกว่าจะยังไงก็ได้แล้ว ให้ไวโอเล็ตเขียนตามใจชอบได้เลย
เพราะยังไงซะทางนั้นเองก็คงให้ดอลล์เขียนให้เหมือนกันอยู่แล้ว และเพราะองค์ชายดาเมี่ยนเป็นคนที่ยุ่งมากด้วย คงไม่ได้อ่านจดหมายเองหรอก เขียนอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์
ไวโอเล็ตเลยถามว่าไม่พอใจในจดหมายที่ตอบกลับมาเหรอ องค์หญิงก็บอกไม่ใช่ แต่เพราะองค์ชายดาเมี่ยนที่เคยเจอครั้งนึง ไม่ได้ใช้คำพูดแบบนี้เท่านั้น

แล้วก็ขอให้ไวโอเล็ตฟังเรื่องของตัวเองในฐานะผู้หญิงคนธรรมดาด้วยกัน ไม่ใช่ในฐานะองค์หญิงกับดอลล์
ไวโอเล็ตก็ยอมทำตาม

องค์หญิงเล่าเรื่องเมื่อตอนอายุ 10 ขวบ ที่โดนจัดงานหาคู่แต่งงานให้ในวันเกิด
แล้วตัวเองก็หนีออกจากงานมาร้องไห้คนเดียว เพราะคิดว่ามาจับคู่แต่งงานแบบนี้ความรู้สึกของตัวเองจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญเลย

แล้วองค์ชายดาเมี่ยนก็มาเจอ องค์หญิงก็หยุดร้องไปพอเห็นหน้า แต่องค์ชายก็บอกว่าให้ร้องออกมาไม่ต้องกลั้นแหละดีแล้ว
และบอกว่างานเลี้ยงวันเกิดที่องค์หญิงหนีมานั่นก็แย่ซะไม่มี ตัวเองเลยหนีมาเหมือนกัน
แล้วก็ลูบหัวปลอบองค์หญิงทีนึง ก่อนขอตัว

การที่องค์ชายมาพูดอย่างเป็นกันเองแบบนั้นกับตัวเอง ทำให้องค์หญิงดีใจมาก
แถมหลังจากสงครามจบลง ก็มีคำขอแต่งงานมาถึงตัวเองด้วย แต่องค์หญิงเองก็อยากจะรู้ว่านั่นเป็นความรู้สึกจริงๆ ขององค์ชายรึเปล่า
รู้สึกกังวลว่าจะไม่ใช่ความต้องการขององค์ชายจริงๆ แถมอายุห่างกันเป็น 10 ปี แล้วตัวเองก็ขี้แยแบบนี้ด้วย

บอกว่าจดหมายที่เขียนตอบกันทั้งหมดนั่นมันหลอกลวงทั้งหมด ดูไม่เห็นถึงตัวตนจริงๆ ของอีกฝ่ายเลย
ที่องค์หญิงต้องการจริงๆ คือได้รับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงขององค์ชาย
ไวโอเล็ตเลยเสนอไป ว่ามีวิธีที่จะทำให้รู้ความรู้สึกจริงๆ ของอีกฝ่าย บอกว่าตัวเองพอจะรู้จักดอลล์ที่ทางนั้นเรียกใช้อยู่ (สังเกตุจากการใช้คำ)

จากนั้นก็มีจดหมายมาจากองค์ชาย เขียนมาสั้นๆ ประมาณว่า ยังจำเรื่องเมื่อคืนนั้นได้
พอทราบความในจดหมาย ไวโอเล็ตเลยบอกให้องค์หญิง ลงมือเขียนจดหมายด้วยตัวเอง

แล้วก็เริ่มการส่งจดหมายถึงกัน โดยต่างก็เขียนด้วยตัวเอง ปราศจากการแต่งแต้ม มีไวโอเล็ตคอยให้คำปรึกษานิดหน่อย (ต้องดูเองครับ ชวนให้อมยิ้มดี)

จนมาวันนึง ได้จดหมายมาว่า จะรออยู่ในสวนนั้น

แล้วก็มาเจอองค์ชายในสวนที่เคยเจอกันเมื่อคราวก่อนนู้น องค์ชายเองก็มาพบตามนัด แล้วก็ขอแต่งงาน องค์หญิงก็รับคำ

เสร็จงาน ไวโอเล็ตก็ไป ส่วนองค์หญิงก็เตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงาน มีอัลเบอร์ต้ามาช่วยแต่งตัว
องค์หญิงบอกรู้สึกประหม่าจนอยากจะร้องไห้ แต่ที่รู้สึกแย่ที่สุด คือการต้องจากอัลเบอร์ต้าไป

อัลเบอร์ต้าก็เลยทัดดอกไม้ให้ และขอให้องค์หญิงมีความสุข
องค์หญิงก็ลุกขึ้น จับมืออัลเบอร์ต้ามา แล้วตัวเองก็โค้งเอาหน้าผากสัมผัสหลังมือนั้น

ทางไวโอเล็ต หลังจบงานก็มาเจอกับคัทลียา ที่เป็นดอลล์ที่รับงานของทางฝ่ายองค์ชาย และคราวนี้ไวโอเล็ตก็ติดหนี้คัทลียาแล้วที่ช่วยเหลือ
คัทลียาเลยบอกอยากจะกินเนื้อ จะให้ไวโอเล็ตเลี้ยงตอบแทนคราวนี้ ไวโอเล็ตก็ตกลง

คัทลียา: วันนี้เป็นวันที่ดีนะ
ไวโอเล็ต: ค่ะ เป็นวันแต่งงานที่ดีจริงๆ


ต่อจากนี้เป็นปิดท้ายตอน อยากให้ไปดูก่อนครับ (ถึงจะไม่มีอะไรมากก็เถอะ)
.
.
.
.
.
.
.
.
.

แล้วไวโอเล็ตก็กลับมาถึงท่าเริอไลเด้น มาเจอกับดีทฟรีต (พี่ชายของกิลเบิร์ต) ที่ได้ข่าวไวโอเล็ตมาเป็นดอลล์เขียนจดหมายในเมืองนี้
ดีทฟรีตมองไวโอเล็ตด้วยสายตาอาฆาต เพราะเมื่อก่อน ตอนดีทฟรีตออกเรือไปเจอพายุ ก็โดนไวโอเล็ต ฆ่าพวกพ้องตายไปหลายคน

แล้วก็เริ่มพูดประชด ว่าด้วยมือที่ช่วงชิงชีวิตนั่นของไวโอเล็ตเนี่ยนะ มาเขียนจดหมาย? มาเขียนจดหมายที่เชื่อมผู้คนเข้าด้วยกันเนี่ยนะ?
=จบตอน=





-ช่วงแรกมันยังไงๆ อยู่ก็จริง ยิ่งมีการเผยแพร่จดหมายให้ประชาชนรับรู้ด้วยนี้ ผมยิ่งงงเลย ของจริงมันมีแบบนี้ด้วยเหรอ?
-แต่พอต่างฝ่ายต่างเขียนกันแบบไม่สนเรื่องคำที่ใช้แล้ว สนุกดี ดูไปแอบอมยิ้มไปเลย
-ตอนที่มานัดเจอกันอีกครั้ง น่าจะเป็นวันข้างขึ้น-ข้างแรมแบบเดียวกันด้วย พระจันทร์ทรงเดียวกันเลย
-ฉากที่ชอบที่สุดในตอน คือตอนองค์หญิง โค้งเอาหน้าผากแตะมือ อารมณ์เหมือนที่เห็นกันได้ในงานแต่งงานทั่วไป กับการไหว้ขอบคุณพ่อแม่ แต่ที่ชอบเป็นพิเศษเพราะเป็นองค์หญิงก้มหัวให้นี่แหละ
-ไวโอเล็ต ยิ้มแล้วจ้าาาาาา !!!

-แต่ที่คิดไม่ถึงคือ ช่วงท้าย ที่เล่นเอาเนื้อหาสำคัญจากมาใส่แบบไม่ให้ตั้งตัวกันตรงนี้เลยเนี่ยแหละ!!

-GIF 1 อัน ที่อดไม่ทำไม่ได้


-ผ่านมา 5 ตอน ตอนนี้ถึงแม้ช่วงแรกจะไม่มีอะไร แต่กลายเป็นผมชอบตอนนี้ที่สุดละ (รองลงมาคือตอน 3)
-นิยามตัวตนของไวโอเล็ต ส่วนตัวผมว่าเหมือน[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้อีฟ จาก Black Cat ครับ แทบจะเหมือนกันเลยแหละ

-ส่วน 4 ตอนแรกที่เนื้อหาไม่ค่อยมีอะไร KyoAni ทำสรุปย้อนความจบใน 5 นาทีมาให้เองเลยครับ