เราพยายาม ไม่ใส่ใจ แต่น้ำตามันไหล อดเจ็บปวดไม่ได้ค่ะ
เราทำงานเป็นประชาสัมพันธ์ บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง
ทำมาได้ 4 ปีแล้ว กับบริษัทนี้ แต่มีประสพการณ์ ในสายงานนี้ ร่วม 8 ปี
ตำแหน่งงานของเรา เรียกว่า จับฉ่ายก็ได้ เรามีหน้าที่หลัก คือ
รับโทรศัพท์ ทุกสาย ในบริษัท รวมทั้งสายนอก ต่อสาย โอนสาย,
งานต้อนรับด่านหน้าทั้งหมด สำหรับ พนักงาน และบุคลภายนอกที่มาติดต่องาน,  
ดูแลห้องประชุม รับจองห้องประชุม ประสานงานทั้งนะบบ , คอยเปิดประตูให้ผู้บริหาร
และแขกของผู้บริหารเข้า -ออก , เสริ์ฟน้ำ ให้ผู้มาประชุม รวมทั้งแขก และผู้บริหารทั้งองค์กร
, อัพเดทเบอร์โทรศัพท์ทั้งระบบอยู่เนือง ๆ , รับแจ้งเหตุไฟฟ้าและอุปกรณ์ชำรุด
เพื่อประสานงานแผนกซ่อมบำรุงในองค์กร, จดรายการเบิกจ่ายของใช้แผนกแม่บ้าน,
นับสต็อค คีย์ข้อมูดการเบิกจ่ายชุดยูนิฟอร์ม ประจำปี และประจำเดือน, จัดรถรับส่งพนักงานที่ทำโอทีรายวัน,
คิดและสรุปผลค่าใช้จ่าย ส่งผู้บริหาร
ทำงานถ่ายเอกสาร แสกนงาน ส่งแฟกซ์ ให้พนักงานและผู้บริหารทุกคนในองค์กร (แทนงาน)
เนื่องจากเพื่อนร่วมงานของเราลาบ่อย เราจึงต้องทำงานนี้ควบคู่ไปด้วย

ใครใช้ให้ทำอะไร เราก็ทำ ไม่ปริปากบ่น ใครหาอะไร เราก็มีให้หมด
แต่วันนี้ เราเสียใจ ที่ เราทำงานแทนคนอื่น แต่งานของเราบกพร่อง ถูกด่า
ว่า “โหลยโท่ย” มัวแต่ทำอะไรอยู่ เราพยายามไม่คิด แต่อยู่ไป น้ำตามันไหลออกมาเอง
ผู้บริหาร ไม่ได้รับรู้ ว่าเราต้องทำงานอะไรบ้าง ในแต่ละวัน เค้าคิดว่าเราแค่รับโทรศัพท์
ทำไมถึงช้านัก เวลาเราถูกตำหนิ เราบอกใครไม่ได้ เพราะ งานที่เราทำพวกงานนับสต็อคชุดพนักงาน
งานทำรถรับส่งพนักงาน ไม่ใช่งานหลักของเรา เราต้องทำแทน

ถ้าเพื่อนร่วมงานคนที่ลางาน ถูกตำหนิจากการทำงานแทนเรา เราจะถูกด่า
แต่ถ้าเราถูกตำหนิ เนื่องจากเราทำงานแทนเค้าเพราะเค้าลา เราก็ด่าเค้าไม่ได้
เราไม่เข้าใจ การเห็นอกเห็นใจผู้อื่น ทำไม ไม่เคยส่งผลดีกับตัวเองเลย
ทำไมคนอื่น ไม่พยายาม ทำความเข้าใจเราบ้าง เป็นผู้บริหาร  การต้องถือสายรอ
สัก 5 วินาที มันลำบากมากนักหนือ หัวอกคนเป็นลูกจ้างตัวกระจ๊อก บางทีก็ท้อแท้ หมดแรง