C
มีเชือกอยู่เส้นหนึ่ง ใกล้ขาดเต็มที
แรกเริ่มเราต่างจับเชือกดึงกันและกัน แต่เชือกนั้นตึงจนบาดมือ
เมื่อเชือกตึงเกินไป เราเจ็บ เกิดบาดแผล เราเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน
เดินเข้าหากัน เชือกก็หย่อนลงไม่บาดมือ
แต่เมื่อเราใกล้กันเกินไป จากที่เคยเดินเข้าหากัน มันมีฝ่ายหนึ่งที่วิ่งหนีสุดแรง
โดยที่อีกฝ่ายยังยืนอยู่ที่เดิม เชือกบาดมือคนทั้งสองเหมือนเดิม

ในความสัมพันธ์เป็นแบบนั้น เชือกเส้นนั้น ถ้าเราไม่ดูแลให้ดี
เมื่อถึงเวลาหนึ่ง ออกแรงเพียงเล็กน้อยเชือกก็ขาดสะบั้นแล้วไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก

...

ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังจะรอดชีวิตจากการจมลงไปในความมืดแล้วหรือเปล่า
มือของฉันจับมือของเขาแน่น ตามองเห็นเชือกที่มัดความสัมพันธ์ของเราไว้ อีกนิดเดียว
เชือกกำลังจะขาด... น้ำตาไหลอาบสองแก้ม ฉันเหนื่อย ทรมาน ฉันทนไม่ไหวแล้ว
เขาพยายามดึงฉันขึ้นจากความมืด ฉันคิดว่าเขาเองก็คงเหนื่อยไม่น้อย
อดทน พยายามตลอดมา
ฉันกับเขาเหนื่อยล้าและเริ่มจะยอมแพ้แล้ว
เขายังคงอดทนจับมือฉันไว้อย่างนั้น แต่ฉันยอมแพ้และปล่อยมือเขาก่อน

ฉันจมลงสู่น้ำดำมืด ดิ่งลงเรื่อยๆ
เชือกที่ขาดออกหล่นตามมา
ฉันมองเห็นมือของเขาไม่ค่อยชัดนักจากมุมนี้
น้ำตาท่วมท้น เริ่มหายใจไม่ออก
ฉันไม่สามารถมองเห็นมือของเขาได้แล้ว
ในความสว่างอันน้อยนิด ที่นิ้วก้อยของฉันมีด้ายเส้นหนึ่งผูกไว้
ด้ายสีแดง... ความสัมพันธ์จบลงแล้ว หลงเหลือไว้เพียงความผูกพัน
ด้ายเส้นยาวไหลไปตามกระแสน้ำ ฉันมองมันด้วยความเจ็บปวด

การที่จะหมดลมหายใจ ต้องใช้เวลานานเท่าไรกันนะ
ตอนนี้ฉันมองอะไรไม่เห็นแล้ว เริ่มหนาว
ภาพความทรงจำไหลเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว
ถ้าว่ายกลับขึ้นไป ฉันจะรอดไหมนะ?... ฉันคิด
แต่ข้างบนไม่มีเชือกเส้นนั้นแล้วนี่นา
อีกนานไหม กว่าร่างของฉันจะลงไปถึงพื้นข้างล่าง
เวลาผ่านไปเชื่องช้า ลมหายใจหมดไปอย่างรวดเร็ว
ไม่เหลืออะไรให้ต้องคิดอีกแล้ว

...