สวัสดีค่ะ เราอยากขอพื้นที่จะพูดหน่อยเพราะเรื่องนี้พูดให้คนใกล้ตัวเราก็ไม่มีใครเข้าใจเเล้วทำร้ายเราด้วยคำพูดเเละการกระทำทางอ้อมต่างๆเราเศร้าเเละหดหู่จนอยากหนีไปดาวอังคารคนเดียว มันเริ่มจากความสัมพันธ์เรากับเเม่ตอนนั้นเป็นช่วงที่ทะเลาะกันเเรง (สาเหตุจากที่เเม่ไม่พอใจเเละพูดคำเเรงๆจนเราน้ำตาเเตกออกมา) อยู่เป็นอาทิตย์จนเราซึมไปเลยไม่มีอารมณ์ทำอะไรเพราะมันรู้สึกเเย่มากที่ต้องกลับจากรร.ไปเจอเเม่กับคำพูดทำร้ายจิตใจมากมาย เราเรียนไม่ได้ไม่รู้เรื่องไม่อยากทำอะไรไร้กำลังใจมาก เเต่อยู่กับเพื่อนก็สนุกเฮฮาดีเเต่มันต้องมีเรื่องเรียนที่ต้องเครียด ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ย่ำเเย่มากตามเพื่อนคนอื่นไม่ทัน "ไม่อยากจะไปรร.อีกเเล้ว" จนไปสาย ขาดเรียนบ่อย เเละ ไม่เข้าสอบ เรานอนน้อยลง บางวันจะหิวหนักมากกินอะไรก็ไม่อิ่มจะชอบน้ำตาลของหวานๆเยอะกว่าปกติจนน้ำหนักขึ้นมา2-3โล เเต่บางวันไม่อยากทำอะไรเลยไม่กินอะไรเเบบนี้จนน้ำหนักขึ้นๆลงๆ เรารู้ว่าเราอาจเป็นโรคซึมเศร้าเรารู้ตัวเองดีเเต่ใครจะเข้าใจ เป็นเเบบนี้มาตลอด เทอม1เเละ2 เราเคยคิดว่าตายๆไปก็ดีอยู่เเบบนี้พ่อเเม่เสียใจอยู่ไปก็ไม่มีความสุข เเต่... ถ้าเกิดว่าเราตายไป คนอื่นเดือดร้อนด้วยเราไม่อยากให้คนอื่นเศร้าหรือมองเรากับพ่อเเม่ไม่ดีเราลองคิดถึงอนาคตที่อาจจะดีกว่าตอนนี้ก็ได้เราเลยกดความคิดที่อยากตาย เราเหนื่อยที่ต้องสู้กับความรู้สึกเเบบนี้ เเละปัจจุบันเราหาวิธีไม่ไปรร.ไม่พบหน้าใครสิ่งที่เรากลัวไม่ใช่บุคคลเเต่เป็นคำพูดของคนรอบตัวมากกว่า เราเจ็บปวดตอนที่พ่อเเละเเม่บอกว่าเหนื่อยอยากให้เราตั้งใจเรียน เเต่เรากลับทำพังเพียงเพราะความรู้สึกเน่าๆในหัว อยากย้อนเวลากลับไปเเก้ไขตัวเราที่อ่อนแอเเต่มันก็สายไปเเล้วเพราะวันนี้เป็นวันที่เราไม่เข้าสอบ.. บางคนพูด "ขี้เกียจหรอ?" "เสียดายเกรดปีที่เเล้วเเหละ อุส่าได้เยอะเเต่ปีนี้เกรดเเกตกเยอะจัง" "ไม่กลัวพ่อเเม่ว่าหรอ เค้าไม่เสียใจหรอ"
มีคนเคยทำว่าเป็นห่วงเเต่สุดท้ายเค้าก็ไม่เข้าใจเราเลย เหมือนใส่หน้ากากเข้าใจเรามากกว่า..ต่อจากนี้ขอให้ตัวเราโชคดีนะ
:'(