คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 23
วิจารณญาณและสติเท่านั้นที่จะต้องมีไว้กับตัวอยู่เสมอ ในประวัติศาสตร์ก็ล้วนแต่มีให้เห็นไม่ว่าจะชาติไหน แม้แต่ชาติไทยเองก็ยังมีแต่ไม่เหมาะที่จะมาพูดตรงนี้ อำนาจ เงินตรา เกียรติยศ ล้วนเป็นสิ่งที่ผู้มีกิเลสและความอิจฉาริษยาไม่หยุดที่จะไขว่คว้ามัน เห็นใจเหล่าวีรบุรุษที่โดนใส่ความมาก
คราวนี้เราลองมามองมุมกลับทางด้านพิชัยสงครามกันบ้าง (ที่ให้มองมุมนี้เพื่อเป็นบทเรียนสำหรับผู้ที่หลงเชื่อกันบ้าง ต่อไปจะได้มีวิจารณญาณในการรับฟังข่าวสารมากขึ้น และไม่ตกเป็นเครื่องมือของการใส่ร้ายป้ายสี หรือมองบวกคือพิชัยสงครามด้านกลศึก)
ประหารชัวมอเตียวอุ๋น
ศึกเซ็กเพ็กโจโฉได้ส่งทูตมาหาจิวยี่พร้อมทั้งบอกให้จิวยี่ยอมแพ้ จิวยี่โกรธโจโฉเป็นอันมากฉีกหนังสือทิ้งพร้อมทั้งลากตัวทูตไปประหาร โจโฉรู้ข่าวจิวยี่ประหารทูตตนเองก็โกรธ ด่าจิวยี่ว่า "จิวยี่ไอ้เด็กอมมือชั่งโอหังยิ่งนัก" โจโฉแต่งตั้งชัวมอเตี๋ยวอุ๋นเป็นแม่ทัพเรือ ยกกองทัพเรือออกรบยังลุ่มแม่น้ำซำกั๋ง
จิวยี่ส่งให้กำเหลงเป็นทัพหน้า ฮันต๋งเป็นปีกขวา เจียวขิมเป็นปีกซ้าย จิวยี่เป็นทัพหลวง ยกทัพไปทำศึกกับโจโฉ ในศึกยกแรก จิวยี่ชนะ
โจโฉเห็นว่าทัพตัวเองพ่ายแพ้ก็โกรธจึงเรียกชัวมอและเตียวอุ๋นมา
โจโฉ : "ทหารเรามีมากกว่าเยอะ เหตุใดถึงแพ้? หรือว่าพักเจ้าไม่ตั้งใจทำศึก"
ชัวมอ : "อันเนื่องจากทหารฝ่ายเมืองเกงจิ๋วไม่ได้ทำศึกมานานอีกทั้งทหารทางภาคเหนือรบทางเรือไม่เป็น จำต้องฝึกฝนให้หนัก"
โจโฉจึงสั่งให้ชัวมอเตี๋ยวอุ๋นฝึกทหารเป็นอยางหนัก ทางฝ่ายเจียวก้านขออาสาโจโฉไปเกลี้ยกล่อมจิวยี่เอง หากสำเร็จโจโฉก็มิต้องออกรบให้เสียทหาร เจี้ยวก้านอ้างว่าเป็นเพื่อนเก่าของจิวยี่ จิวยี่น่าจะฟังตน โจโฉได้ยินเช่นนั้นก็เห็นด้วยจึงส่งจิวก้านไป จิวยี่เมื่อรู้ว่าเจียวก้านมาพบก็เดาสถานการณ์ออก จิวยี่เลยต้องการซ้อนกลเจียวก้านกลับไป จิวยี่แสร้งขุนเคืองเจียวก้าน หากเจียวก้านนั้นมาคุยเรื่องสงคราม เจียวก้านเห็นจิวยี่ดักคอเช่นนั้นจึงไม่กล้าเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมจิวยี่ให้ยอมแพ้
จิวยี่จึงพาเจียวก้านไปดูความยิ่งใหญ่ของกองทัพเรือ จิวยี่ต้องการข่มขวัญเจียวก้าน จากนั้นก็พอเจียวก้านไปกินโต๊ะ จิวยี่จึงชัดดาบอาญาสิทธิ์ออกมามอบให้ ไทสูจู้ พร้อมทั้งบอกว่า "วันนี้มีงานเลี้ยง ห้ามใครพูดใดพูดถึงเรื่องศึกสงคราม หากใครพูดขึ้นมาให้เอาดาบนี้ประหารได้ทันที ไม่เว้นแม้แต่เจียวก้านเพื่อนเรา"
เจียวก้านได้ยินเช่นนั้นก็ไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมจิวยี่อีกเลย จิวยี่กินเหล้าไปพูดโม้ไปเกี่ยวกับข้าวปลาอาหารของเมืองกังตั๋งนั้นอุดมสมบูรณ์โดยทำสงครามจิตวิทยากับเจียวก้าน เพื่อให้เจียวก้านไปพูดข่มขวัญโจโฉแทน
จิวยีแกล้งกินเหล้าเมามายไม่ได้สติ เมื่อเมาเต็มที่ก็เรียกให้เจียวก้านไปนอนด้วยกัน จิวยี่ได้เตรียมแผนเขียนหนังสือปลอมหลอกทิ้งไว้ในห้องและจิวยี่ก็แสร้งเป็นหลับไป ฝ่ายเจียวก้านเองอาสาโจโฉมายังมิได้ทำตามคำสั่งก็กระวนกระวายนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นมาเหลือบไปเองจดหมายปลอมที่จิวยี่ทำขึ้นมา สำคัญผิดว่าเป็นจดหมายสำคัญ ในเนื่อความจดหมายเขียนว่า "จากชัวโมเตียวอุ๋น บัดนี้พวกเราได้แกล้งเข้าร่วมเป็นไส้ศึกกับโจโฉแล้ว กำลังคิดอ่านสังหารโจโฉ ขอให้ท่าจิวยี่โปรดวางใจ"
เจียวก้านได้อ่านก็ตกใจจึงรีบปลอมจดหมายขึ้นมาฉบับที่ 2 โดยเอาจดหมายฉบับนี้รีบนำไปให้โจโฉ เพื่อที่จะได้เป็นผลงานของตน โจโฉเมื่อได้อ่านจดหมายก็ตกใจ ด้วยความนิสัยขี้ระแวงอยู่แล้วก็เชื่อเจียวก้านสนิทใจ จากนั้นจึงเรียกชัวมอเตียวอุ๋นมาพบ
โจโฉ : "วันนี้ขอให้พวกเจ้า เตรียมเรือรบ ออกไปทำศึกกับจิวยี่"
ชัวมอ : "ยังมิควรจะไปทำศึกตอนนี้เนื่องจากยังฝึกทหารยังไม่เสร็จ ทหารยังไม่พร้อมที่จะออกรบในตอนนี้"
ชัวมอพูดไปตามความจริงว่าทหารเองก็ยังไม่พร้อมรบ แต่โจโฉคิดระแวงคิดว่า 2 คนนี้ไม่ออกรบเนื่องจากเป็นพวกเดียวกันกับจิวยี่ อีกทั้งการรบครั้งแรกกับจิวยี่ก็แพ้มาไม่เป็นท่า
โจโฉ : "หากรอให้ทหารฝึกเสร็จ หัวเรามิถูกพวกเจ้าตัดหัวไปมอบให้จิวยี่แล้วหรอกหรือ ทหารนำ 2 คนนี้ไปตัดหัว"
ชัวมอเตียวอุ๋นทั้ง 2 คนต่างก็ตกใจทั้งที่ตนเองก็หมั่นฝึกทหารอย่างหนักแต่สุดท้ายก็ต้องถูกตัวหัว เจียวก้านเห็นโจโฉนั้นปลอดภัยแล้วคิดว่าเป็นผลงานตนก็ยิ้ม โจโฉเมื่อรู้สึกตัวอีกที สำนึกผิดว่านี่คือแผนการของจิวยี่ก็สายไปเสียแล้ว ทหารนำหัวของ ชัวมอและเตียวอุ๋นมามอบให้ โจโฉเมื่อรู้สึกตัวก็รู้ว่าเจี้ยวก้านต้องกลเจียวยี่เสียแล้ว โจโฉเห็นตัวเองพลาดท่าก็เสียหน้าเช่นกันจึงกำชับเจียวก้านว่า เรื่องนี้อย่าได้ไปบอกใคร เจียวก้านจึงรับปาก
เหล่าทหารเมื่อรู้ว่าชัวมอและเตี๋ยวอุ๋นถูกประหารก็รีบเดินทางมาพบโจโฉ ถามว่าเหตุอันใดจึงประหาร 2 แม่ทัพคนนี้ เพราะ 2 แม่ทัพคนนี้ก็ฝึกฝนทหารเป็นอย่างดี โจโฉจึงพูดปัดๆไปว่า "2 คนนี้ฝึกทหารมาช้านานแล้วไม่คืบหน้า เราจึงประหารเสีย" จากนั้นโจโฉจึงแต่งตั้งให้ อิกิ๋มและมอกายเป็นแม่ทัพฝึกทหารเรือ
ก็ยังดีที่โจโฉรู้ตัวว่าเงิบอยู่เต็มอกแต่ได้หาทางออกในการบริหารกองทัพของตัวเองต่อ แต่สังคมสมัยนี้จะมีสักกี่คนที่ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง สิ่งนี้จึงเป็นอีกบทเรียน ที่อยู่ในส่วนของผู้รับฟังว่าจะต้องใช้วิจารณญาณมากน้อยเพียงใดในการรับรู้รับฟังข่าวสาร
คราวนี้เราลองมามองมุมกลับทางด้านพิชัยสงครามกันบ้าง (ที่ให้มองมุมนี้เพื่อเป็นบทเรียนสำหรับผู้ที่หลงเชื่อกันบ้าง ต่อไปจะได้มีวิจารณญาณในการรับฟังข่าวสารมากขึ้น และไม่ตกเป็นเครื่องมือของการใส่ร้ายป้ายสี หรือมองบวกคือพิชัยสงครามด้านกลศึก)
ประหารชัวมอเตียวอุ๋น
ศึกเซ็กเพ็กโจโฉได้ส่งทูตมาหาจิวยี่พร้อมทั้งบอกให้จิวยี่ยอมแพ้ จิวยี่โกรธโจโฉเป็นอันมากฉีกหนังสือทิ้งพร้อมทั้งลากตัวทูตไปประหาร โจโฉรู้ข่าวจิวยี่ประหารทูตตนเองก็โกรธ ด่าจิวยี่ว่า "จิวยี่ไอ้เด็กอมมือชั่งโอหังยิ่งนัก" โจโฉแต่งตั้งชัวมอเตี๋ยวอุ๋นเป็นแม่ทัพเรือ ยกกองทัพเรือออกรบยังลุ่มแม่น้ำซำกั๋ง
จิวยี่ส่งให้กำเหลงเป็นทัพหน้า ฮันต๋งเป็นปีกขวา เจียวขิมเป็นปีกซ้าย จิวยี่เป็นทัพหลวง ยกทัพไปทำศึกกับโจโฉ ในศึกยกแรก จิวยี่ชนะ
โจโฉเห็นว่าทัพตัวเองพ่ายแพ้ก็โกรธจึงเรียกชัวมอและเตียวอุ๋นมา
โจโฉ : "ทหารเรามีมากกว่าเยอะ เหตุใดถึงแพ้? หรือว่าพักเจ้าไม่ตั้งใจทำศึก"
ชัวมอ : "อันเนื่องจากทหารฝ่ายเมืองเกงจิ๋วไม่ได้ทำศึกมานานอีกทั้งทหารทางภาคเหนือรบทางเรือไม่เป็น จำต้องฝึกฝนให้หนัก"
โจโฉจึงสั่งให้ชัวมอเตี๋ยวอุ๋นฝึกทหารเป็นอยางหนัก ทางฝ่ายเจียวก้านขออาสาโจโฉไปเกลี้ยกล่อมจิวยี่เอง หากสำเร็จโจโฉก็มิต้องออกรบให้เสียทหาร เจี้ยวก้านอ้างว่าเป็นเพื่อนเก่าของจิวยี่ จิวยี่น่าจะฟังตน โจโฉได้ยินเช่นนั้นก็เห็นด้วยจึงส่งจิวก้านไป จิวยี่เมื่อรู้ว่าเจียวก้านมาพบก็เดาสถานการณ์ออก จิวยี่เลยต้องการซ้อนกลเจียวก้านกลับไป จิวยี่แสร้งขุนเคืองเจียวก้าน หากเจียวก้านนั้นมาคุยเรื่องสงคราม เจียวก้านเห็นจิวยี่ดักคอเช่นนั้นจึงไม่กล้าเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมจิวยี่ให้ยอมแพ้
จิวยี่จึงพาเจียวก้านไปดูความยิ่งใหญ่ของกองทัพเรือ จิวยี่ต้องการข่มขวัญเจียวก้าน จากนั้นก็พอเจียวก้านไปกินโต๊ะ จิวยี่จึงชัดดาบอาญาสิทธิ์ออกมามอบให้ ไทสูจู้ พร้อมทั้งบอกว่า "วันนี้มีงานเลี้ยง ห้ามใครพูดใดพูดถึงเรื่องศึกสงคราม หากใครพูดขึ้นมาให้เอาดาบนี้ประหารได้ทันที ไม่เว้นแม้แต่เจียวก้านเพื่อนเรา"
เจียวก้านได้ยินเช่นนั้นก็ไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมจิวยี่อีกเลย จิวยี่กินเหล้าไปพูดโม้ไปเกี่ยวกับข้าวปลาอาหารของเมืองกังตั๋งนั้นอุดมสมบูรณ์โดยทำสงครามจิตวิทยากับเจียวก้าน เพื่อให้เจียวก้านไปพูดข่มขวัญโจโฉแทน
จิวยีแกล้งกินเหล้าเมามายไม่ได้สติ เมื่อเมาเต็มที่ก็เรียกให้เจียวก้านไปนอนด้วยกัน จิวยี่ได้เตรียมแผนเขียนหนังสือปลอมหลอกทิ้งไว้ในห้องและจิวยี่ก็แสร้งเป็นหลับไป ฝ่ายเจียวก้านเองอาสาโจโฉมายังมิได้ทำตามคำสั่งก็กระวนกระวายนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นมาเหลือบไปเองจดหมายปลอมที่จิวยี่ทำขึ้นมา สำคัญผิดว่าเป็นจดหมายสำคัญ ในเนื่อความจดหมายเขียนว่า "จากชัวโมเตียวอุ๋น บัดนี้พวกเราได้แกล้งเข้าร่วมเป็นไส้ศึกกับโจโฉแล้ว กำลังคิดอ่านสังหารโจโฉ ขอให้ท่าจิวยี่โปรดวางใจ"
เจียวก้านได้อ่านก็ตกใจจึงรีบปลอมจดหมายขึ้นมาฉบับที่ 2 โดยเอาจดหมายฉบับนี้รีบนำไปให้โจโฉ เพื่อที่จะได้เป็นผลงานของตน โจโฉเมื่อได้อ่านจดหมายก็ตกใจ ด้วยความนิสัยขี้ระแวงอยู่แล้วก็เชื่อเจียวก้านสนิทใจ จากนั้นจึงเรียกชัวมอเตียวอุ๋นมาพบ
โจโฉ : "วันนี้ขอให้พวกเจ้า เตรียมเรือรบ ออกไปทำศึกกับจิวยี่"
ชัวมอ : "ยังมิควรจะไปทำศึกตอนนี้เนื่องจากยังฝึกทหารยังไม่เสร็จ ทหารยังไม่พร้อมที่จะออกรบในตอนนี้"
ชัวมอพูดไปตามความจริงว่าทหารเองก็ยังไม่พร้อมรบ แต่โจโฉคิดระแวงคิดว่า 2 คนนี้ไม่ออกรบเนื่องจากเป็นพวกเดียวกันกับจิวยี่ อีกทั้งการรบครั้งแรกกับจิวยี่ก็แพ้มาไม่เป็นท่า
โจโฉ : "หากรอให้ทหารฝึกเสร็จ หัวเรามิถูกพวกเจ้าตัดหัวไปมอบให้จิวยี่แล้วหรอกหรือ ทหารนำ 2 คนนี้ไปตัดหัว"
ชัวมอเตียวอุ๋นทั้ง 2 คนต่างก็ตกใจทั้งที่ตนเองก็หมั่นฝึกทหารอย่างหนักแต่สุดท้ายก็ต้องถูกตัวหัว เจียวก้านเห็นโจโฉนั้นปลอดภัยแล้วคิดว่าเป็นผลงานตนก็ยิ้ม โจโฉเมื่อรู้สึกตัวอีกที สำนึกผิดว่านี่คือแผนการของจิวยี่ก็สายไปเสียแล้ว ทหารนำหัวของ ชัวมอและเตียวอุ๋นมามอบให้ โจโฉเมื่อรู้สึกตัวก็รู้ว่าเจี้ยวก้านต้องกลเจียวยี่เสียแล้ว โจโฉเห็นตัวเองพลาดท่าก็เสียหน้าเช่นกันจึงกำชับเจียวก้านว่า เรื่องนี้อย่าได้ไปบอกใคร เจียวก้านจึงรับปาก
เหล่าทหารเมื่อรู้ว่าชัวมอและเตี๋ยวอุ๋นถูกประหารก็รีบเดินทางมาพบโจโฉ ถามว่าเหตุอันใดจึงประหาร 2 แม่ทัพคนนี้ เพราะ 2 แม่ทัพคนนี้ก็ฝึกฝนทหารเป็นอย่างดี โจโฉจึงพูดปัดๆไปว่า "2 คนนี้ฝึกทหารมาช้านานแล้วไม่คืบหน้า เราจึงประหารเสีย" จากนั้นโจโฉจึงแต่งตั้งให้ อิกิ๋มและมอกายเป็นแม่ทัพฝึกทหารเรือ
ก็ยังดีที่โจโฉรู้ตัวว่าเงิบอยู่เต็มอกแต่ได้หาทางออกในการบริหารกองทัพของตัวเองต่อ แต่สังคมสมัยนี้จะมีสักกี่คนที่ยอมรับในความผิดพลาดของตัวเอง สิ่งนี้จึงเป็นอีกบทเรียน ที่อยู่ในส่วนของผู้รับฟังว่าจะต้องใช้วิจารณญาณมากน้อยเพียงใดในการรับรู้รับฟังข่าวสาร
สมาชิกหมายเลข 4372209 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3850925 หลงรัก, คนไทยใจกว้าง หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 2377897 หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 2999960 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 4304164 หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก
แสดงความคิดเห็น
ห้องเพลง**คนรากหญ้า** พักยกการเมือง มุมนี้ไม่มีสี ไม่มีกลุ่ม...มีแต่เสียง 21/2/2018 (รวมพลคนถูกใส่ความ)
ห้องเพลงคนรากหญ้าเปิดขึ้นมามีวัตถุประสงค์ เพื่อ
1. มีพื้นที่ให้เพื่อนๆ ได้มาพบปะ พูดคุยระหว่างกัน ในภาวะที่ต้องระมัดระวังการโพสการเมืองอย่างเคร่งครัด
2. เป็นพื้นที่ พักผ่อน ลดความเครียดทางการเมือง ให้เพื่อนๆ มีกิจกรรมสนุกๆ ร่วมกัน
3. สร้างมิตรภาพและความปรองดอง ซึ่งเราหวังให้สังคมไทยเป็นเช่นนี้ แม้นคิดต่างกัน แต่เมื่อคุยกันแล้วก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
กระทู้ห้องเพลงเป็นกระทู้เปิด มิได้ปิดกั้นผู้หนึ่งผู้ใด "ขอให้มาดี เราคือเพื่อนกัน" ซึ่งก็เหมือนกับกระทู้ทั่วไป ที่เราไม่จำเป็นต้องทราบว่า User ท่านไหนเป็นใครมาจากไหน ...ดังนั้น หากมีบุคคลใดที่มีการโพสสิ่งผิดกฎหมายและศีลธรรมอันดีของสังคมนั้น หรือสิ่งรบกวนใดๆ ในบอร์ด เป็นเรื่องส่วนบุคคล ทางห้องเพลงจึงขอแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งสิ้น
สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ห้องเพลงและเพื่อนสมาชิกทุกท่าน
วันนี้ขอนำเรื่องราวเกี่ยวกับการใส่ร้ายป้ายสีมาเล่าสู่กันฟัง เคยเขียนไว้แล้วในห้องเรียนคนรากหญ้าเมื่อปีที่แล้ว
ได้นำมาเรียบเรียงและปรับปรุงข้อมูล เผื่อใครยังไม่เคยอ่านค่ะ
"รวมพลคนถูกใส่ความ" การใส่ความ ... การทำลายล้างที่มีมาแต่ปางบรรพ์
การให้ร้ายป้ายสี ใส่ความ มีมาตั้งแต่โบราณ อยู่คู่กับมนุษย์มาทุกยุคทุกสมัย
แม้แต่สมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าเองยังเคยถูกใส่ร้ายด้วยความอิจฉาริษยา เรื่องมีอยู่ว่า...
เมื่อครั้งพระพุทธเจ้าประทับ ณ เชตวันมหาวิหาร มีพระภิกษุสงฆ์ อุบาสก อุบาสิกา เป็นอันมากได้สำเร็จมรรคผล
ผู้คนพากันสักการะเลื่อมใสในพระพุทธศาสนามากมาย
ฝ่ายพวกเดียรถีย์ (นักบวชนอกศาสนา) ก็เสื่อมลาภ หมดอำนาจ ผู้คนนับถือน้อยลง ก็พากันอิจฉาพระศาสดา
คิดจะกำจัดพระพุทธองค์เสีย จึงได้ว่าจ้างหญิงงามชื่อนางจิญจมานวิกา ให้กระทำการใส่ร้ายพระพุทธองค์
นางจิญจมานวิกาก็เริ่มแผน “นารีพิฆาต” คือเดินเข้าออกวัดพระเชตวันอยู่หลายเดือน
ใครถาม นางก็ตอบว่า "พวกท่านอย่ารู้เลย"
จนวันหนึ่งนางได้เอาท่อนไม้พันผ้าผูกกับท้องให้ดูเหมือนกับว่าตั้งครรภ์
ใช้ไม้ทุบหลังมือหลังเท้าให้บวมคล้ายหญิงมีครรภ์ แล้วเข้าไปท่ามกลางฝูงชนกำลังฟังธรรมเทศนาอยู่
กล่าวหาว่านางตั้งครรภ์กับพระพุทธเจ้าว่า
“ท่านจะมาแสดงธรรมอยู่ทำไม บัดนี้เด็กในครรภ์ของข้าพเจ้าซึ่งเกิดกับท่านใกล้จะคลอดอยู่แล้ว
ถึงท่านจะไม่ดูแลก็ควรจะให้พระเจ้าโกศลหรือท่านอนาถบิณฑิกะเศรษฐี หรือนางวิสาขาคนใดคนหนึ่ง ช่วยเลี้ยงดูข้าพเจ้าและลูก”
พระพุทธองค์ทรงหยุดแสดงธรรมและกล่าวกับนางว่า
“ดูก่อนน้องหญิง เรื่องนี้เจ้ากับเราสองคนเท่านั้นรู้กันว่าจริงหรือไม่จริงตามคำของนาง”
นางจึงตอบว่า “จริงทีเดียว เพราะการที่ข้าพเจ้ามีครรภ์ขึ้นนี้ มีแต่ท่านกับข้าพเจ้าเท่านั้นที่รู้กัน”
เทวดาได้แปลงกายเป็นลูกหนูเข้าไปกัดเชือกที่ผูกท่อนไม้ที่ท้องของนางจิญจมานวิกา
ท่อนไม้นั้นก็ขาดตกลงมา ผู้คนก็เลยทราบว่านางกล่าวหาความใส่ร้ายพระพุทธองค์ ก็พากันลุกฮือขึ้นไล่ทุบตี
พอนางออกไปพ้นประตูพระเชตวันมหาวิหาร นางก็ถูกแผ่นดินสูบ
ดังนั้นจากหัวข้อวันนี้ "รวมพลคนถูกใส่ความ" หากจะรวมรายชื่อจริงๆ ของผู้ถูกใส่ร้ายคงหนากว่าสมุดหน้าเหลือง
เพื่อความปลอดภัยของห้องเพลงและอมยิ้มของทุกท่าน ก็เลยจะยกตัวอย่างแค่บุคคลสำคัญบางท่าน
จากประวัติศาสตร์ชาติอื่นๆ เพื่อเป็นบทเรียน ข้อเตือนใจ ให้เราได้รู้จักคิดและเรียนรู้
ส่วนเรื่องที่เป็นเหตุการณ์ยุคปัจจุบันก็ติดตามเอาจากข่าวสารประจำวันแล้วลองนำมาเปรียบเทียบกันดูได้ค่ะ
การใส่ความ ใส่ร้ายป้ายสี จะโดยสาเหตุใดก็แล้วแต่ เช่น แค้นส่วนตัว ทำตามกระแส ขาดการไตร่ตรอง
ความอิจฉาริษยา การโยนความผิดให้ผู้อื่นเพื่อหาความชอบธรรมในการทำผิดของตน
การต้องการทำลายฝ่ายตรงข้ามแต่ไม่มีความสามารถทำสิ่งที่ดีกว่า หรือต้องการช่วงชิงอำนาจ ศรัทธา หรือชัยชนะ
โดยไม่คำนึงถึงศีลธรรม ฯลฯ ล้วนแต่นำพาความเสียหายทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็น
1. ผู้ถูกใส่ความ บางคนมีปัญญา มีบารมี หรือโชคดี มีหลักฐานมาช่วยให้พ้นภัย
แต่ผู้บริสุทธิ์จำนวนมากต้องได้รับกรรมที่ไม่ได้ก่อ บ้างถูกประหาร ถูกเกลียดชัง ถูกขับไล่ ถูกลงโทษอย่างไม่เป็นธรรม
2. ผู้ใส่ความ ช่วงแรกอาจดูเหมือนเป็นผู้ชนะ แต่นานไปความจริงย่อมปรากฏ จะเสียชื่อเสียงที่สั่งสมมา
สังคมประนามสาปแช่ง หรือต่อให้บางคนหนีจากกฎหมายพ้น แต่ย่อมหนีกฎแห่งกรรมไม่พ้น
3. สังคมแห่งนั้น หากสังคมใด ผู้คนไม่ใช้สติไตร่ตรอง ไม่ใช้ปัญญาหรือวิจารณญาณ
ปล่อยให้อคติ ความต้องการเอาชนะอยู่เหนือเหตุผล เหนือความถูกต้อง
เบื้องต้นสังคมก็แค่เสียคนดีมีความสามารถ นักปราชญ์ หรือผู้ทำคุณประโยชน์ไปอย่างน่าเสียดาย
เสียโอกาสการพัฒนา สิ่งเหล่านี้ก็ส่วนหนึ่ง แต่สิ่งสำคัญคือ สังคมกำลังเสียบรรทัดฐานดีงาม
เมื่อสังคมบิดเบี้ยว สิ่งเลวร้ายย่อมส่งผลกลับสู่ทุกคนอย่างหลีกไม่พ้น และยังส่งผลถึงลูกหลานวันหน้า
บางทีวันหนึ่งคนที่ยินดีปรีดากับการทำลายล้างด้วยวิธีนี้ เขาอาจต้องเจอสิ่งเหล่านั้นกลับมาทำร้ายตัวเอง
โลกเราหมุนไป หลายเรื่องราวในอดีตน่าจะเป็นบทเรียน
บ้านเราเองก็มีเรื่องราวการปล่อยข่าวเพื่อทำลายล้างฝ่ายตรงข้ามมาตลอด
อย่างบางพรรคเมื่ออยากชนะคู่แข่งทางการเมือง แต่กลับไม่มีความสามารถสร้างนโยบายดีๆ ครองใจประชาชน
ก็ใช้วิธีใส่ร้ายป้ายสี ใส่ความฝ่ายตรงข้าม หากยังไม่พัฒนา คิดแต่จะใช้วิธีเดิมร่ำไป
ย่อมมีแต่พาให้ประชาชนเสื่อมศรัทธา รังเกียจในพฤติกรรม
ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดก็ตาม วิธีที่ไม่สร้างสรรค์และไร้ศักดิ์ศรีเหล่านี้ไม่ได้ทำให้ชนะ หรือได้ศรัทธาจากผู้คนอย่างยั่งยืน
สมควรหมดไปได้แล้ว และหันมาสู้กันบนเวทีตามกติกาด้วยความจริง ความยุติธรรม ด้วยฝีมือ กันดีกว่าค่ะ
ตัวอย่างผู้ถูกใส่ความ
โจน ออฟ อาร์ค (Joan Of Arc)
เด็กสาวชาวฝรั่งเศสที่ศรัทธาในพระเจ้าอย่างแรงกล้า เธอเกิดในยุคที่ฝรั่งเศสทำสงครามกับอังกฤษเป็นเวลาร้อยปี
เธอเชื่อว่าตัวเองได้ยินเสียงของพระเจ้าให้กอบกู้บ้านเมือง จึงเป็นผู้นำทัพต่อสู้กับอังกฤษ
เธอกุมหัวใจของชาวฝรั่งเศสและสามารถนำทัพเอาชนะกองทัพอังกฤษได้สำเร็จ
แต่แล้วด้วยความระแวงของกษัตริย์ฝรั่งเศสว่าเธอจะได้รับการยอมรับจากประชาชนมากกว่าพระองค์
และด้วยความสอพลอของขุนนางที่อิจฉาเธอ
ทางการจึงได้หาทางกำจัดเธอด้วยข้อหาว่าเป็นแม่มดหรือพวกนอกรีต เธอต้องถูกคุมขัง
โดนข่มขืนในคุก และท้ายสุดเธอต้องถูกเผาทั้งเป็น ขณะที่เธอมีอายุแค่ 19 ปีเท่านั้นเอง
ผ่านไปถึง 500 ปี หลังจากการพิพากษาครั้งใหม่ที่ศาลสรุปว่าเธอเป็นผู้บริสุทธิ์
ประเทศฝรั่งเศสจึงยกย่องให้เธอเป็นวีรสตรี พร้อมทั้งทางศาสนาโรมันคาธอลิค ก็ได้ยกย่องให้เธอเป็นนักบุญคนหนึ่งด้วย
มีเรื่องหนึ่งเคยอ่านเจอนานมากแล้ว จำชื่อเรื่องและชื่อตัวละครไม่ได้เลย เนื้อหาประมาณว่า
มีขุนนาง (หรือแม่ทัพก็ไม่แน่ใจ) ซื่อสัตย์ จงรักภักดี เก่งกาจ ฮ่องเต้โปรดปรานมาก
วันหนึ่งจะส่งขุนนางนี้ไปปกครองแคว้นอื่นที่ไกลออกไป ขุนนางก็รู้ตัวว่าหากไม่อยู่ตรงนี้แล้ว
ต้องถูกขุนนางกังฉินขี้อิจฉาใส่ความแน่ๆ เลยถามฮ่องเต้ว่า
"หากมีคนมาบอกฝ่าบาทว่า มีเสือกำลังวิ่งเข้ามาในท้องพระโรงมาทำร้ายฝ่าบาท จะคิดอย่างไร"
ฮ่องเต้ตอบทันทีว่า เป็นไปไม่ได้ อยู่ๆ จะมีเสือเข้ามาได้อย่างไร และทหารเวรยามก็แน่นหนา
เขาก็ถามซ้ำ รอบ 2 ฮ่องเต้ก็ตอบแบบเดิม แต่ก็เริ่มชะงักคิดนิดหน่อย
พอถามซ้ำรอบที่ 3 ฮ่องเต้เริ่ม ไม่แน่ใจ คิดว่าอาจเป็นไปได้
ขุนนางนั้นจึงบอกฮ่องเต้ว่า เขาไปครั้งนี้ สักวันคงมีคนทูลว่าเขาคิดกบฎ เอาใจออกห่าง
แรกๆ ฮ่องเต้ก็คงจะไม่เชื่อ แต่เมื่อมีคนพูดซ้ำๆ ก็คงจะเชื่อ เหมือนที่เขายกตัวอย่างเรื่องเสือ
ฮ่องเต้ก็ตอบว่า เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรก็เชื่อใจในตัวท่าน ไม่มีวันเชื่อสิ่งที่ไม่มีหลักฐานหรือเห็นด้วยตา
พอเขาไปรับราชการสักพัก ก็เป็นจริงดังคาดการณ์ ขุนนางกังฉินเพ็ดทูลใส่ร้ายและฮ่องเต้ก็หลงเชื่อ สั่งประหารในที่สุด
เรื่องนี้สะท้อนให้เห็นว่า
ต่อให้ไม่มีหลักฐาน แต่การกล่าวหาซ้ำๆ ก็อาจสั่นคลอนจิตใจผู้คนได้
สังคมจึงต้องมีวิจารณญาณให้มากกับบรรดาข่าวลือทั้งหลาย
ใส่ร้ายป้ายสี - หน้ากากอีกาแดง | THE MASK SINGER 3
https://www.youtube.com/watch?v=MLri5Z9f5gA
คุณเคยใช่ไหม ไม่ได้ดี ทำดีเท่าไรก็โดนคนเลวหยามใส่
ตัวคุณกับผม ก็เหมือนกัน มือมันไม่พายยังเอาเท้าราน้ำอีก
คนทรามตั้งเยอะ เลยได้ใจ ใครมาขัดคอจะเจอตอมันชิ้นใหญ่
คนดีอย่างเรา ไม่ท้อใจ (ทำดีไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้)
ใส่ร้าย ป้ายสีพวกเราเอาถึงตาย บอกไว้เลยไม่ยอม
ใส่ร้าย ป้ายสีพวกเราจนวอดวาย บอกไว้เลยไม่ยอมแพ้พ่าย
งานการตั้งเยอะ มันไม่ทำ คนดีได้ดีโดนอิจฉาแถมด่าใส่
ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ได้ทำ คนตาดำดำต้องเก็บงำความขมขื่น
จงจำเอาไว้อย่าให้มันได้ใจ พลังจากใจจากพวกเราจะเผากลับ
ความดีเท่านั้น ชนะมัน (ทำดีไม่ได้ ทำเลวเลวไม่ยาก)
ใส่ร้าย ป้ายสีพวกเราเอาถึงตาย บอกไว้เลยไม่ยอม
ใส่ร้าย ป้ายสีพวกเราจนวอดวาย บอกไว้เลยไม่ยอมแพ้พ่าย