ตอนนี้เรามีน้องเป็นโรคหวาดระแวง คือมีอาการไม่ไว้ใจคนในบ้าน ไม่พูดไม่จากับคนในครอบครัว แถมพ่อกับแม่ก็โดนตัวไม่ได้เลย เหมือนระแวงอยู่ตลอดเวลาว่าใครจะมาทำร้าย คือพื้นฐานครอบครัวเราแม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน มีอะไรก็ชอบสั่งลูกด่าลูก ไม่ค่อยมีเหตุผลกับลูก เวลาลูกอยากทำอะไรแม่จะคอนโทลเกือบทุกเรื่อง แทบไม่มีอิสระทางความคิดเลยก็ว่าได้ แม่ชอบต่อว่าพ่ออยู่ตลอดให้น้องเห็น คือมันมีความกดดันหลายอย่างในครอบครัว
ต้องบอกก่อนน้องเราเป็นเด็กเรียนรู้ช้า คือ เวลาเรียนหนังสือจะช้ากว่าเพื่อน แต่เวลาสนทนากับคนอื่นก็จะคุยเก่งเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป คือเค้าเรียนจบแค่ม.6ก็ไม่ได้ต่อมหาลัย ทำให้ชีวิตประจำวันน้องเราแทบไม่ได้ออกไปเจอสังคมข้างนอก ไม่มีเพื่อนฝูง แต่ละวันผ่านไปโดยที่ไม่มีกิจกรรมอะไรเลยนอกจากอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ ส่วนพ่อเราก็ทำงานไม่มีเวลาอยู่กับน้องหรือพูดคุยด้วย พ่อเรากลับมาบ้านก็นอนพักผ่อนแล้วเพราะเค้าตื่นเช้าทุกวัน เลยไม่มีเวลาพาไปไหน ซึ่งก่อนหน้านี้น้องเราเคยพูดว่าทำไมไม่พาไปไหนมาไหนบ้างจนน้องเราโมโหทะเลาะกับพ่อจนร้องไห้หนัก แต่เวลาผ่านไปพ่อเราก็ยังไม่มีเวลาพาไปอยู่ดี
น้องเรานอนน้อยเกือบทุกคืน เพราะเค้าชอบดื่มกาแฟเหมือนจะติดกาแฟร่วมด้วย นอกจากนี้ยังมีเรื่องเพื่อนผู้หญิงที่คุยกันทางเฟชบุ๊ค ซึ่งเพื่อนผู้หญิงคนนี้ก็เลิกติดต่อกันไปนานแล้ว แต่น้องเราคิดว่ายังติดต่อกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้อยู่เหมือนน้องเราคิดไปเอง แล้วก็ระแวงแบบจริงจังว่าจะมีคนไม่หวังดีในเฟชบุ๊คมาทำร้าย แล้วก็บอกว่ามีคนมาดักฟังทางโทรศัพท์บ้าง เฟชบุ๊คโดนแฮ็คบ้าง ซึ่งมันไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด
ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาเค้าก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง คือไม่เหมือนปกติเหมือนที่เค้าเป็น ซึ่งโดยปกติน้องเราเวลาเจอญาติพี่น้องเค้าจะมีคุยเล่นยิ้มแย้มร่าเริง แต่เค้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นคนคิดมาก และตั้งคำถามกับทุกคนที่มาคุยด้วยว่า ว่าเป็นอะไรไม่รู้มีแต่ความรู้สึกแปลกๆ โทรศัพท์แปลกๆ แก้วน้ำแปลกๆ มองทุกอย่างแปลกๆไปหมด แล้วก็เริ่มมองคนอื่นแปลกๆไปด้วย ซึ่งตอนนั้นทุกคนในบ้านก็เริ่มตกใจว่าน้องเราเป็นอะไร คิดกันไปว่าโรคซึมเศร้ารึป่าว เพราะขนาดดูพลุวันปีใหม่สวยมากๆน้องเรายังไม่แม้หันไปมองเลย มีแต่ความเฉยชา รูปก็ไม่ยอมถ่าย แถมจะเดินหนีตลอดเวลา
หลังจากปีใหม่เป็นต้นมาจนถึงตอนนี้น้องเราอาการหนักขึ้นมาก คือเริ่มไม่มีความรู้สึกร่วมกับคนอื่นแล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบไม่มีการตอบสนองใดๆ น้ำก็ไม่อาบ นอนตี4ตี5แทบทุกวัน เหม่อลอย เหมือนไม่มีจิตวิญญาณและความรู้สึก พอเรียกกินข้าวก็ไม่ยอมกิน แต่พอทุกคนไม่เรียกเค้าหรือไม่สนใจเค้า เค้าก็จะกินของเค้าเอง แต่เค้าก็ไม่สนทนาอะไรกับคนในบ้านซึ่งเปลี่ยนไปมาก ซึ่งแต่ก่อนน้องเราคุยเก่งมากๆ จากสิ่งที่เค้าเคยชอบก็เริ่มไม่สนใจ เช่น เค้าชอบอ่านหนังสือหรือชอบดูหนัง ก็ไม่สนใจอะไรซักอย่าง ได้แต่เดินขึ้นลงบันไดบ้านอยู่ตลอดเวลา
เบื้องต้นพาไปปรึกษาจิตแพทย์แล้ว แต่น้องไม่คุยกับหมอเลย หมอจึงให้ยาโรคจิตมา เป็นยาลดอาการหวาดระแวงและให้นอนหลับแต่พอน้องกินยาแล้วก็จะมีอาการมึนๆ ถามแต่ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ เค้าไม่ยอมกินยาแต่แม่เราต้องแอบบดยาใส่ในข้าวเพื่อให้เค้ากิน เค้าจึงหลับได้ ไม่งั้นเค้าก็หลับตี4ตี5เหมือนเดิม
***อยากทราบว่าใครเคยเจอหรือมีประสบการณ์เกี่ยวกับโรคนี้บ้างไหมค่ะ จะสามารถหายได้ไหมค่ะ ขอบคุณค่ะ
ปล. น้องอายุ 23 ค่ะ
ใครมีประสบการณ์ของคนที่เป็นโรคหวาดระแวงบ้างไหมค่ะ
ต้องบอกก่อนน้องเราเป็นเด็กเรียนรู้ช้า คือ เวลาเรียนหนังสือจะช้ากว่าเพื่อน แต่เวลาสนทนากับคนอื่นก็จะคุยเก่งเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป คือเค้าเรียนจบแค่ม.6ก็ไม่ได้ต่อมหาลัย ทำให้ชีวิตประจำวันน้องเราแทบไม่ได้ออกไปเจอสังคมข้างนอก ไม่มีเพื่อนฝูง แต่ละวันผ่านไปโดยที่ไม่มีกิจกรรมอะไรเลยนอกจากอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ ส่วนพ่อเราก็ทำงานไม่มีเวลาอยู่กับน้องหรือพูดคุยด้วย พ่อเรากลับมาบ้านก็นอนพักผ่อนแล้วเพราะเค้าตื่นเช้าทุกวัน เลยไม่มีเวลาพาไปไหน ซึ่งก่อนหน้านี้น้องเราเคยพูดว่าทำไมไม่พาไปไหนมาไหนบ้างจนน้องเราโมโหทะเลาะกับพ่อจนร้องไห้หนัก แต่เวลาผ่านไปพ่อเราก็ยังไม่มีเวลาพาไปอยู่ดี
น้องเรานอนน้อยเกือบทุกคืน เพราะเค้าชอบดื่มกาแฟเหมือนจะติดกาแฟร่วมด้วย นอกจากนี้ยังมีเรื่องเพื่อนผู้หญิงที่คุยกันทางเฟชบุ๊ค ซึ่งเพื่อนผู้หญิงคนนี้ก็เลิกติดต่อกันไปนานแล้ว แต่น้องเราคิดว่ายังติดต่อกับเพื่อนผู้หญิงคนนี้อยู่เหมือนน้องเราคิดไปเอง แล้วก็ระแวงแบบจริงจังว่าจะมีคนไม่หวังดีในเฟชบุ๊คมาทำร้าย แล้วก็บอกว่ามีคนมาดักฟังทางโทรศัพท์บ้าง เฟชบุ๊คโดนแฮ็คบ้าง ซึ่งมันไม่เป็นความจริงแต่อย่างใด
ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาเค้าก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง คือไม่เหมือนปกติเหมือนที่เค้าเป็น ซึ่งโดยปกติน้องเราเวลาเจอญาติพี่น้องเค้าจะมีคุยเล่นยิ้มแย้มร่าเริง แต่เค้าก็เปลี่ยนไป กลายเป็นคนคิดมาก และตั้งคำถามกับทุกคนที่มาคุยด้วยว่า ว่าเป็นอะไรไม่รู้มีแต่ความรู้สึกแปลกๆ โทรศัพท์แปลกๆ แก้วน้ำแปลกๆ มองทุกอย่างแปลกๆไปหมด แล้วก็เริ่มมองคนอื่นแปลกๆไปด้วย ซึ่งตอนนั้นทุกคนในบ้านก็เริ่มตกใจว่าน้องเราเป็นอะไร คิดกันไปว่าโรคซึมเศร้ารึป่าว เพราะขนาดดูพลุวันปีใหม่สวยมากๆน้องเรายังไม่แม้หันไปมองเลย มีแต่ความเฉยชา รูปก็ไม่ยอมถ่าย แถมจะเดินหนีตลอดเวลา
หลังจากปีใหม่เป็นต้นมาจนถึงตอนนี้น้องเราอาการหนักขึ้นมาก คือเริ่มไม่มีความรู้สึกร่วมกับคนอื่นแล้ว ถามอะไรก็ไม่ตอบไม่มีการตอบสนองใดๆ น้ำก็ไม่อาบ นอนตี4ตี5แทบทุกวัน เหม่อลอย เหมือนไม่มีจิตวิญญาณและความรู้สึก พอเรียกกินข้าวก็ไม่ยอมกิน แต่พอทุกคนไม่เรียกเค้าหรือไม่สนใจเค้า เค้าก็จะกินของเค้าเอง แต่เค้าก็ไม่สนทนาอะไรกับคนในบ้านซึ่งเปลี่ยนไปมาก ซึ่งแต่ก่อนน้องเราคุยเก่งมากๆ จากสิ่งที่เค้าเคยชอบก็เริ่มไม่สนใจ เช่น เค้าชอบอ่านหนังสือหรือชอบดูหนัง ก็ไม่สนใจอะไรซักอย่าง ได้แต่เดินขึ้นลงบันไดบ้านอยู่ตลอดเวลา
เบื้องต้นพาไปปรึกษาจิตแพทย์แล้ว แต่น้องไม่คุยกับหมอเลย หมอจึงให้ยาโรคจิตมา เป็นยาลดอาการหวาดระแวงและให้นอนหลับแต่พอน้องกินยาแล้วก็จะมีอาการมึนๆ ถามแต่ว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ เค้าไม่ยอมกินยาแต่แม่เราต้องแอบบดยาใส่ในข้าวเพื่อให้เค้ากิน เค้าจึงหลับได้ ไม่งั้นเค้าก็หลับตี4ตี5เหมือนเดิม
***อยากทราบว่าใครเคยเจอหรือมีประสบการณ์เกี่ยวกับโรคนี้บ้างไหมค่ะ จะสามารถหายได้ไหมค่ะ ขอบคุณค่ะ
ปล. น้องอายุ 23 ค่ะ