คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 4
คนที่ทำสมาธิแล้วหลง เกิดอาการแบบหลงตนเองเป็นพวกกามสุขัลลิกานุโยค
เพราะทำสมาธิเต็มไปด้วยกาม ราคะ อยากในสมาธิ มีกำหนัดในสมาธิ ไม่รู้ตนเอง
ไม่มีโอกาส ได้เห็นทางสายกลาง มีแต่หลงสมมุติ ว่าตนมีใจเป็นกลาง ปล่อยวางได้
ละกิเลสได้ ละตัณหาได้ สมาธิแบบนี้มันแค่ละ ระงับกิเลสได้ชั่วคราว เมื่อตนอยู่ในที่สงบ กำลังสกดจิตตนเองให้สงบ พอออกจากสมาธิไปเจอโลกแห่งความเป็นจริง อารมณ์ก็ระเบิดออกมา ระงับไม่อยู่ เอาไม่อยู่
เพราะทำสมาธิเต็มไปด้วยกาม ราคะ อยากในสมาธิ มีกำหนัดในสมาธิ ไม่รู้ตนเอง
ไม่มีโอกาส ได้เห็นทางสายกลาง มีแต่หลงสมมุติ ว่าตนมีใจเป็นกลาง ปล่อยวางได้
ละกิเลสได้ ละตัณหาได้ สมาธิแบบนี้มันแค่ละ ระงับกิเลสได้ชั่วคราว เมื่อตนอยู่ในที่สงบ กำลังสกดจิตตนเองให้สงบ พอออกจากสมาธิไปเจอโลกแห่งความเป็นจริง อารมณ์ก็ระเบิดออกมา ระงับไม่อยู่ เอาไม่อยู่
แสดงความคิดเห็น
หลงสมาธิ
หลงกิเลส บางคนไปปฏิบัติธรรมมา3ว้น ไม่ได้พูดคุย
พอเลิกปฏิบัตินั่งรถกลับบ้าน คุยตั้งแต่ อยู่วัด ไปถึงบ้านก็ไม่เลิกคุย
บางคน กลับถึงบ้าน ด่าลูก ด่าผัว ด่าเมีย ทะเลาะกันทั้งวัน
เพราะทำสมาธิผิดวิธี ไปสกดจิตตนเองให้นิ่ง ให้เงียบ
พอเลิกสกดจิตตนเอง อารมณ์ก็ระเบิดออกมาเป็น10เท่า
คนจะหลงสมาธิ หลงคำบริกรรม ว่าบริกรรมแบบนี้ถึงจะดี
บางคนหลงนิมิต ว่าต้องมีนิมิตถึงจะดี ก็เลย ติดสมมุติ
นั่งสมาธิอยากได้ฤทธิ์ อยากได้บุญ อยากนิพพาน
อยาก สงบ อยากนิ่ง ก็เลยฟุ้งซ่าน พอออกจากสมาธิก็เลยหลงกิเลส
บางคนหลงคิดว่าตนได้ดวงตาเห็นธรรม บรรลุธรรม ได้ฌาน ได้หูทิพย์ ตาทิพย์