หลังจากที่ได้เดบิ้วต์เป็นน้องใหม่ได้ไม่นาน  หลังจากวันที่ตัดสินใจเข้าไปที่แผนกจิตเวช
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/37352858
เหมือนข้างในมันโอเคขึ้นนะ  แต่ข้างนอกมันกลับแย่ลง คนรอบข้างเริ่มสังเกตุเห็นความผิดปกตินั้น
ทำเอาเครียดอยู่เหมือนกัน  สภาพเราแย่มากเลยหรอ 5555

ระหว่าง 7 วันนั้นคิดมาตลอดว่า เราโอเคขึ้นนะ เริ่มดีแล้วนะ
แต่จริงๆไม่เลย แค่มีคนเรียกชื่อเราแล้วเค้ายิ้มไห้ น้ำตาก็ไหลแล้ว
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่นั่งร้องให้ในห้องเรียน หรือแอบไปร้องให้ในห้องน้ำ

แต่ละวันที่ต้องออกไปเจอโลกภายนอกชั่งยากเย็นขึ้นทุกวัน
มีคนบอกไห้เราออกไปข้างนอกบ้าง ไปช้อปปิ้ง ไปกิน
เราก็ไปนะ แต่มันไม่ดีเลย เดินๆไปแบบไร้จุดหมาย
ใช้เงินซื้อสิ่งที่เคยอยากได้ ซื้อทุกอย่าง แต่ไม่มีความสุขเลย
คิดๆก็สมเพชตัวเอง น้ำตาจะไหล เรียกแท็กซี่กลับ 5555

คิดไปคิดมาจนมาถึงวันนัด จะไปดีไม่ไปดีน้าาาา
จะไปก็เหมือนดีขึ้นแล้ว แต่ถ้าไม่ไปก็เหมือนมันดีไม่สนิท เอ๊ะ?
แต่สุดท้ายก็ไป วันนี้ยิ้มได้ คุยรู้เรื่อง ไม่ต้องมีพี่ยามเฝ้าหน้าห้องแล้ว

หมอว่าเรายังไม่ถึงขนาดซึมเศร้านะ แต่ก็ใกล้เคียง
ทั้งดีใจ ทั้งงงในเวลาเดียวกัน เอาน่าแต่ก็ดีไม่น้อย
ขนาดเรายังไม่เป็น ยังหดหู่ห่อเหี่ยวขนาดนี้
แล้วคนที่เป็นนี่จะขนาดไหน (กอดๆๆๆๆนะคะ)

อุตส่าห์เขียนบันทึกไว้เล่าไห้หมอฟัง ก็ลืมหมด
ครั้งนี้ได้ปรับขนาดยาขึ้น นัดที่ยาวขึ้นเป็น 2 wk
ดีจัง ไห้มาบ่อยๆก็ยังไงอยู่ ใจบ่ดี

ดีใจได้แปปเดียว ขึ้นรถก็เศร้า น้ำตาคลอเป็นนางเอก
ถึงห้องปุ๊บร้องให้จ้า เหมือนตกจากที่สูงแล้ววูบลงมา
นอนโง่ๆอยู่บนเตียง คิดถึงแต่ยานอนหลับ อยากกินมันเหลือเกิน
ไม่ได้อยากตายนะ แต่อยากหายไป เหมือนโลกนี้ไม่เคยมีเราอยู่
อยากหลับยาวๆไปเรื่อยๆ ไม่อยากรับรู้อะไรแบบคนเห็นแก่ตัว

ติดนิดเดียวคือ พรุ่งนี้มีสอบ ใจยังคิดได้บ้างนิดๆจะทิ้งก็ไม่ได้
ทั้งที่อยากเทเหลือเกิน ไม่อยากทำไห้คนอื่นรู้สึกว่าเรามีปัญหา
ถึงแม้ทุกคนะดูออกก็เถอะ 555

ช่วงนี้กลายเป็นช่วงเปราะบางที่สุดในชีวิต ตั้งแต่เคยสัมผัสมา
อะไรนิดๆหน่อยๆก็รู้สึกไปหมด เราเองยังหงุดหงิดเลย
ห่วงคนรอบข้างที่บางที เราเผลอทำตัวไม่น่ารักใส่
แปปๆก็ร้องให้ใส่ เค้าคงงงอยู่แหละ

ถ้ามองจากภายนอก เราคือคนสดใส คนตลก ขี้เล่น  เรียนดีกว่านี้
ตอนนี้มันจากหน้ามือ กลายเป็นหลังเท้าไปเลย คะแนนตกฮวบ
วันดีคืนดีก็โทรไปร้องให้กับเพื่อน เพื่อนก็งง 555
(ตอนนั้นยังดีที่มีเพื่อนไห้ระบายบ้าง แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว~ เลยอาการหนัก 55 )

จริงๆก็เหมือนเราโกหกตัวเองในบางทีแหละ เพราะเราไม่อยากอยู่ในกระแส(กำลังมาแรง)
ว่าเราก็ปกตินะ ก็เหมือนเดิมนะ เพราะเรากลัว กลัวว่าคนที่เรารักจะไม่เข้าใจ
ทั้งที่เราเองก็รู้ดีว่ามันยากที่ใครจะเข้าใจ กลัวเป็นตัวประหลาด
กลัวว่าเค้าจะคิดว่าเราบ้า ฟุ้งซ่านไปต่างๆนาๆ ถ้าไห้เทียบกัน ตัวเรากับคนอื่น
เรายอมรับคนที่ซึมเศร้าได้นะ แต่พอเรามาถึงจุดนี้ เรากลับกลัว กลับไม่ยอมรับตัวเอง


เฮ่อ ยากเหลือเกิน ชีวิตที่เคยสดใสของเราไปไหนนะ
บางทีชีวิตดูจะสั้นไป แต่บางทีชีวิตก็ดูจะยาวไป

คำถามนึงของหมอที่ทำไห้เราตกใจกับตัวเอง
“มีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”
เรา..........เราตอบหมอไม่ได้ เพิ่งรู้สึกตัวว่าเราเสียความสุขไปนานมากแล้ว


ปล.คงต้องยืนยันตัวตนจริงๆแล้วมั้ง ขออภัยทุกท่านเราแค่ไม่รู้จะพูดกับใคร เราอึดอัด 555
ปล2. เราพยายามไม่ลงรายละเอียดมากนะคะ อาจจะงงๆหน่อย