บทที่ 1
https://ppantip.com/topic/37276761
บทที่ 2
https://ppantip.com/topic/37283918
บทที่ 3
https://ppantip.com/topic/37299152
บทที่ 4
https://ppantip.com/topic/37325226
..................
ในบ่ายวันหนึ่ง หนูน้อยเหม่อมองไร้จุดหมายผ่านหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ วันเวลาผ่านไปอย่างอ้างว้าง ทำไมต้องรู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปจากชีวิตด้วยนะ มันสำคัญขนาดนั้นหรืออย่างไร ทำไมต้องเอาความคิดไปผูกพันกับบางอย่างด้วย ปีศาจคือสิ่งชั่วร้ายไม่ใช่หรือ...เป็นปีศาจสมควรไม่มีหัวใจและความรัก
"คิดอะไรอยู่เหรอ"
เสียงคุ้นหูดังมาด้านหลัง หันไปมอง เจ้าแมวดำตัวเขื่องปรากฏกายสะบัดหางอยู่บนเตียง หลังจากหายไปนับเดือน เจ้าปีศาจตัวน้อยก็กลับมาอีกครั้ง ด้วยท่าทางหยิ่งๆ ตามเคย แต่น้ำเสียงของเจ้าแมวดูผิดแผกไปจากเดิม
"คุณแมว..ปีศาจ"
เด็กหญิงร้องอย่างดีใจ ยื่นแขนออก เป็นอาการท่าทางไม่เคยทำมาก่อน อยากกอด อยากอุ้ม เป็นคนต้องไม่อ้าแขนรับปีศาจ ใครก็สอนแบบนี้กันทั้งนั้น เจ้าแมวปีศาจหลบฉากหวุดหวิด เดินวนเวียนไปมาอย่างไม่แน่ใจ ท่าทางพิลึกของอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร เกิดมาไม่เคยโดนกอดโดนอุ้ม แต่สุดท้าย ไม่รอช้าโดดผลุงเข้าในอ้อมแขนของแม่หนูน้อยอย่างดีใจ เหมือนแมวลืมตัว จะตายเพราะโดนอุ้มก็ให้รู้ไป
อบอุ่นดีจัง............นี่ใช่ไหม ที่พวกมนุษย์ต้องการ...
"คุณกลับมาจริง ๆ " หนูน้อยน้ำตาไหลด้วยความดีใจ กอดแมวดำแน่น น้ำตาซึ่งเจ้าแมวปีศาจควรจะปิติยินดี เมื่อเห็นน้ำตาของพวกมนุษย์ แต่ครั้งนี้มันไม่รู้สึกอย่างนั้นสักน้อยนิด ความรู้สึกบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกหัวอก พวกมนุษย์ช่างล้ำลึกเสียจริง แต่มันก็วางท่า พลางบอกเสียงแข็งว่า
"ฉันต้องกลับมา ที่จริงฉันแทบจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วล่ะ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมา บอกลาเธอก่อน"
"หมายความว่าอย่างไร" เด็กหญิงหน้าเสีย
"หมายความว่า ครั้งนี้เราจะพบกันเป็นครั้งสุดท้าย เจ้านายฉันโกรธมาก กำลังปลดฉันออกจากหน้าที่ของความเป็นปีศาจแล้ว"
"เพราะคุณทำงานไม่ดี??"
"คงงั้นมั้ง" เจ้าแมวพูดเสียงอ่อย ๆ ทำหางตก คอตก แบบแมวหมดสภาพ "ยังดีว่าฉันปลีกตัวมาลาเธอได้ ฉันยังไม่อยากไปหรอกเพราะภาพวาดก็ยังไม่เสร็จ ฉันเองก็อยากวาดให้เสร็จ หนังสือฉันก็เพิ่งจะเริ่มอ่านออกเท่านั้น เพลงก็เพิ่งจะเริ่มหัดฟัง ทำไงได้ล่ะ...แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันเตรียมใจไว้แล้ว ชีวิตเราไม่ว่าจะเป็นคนหรือปีศาจ ก็ต้องมีทางออกของมัน"
"คุณเป็นเพื่อนที่ดีของหนู หนูไม่ให้คุณไป" เด็กหญิงคงน้ำตาไหลไม่หยุด กอดแมวดำแน่น
"แต่คุณก็จะไป…หนังสือสัญญาฉบับนั้น ความจริงหนูตั้งใจจะลงชื่อให้คุณตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แกล้งถ่วงเวลาให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น เอาหนังสือสัญญามาสิคะ หนูจะลงชื่อให้"
แทนที่เจ้าแมวปีศาจจะดีใจ มันกลับส่ายหน้าบอกว่า
"โอ…ไม่ได้นะ…พวกปีศาจเวลาทำธุรกิจ จะต้องคิดถึงกำไรมาก่อนเสมอ ลืมเรื่องนั้นไปได้เลย และฉันก็ไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นด้วย....ฉันกลับขึ้นมาจากนรก เพื่อตั้งใจมาหาเธอโดยเฉพาะ"
เจ้าปีศาจเก็บคำพูดสุดท้ายไว้กับตัวเอง เด็กหญิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนถามว่า
“งั้นขอดูสัญญาอีกทีได้ไหมคะ"
"อย่าไปสนใจมันดีกว่า เราไปวาดภาพกันก่อน ฉันอยากจะวาดมันให้เสร็จก่อนจากไป"
"ไม่" หนูน้อยเสียงแข็ง กอดอกเมินหน้าหนี เจ้าแมวปีศาจส่ายหน้าถอนใจ ช่วงที่คลุกคลีกันมา ทำไมมันจะไม่รู้นิสัยเอาแต่ใจของแม่หนูน้อยคนนี้ดี มันกระโดดลงจากตัก ทำท่ากระโดดไปมาคล้ายแสดงสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง ก่อนจะปรากฏกระดาษแผ่นหนึ่งเกิดขึ้นในความว่างเปล่าของอากาศ
เจ้าแมวดำคาบกระดาษแผ่นนั้นไปวางบนโต๊ะหัวเตียง
"ทำไมคุณไม่กลับร่างเป็นปีศาจตัวน้อยล่ะคะ" เด็กหญิงถามอย่างสงสัยเพราะเห็นเจ้าแมวคาบกระดาษ แทนที่จะกลายร่างเป็นปีศาจจน้อยสูงฟุตกว่า ๆ เหมือนเช่นเคย
ก็…" เจ้าแมวปีศาจทำเสียงอ้อมแอ้ม "มันเป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษเท่านั้นเองไม่ต้องกังวล"
"แล้วคุณจะเขียนภาพได้อย่างไร"
"นั่นน่ะสิ…ลืมสนิทเลย โอ้ย..ทำไมมันซวยอย่างนี้" เจ้าแมวเดินไปมาหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญใจ สมองทำไมคิดช้าเหลือเกิน เด็กหญิงพยายามประคองตัวจากเก้าอี้มาใกล้เตียง รื้อบริเวณหัวเตียงครู่หนึ่งก่อนดึงหนังสือออกมา ก่อนพูดว่า
"ไม่เป็นไรนี่คะ เดี๋ยวหนูจะอ่านนิทานให้คุณฟังต่อ"
เจ้าแมวกระโดดอย่างดีใจร้องว่า "ใช่แล้ว ...วาดภาพไม่ได้ความจริงยังมีอะไรทำอีกหลายอย่าง ไม่เป็นไร แต่...ฉันคงอยู่ได้ไม่นาน"
เจ้าปีศาจน้อยในร่างแมวตอนนี้นั่งตักหนูน้อยผู้กึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างมีความสุข การถูกกอดด้วยความรักบริสุทธิ์มันดีแบบนี้เอง สบายใจที่สุด หลับตาฟังนิทานจากเสียงแจ้วๆ อย่างมีความสุขปนเศร้า เพราะมันรู้ว่าเวลาของมันบนโลกนี้เหลือน้อยเต็มที่ นิทานเรื่องสุดท้ายกำลังจะจบลง อยากจะเก๋บความทรงจำแสนสวยไว้ทุกวินาที
"และแล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ครองรักกันอย่างมีความสุข……"
เด็กหญิงปิดหนังสือลงก่อนวางบนหัวเตียง นิทานเรื่องสุดท้ายจบลง
“จบแล้วนะคะคุณปีศาจ จบอย่างมีความสุขหมือนนิทานทั่วไป…เอ๊ะ…คุณปีศาจเป็นอะไรไป…ไม่ดีใจเหรอคะ ้รื่องก็จบลงอย่างมีความสุขนะคะ"
"ถึงนิทานจะสนุกสักแค่ไหน แต่ใครจะดีใจล่ะ ในเมื่อฉันเป็นปีศาจ แถมรู้ว่าเป็นนิทานเรื่องสุดท้ายที่ได้ฟัง….เวลาของฉันบนโลกนี้จวนละหมดลงแล้วล่ะ…"
เจ้าแมวดำพูดเสียงอ่อย
"คุณจะไปไหนต่อคะ"
"ไม่มีที่ให้ฉันไปสักที่ ดินแดนแห่งปิศาจก็ไม่ต้อนรับฉัน เวลาของปีศาจอย่างฉันบนโลกนี้ก็จะหมดลง วิญญาณของฉันกำลังจะแตกสลาย ขอบใจมากสำหรับการสอน และทำให้ฉันรู้จักอะไรขึ้นมากมาย"
"ความจริงหนูไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าพยายามคุณอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา ในที่สุดก็ทำให้คุณเดือดร้อน หนูขอโทษค่ะ…"
แมวปีศาจรีบส่ายหน้าบอกว่า
"เธอไม่ผิดหรอกแม่หนูน้อย ฉันต่างหากเป็นฝ่ายผิด ผิดกฏของปีศาจ ผิดที่พยายามมาหลอกเธอให้ลงชื่อในสัญญาทั้งที่จริง ๆ แล้วไม่มีทางว่าพวกปีศาจจะทำการค้าอย่างเสียเปรียบหรอก…ฝากเขียนภาพที่ฉันเขียนยังไม่เสร็จต่อให้เสร็จด้วยนะ "
เจ้าแมวลุกขึ้นยืน สีหน้าเศร้าหมองผิดปีศาจมาตรฐาน พูดเสียงดังว่า
"ฉันจะจดทำเธอไว้เท่าที่ดวงวิญญาณเล็กๆ ของฉัน จะทำได้ จดจำจนเหลือเศษเสี้ยวสุดท้ายเลยเชียวล่ะแม่หนูน้อย"
“คุณอยู่เป็นเพื่อนหนูได้ไหมคะ”
เสียงอ้อนวอนแสนเศร้า ปีศาจแอบยกมือขาหน้าปาดน้ำตา.....ทำไมปีศาจต้องมีน้ำตาด้วย มันเองก็ไม่เข้าใจ แต่รับรู้ว่าการลาจาก ทำไมทรมานเหลือเกิน
“ฉันก็อยากจะอยู่กับเธอ...แต่ต้องไปแล้ว”
"หนูจะได้เจอคุณอีกไหมคะ"
เด็กหญิงทำตาแดง ๆ น้ำใส ๆ เริ่มปริ่มขอบตา เจ้าแมวปีศาจรู้สึกใจหาย มันเคยดิ่งลงนรกลึกล้ำมืดมน แต่ไม่เคยรู้สึกว่าหัวใจตนเองหล่นวูบลงเช่นนี้มาก่อน
“อย่าร้องไห้สิหนูน้อย ฉันกำลังอยากร้องไห้ตามเธอไปด้วย” ปีศาจแมวกระซิบแผ่ว ด้วยท่าทางจิตใจแหลกสลาย ยกขาหน้าปาดน้ำตาให้เพื่อนตัวน้อย
“เธอต้องอยู่ต่อไป ชีวิตเป็นสิ่งมีค่า รู้ไหม ... จะทุกข์จะสุข ก็ต้องอยู่กับมัน เพราะเป็นชีวิตของเธอ”
“คุณเป็นเพื่อนของหนู” เด็กหญิงยังร้องไห้ไม่หยุด แมวปีศาจรู้สึกเหมือนหยดน้ำตาอีกฝ่ายกำลังทำลายความเป็นปีศาจลงไปทุกที ทำไมพวกมนุษย์ต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไร้เหตุผลเหลือเกิน แต่ขณะที่คิด เจ้าแมวก็รู้สึกว่ามีน้ำใสๆ ใหลบนใบหน้าของมันเช่นกัน ปีศาจไหนเลยจะมีหัวใจมีน้ำตา....ไม่ใช่.... แต่เวลานี้รู้สึกว่ากำลังมีหัวใจ ..หัวใจของมนุษย์ ไม่ใช่หรือ... สิ่งที่เบื้องล่างปรารถนาเป็นหนักหนา ในการใช้เล่ห์เหลี่ยมสารพัดเพื่อนำมาเก็บมาไว้ครอบครอง คืออะไรกันแน่
"คงไม่แล้วล่ะ ….แม่หนูน้อย ฉันขออวยพรให้เธออยู่อย่างมีความสุข ห้องนี้ บ้านนี้อาจจะเป็นคุกไร้กำแพง ความเจ็บป่วยกั้นเธอออกจากโลกภายนอก มีทั้งสิ่งดีและสิ่งเลวร้าย แต่อย่างน้อยมันก็เป็นสถานที่ปลอดภัย งานเลี้ยงมีวันเลิกรา ชอให้มีความสุขอย่างเด็กควรจะเป็นนะ"
“หนูเหรอจะอยู่อย่างมีความสุข เพื่อนคนแรกและคนสุดท้ายที่หนูมีกำลังจะทิ้งหนูไป"
ในที่สุดน้ำตาก็ร่วงพรูจนได้
หนูน้อย......กับปีศาจ 5
https://ppantip.com/topic/37276761
บทที่ 2
https://ppantip.com/topic/37283918
บทที่ 3
https://ppantip.com/topic/37299152
บทที่ 4
https://ppantip.com/topic/37325226
..................
ในบ่ายวันหนึ่ง หนูน้อยเหม่อมองไร้จุดหมายผ่านหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ วันเวลาผ่านไปอย่างอ้างว้าง ทำไมต้องรู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปจากชีวิตด้วยนะ มันสำคัญขนาดนั้นหรืออย่างไร ทำไมต้องเอาความคิดไปผูกพันกับบางอย่างด้วย ปีศาจคือสิ่งชั่วร้ายไม่ใช่หรือ...เป็นปีศาจสมควรไม่มีหัวใจและความรัก
"คิดอะไรอยู่เหรอ"
เสียงคุ้นหูดังมาด้านหลัง หันไปมอง เจ้าแมวดำตัวเขื่องปรากฏกายสะบัดหางอยู่บนเตียง หลังจากหายไปนับเดือน เจ้าปีศาจตัวน้อยก็กลับมาอีกครั้ง ด้วยท่าทางหยิ่งๆ ตามเคย แต่น้ำเสียงของเจ้าแมวดูผิดแผกไปจากเดิม
"คุณแมว..ปีศาจ"
เด็กหญิงร้องอย่างดีใจ ยื่นแขนออก เป็นอาการท่าทางไม่เคยทำมาก่อน อยากกอด อยากอุ้ม เป็นคนต้องไม่อ้าแขนรับปีศาจ ใครก็สอนแบบนี้กันทั้งนั้น เจ้าแมวปีศาจหลบฉากหวุดหวิด เดินวนเวียนไปมาอย่างไม่แน่ใจ ท่าทางพิลึกของอีกฝ่ายหมายความว่าอะไร เกิดมาไม่เคยโดนกอดโดนอุ้ม แต่สุดท้าย ไม่รอช้าโดดผลุงเข้าในอ้อมแขนของแม่หนูน้อยอย่างดีใจ เหมือนแมวลืมตัว จะตายเพราะโดนอุ้มก็ให้รู้ไป
อบอุ่นดีจัง............นี่ใช่ไหม ที่พวกมนุษย์ต้องการ...
"คุณกลับมาจริง ๆ " หนูน้อยน้ำตาไหลด้วยความดีใจ กอดแมวดำแน่น น้ำตาซึ่งเจ้าแมวปีศาจควรจะปิติยินดี เมื่อเห็นน้ำตาของพวกมนุษย์ แต่ครั้งนี้มันไม่รู้สึกอย่างนั้นสักน้อยนิด ความรู้สึกบางอย่างวิ่งขึ้นมาจุกหัวอก พวกมนุษย์ช่างล้ำลึกเสียจริง แต่มันก็วางท่า พลางบอกเสียงแข็งว่า
"ฉันต้องกลับมา ที่จริงฉันแทบจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วล่ะ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องมา บอกลาเธอก่อน"
"หมายความว่าอย่างไร" เด็กหญิงหน้าเสีย
"หมายความว่า ครั้งนี้เราจะพบกันเป็นครั้งสุดท้าย เจ้านายฉันโกรธมาก กำลังปลดฉันออกจากหน้าที่ของความเป็นปีศาจแล้ว"
"เพราะคุณทำงานไม่ดี??"
"คงงั้นมั้ง" เจ้าแมวพูดเสียงอ่อย ๆ ทำหางตก คอตก แบบแมวหมดสภาพ "ยังดีว่าฉันปลีกตัวมาลาเธอได้ ฉันยังไม่อยากไปหรอกเพราะภาพวาดก็ยังไม่เสร็จ ฉันเองก็อยากวาดให้เสร็จ หนังสือฉันก็เพิ่งจะเริ่มอ่านออกเท่านั้น เพลงก็เพิ่งจะเริ่มหัดฟัง ทำไงได้ล่ะ...แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันเตรียมใจไว้แล้ว ชีวิตเราไม่ว่าจะเป็นคนหรือปีศาจ ก็ต้องมีทางออกของมัน"
"คุณเป็นเพื่อนที่ดีของหนู หนูไม่ให้คุณไป" เด็กหญิงคงน้ำตาไหลไม่หยุด กอดแมวดำแน่น
"แต่คุณก็จะไป…หนังสือสัญญาฉบับนั้น ความจริงหนูตั้งใจจะลงชื่อให้คุณตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่แกล้งถ่วงเวลาให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น เอาหนังสือสัญญามาสิคะ หนูจะลงชื่อให้"
แทนที่เจ้าแมวปีศาจจะดีใจ มันกลับส่ายหน้าบอกว่า
"โอ…ไม่ได้นะ…พวกปีศาจเวลาทำธุรกิจ จะต้องคิดถึงกำไรมาก่อนเสมอ ลืมเรื่องนั้นไปได้เลย และฉันก็ไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นด้วย....ฉันกลับขึ้นมาจากนรก เพื่อตั้งใจมาหาเธอโดยเฉพาะ"
เจ้าปีศาจเก็บคำพูดสุดท้ายไว้กับตัวเอง เด็กหญิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจ ก่อนถามว่า
“งั้นขอดูสัญญาอีกทีได้ไหมคะ"
"อย่าไปสนใจมันดีกว่า เราไปวาดภาพกันก่อน ฉันอยากจะวาดมันให้เสร็จก่อนจากไป"
"ไม่" หนูน้อยเสียงแข็ง กอดอกเมินหน้าหนี เจ้าแมวปีศาจส่ายหน้าถอนใจ ช่วงที่คลุกคลีกันมา ทำไมมันจะไม่รู้นิสัยเอาแต่ใจของแม่หนูน้อยคนนี้ดี มันกระโดดลงจากตัก ทำท่ากระโดดไปมาคล้ายแสดงสัญลักษณ์อะไรบางอย่าง ก่อนจะปรากฏกระดาษแผ่นหนึ่งเกิดขึ้นในความว่างเปล่าของอากาศ
เจ้าแมวดำคาบกระดาษแผ่นนั้นไปวางบนโต๊ะหัวเตียง
"ทำไมคุณไม่กลับร่างเป็นปีศาจตัวน้อยล่ะคะ" เด็กหญิงถามอย่างสงสัยเพราะเห็นเจ้าแมวคาบกระดาษ แทนที่จะกลายร่างเป็นปีศาจจน้อยสูงฟุตกว่า ๆ เหมือนเช่นเคย
ก็…" เจ้าแมวปีศาจทำเสียงอ้อมแอ้ม "มันเป็นส่วนหนึ่งของการลงโทษเท่านั้นเองไม่ต้องกังวล"
"แล้วคุณจะเขียนภาพได้อย่างไร"
"นั่นน่ะสิ…ลืมสนิทเลย โอ้ย..ทำไมมันซวยอย่างนี้" เจ้าแมวเดินไปมาหงุดหงิดงุ่นง่านรำคาญใจ สมองทำไมคิดช้าเหลือเกิน เด็กหญิงพยายามประคองตัวจากเก้าอี้มาใกล้เตียง รื้อบริเวณหัวเตียงครู่หนึ่งก่อนดึงหนังสือออกมา ก่อนพูดว่า
"ไม่เป็นไรนี่คะ เดี๋ยวหนูจะอ่านนิทานให้คุณฟังต่อ"
เจ้าแมวกระโดดอย่างดีใจร้องว่า "ใช่แล้ว ...วาดภาพไม่ได้ความจริงยังมีอะไรทำอีกหลายอย่าง ไม่เป็นไร แต่...ฉันคงอยู่ได้ไม่นาน"
เจ้าปีศาจน้อยในร่างแมวตอนนี้นั่งตักหนูน้อยผู้กึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างมีความสุข การถูกกอดด้วยความรักบริสุทธิ์มันดีแบบนี้เอง สบายใจที่สุด หลับตาฟังนิทานจากเสียงแจ้วๆ อย่างมีความสุขปนเศร้า เพราะมันรู้ว่าเวลาของมันบนโลกนี้เหลือน้อยเต็มที่ นิทานเรื่องสุดท้ายกำลังจะจบลง อยากจะเก๋บความทรงจำแสนสวยไว้ทุกวินาที
"และแล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็ครองรักกันอย่างมีความสุข……"
เด็กหญิงปิดหนังสือลงก่อนวางบนหัวเตียง นิทานเรื่องสุดท้ายจบลง
“จบแล้วนะคะคุณปีศาจ จบอย่างมีความสุขหมือนนิทานทั่วไป…เอ๊ะ…คุณปีศาจเป็นอะไรไป…ไม่ดีใจเหรอคะ ้รื่องก็จบลงอย่างมีความสุขนะคะ"
"ถึงนิทานจะสนุกสักแค่ไหน แต่ใครจะดีใจล่ะ ในเมื่อฉันเป็นปีศาจ แถมรู้ว่าเป็นนิทานเรื่องสุดท้ายที่ได้ฟัง….เวลาของฉันบนโลกนี้จวนละหมดลงแล้วล่ะ…"
เจ้าแมวดำพูดเสียงอ่อย
"คุณจะไปไหนต่อคะ"
"ไม่มีที่ให้ฉันไปสักที่ ดินแดนแห่งปิศาจก็ไม่ต้อนรับฉัน เวลาของปีศาจอย่างฉันบนโลกนี้ก็จะหมดลง วิญญาณของฉันกำลังจะแตกสลาย ขอบใจมากสำหรับการสอน และทำให้ฉันรู้จักอะไรขึ้นมากมาย"
"ความจริงหนูไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าพยายามคุณอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงา ในที่สุดก็ทำให้คุณเดือดร้อน หนูขอโทษค่ะ…"
แมวปีศาจรีบส่ายหน้าบอกว่า
"เธอไม่ผิดหรอกแม่หนูน้อย ฉันต่างหากเป็นฝ่ายผิด ผิดกฏของปีศาจ ผิดที่พยายามมาหลอกเธอให้ลงชื่อในสัญญาทั้งที่จริง ๆ แล้วไม่มีทางว่าพวกปีศาจจะทำการค้าอย่างเสียเปรียบหรอก…ฝากเขียนภาพที่ฉันเขียนยังไม่เสร็จต่อให้เสร็จด้วยนะ "
เจ้าแมวลุกขึ้นยืน สีหน้าเศร้าหมองผิดปีศาจมาตรฐาน พูดเสียงดังว่า
"ฉันจะจดทำเธอไว้เท่าที่ดวงวิญญาณเล็กๆ ของฉัน จะทำได้ จดจำจนเหลือเศษเสี้ยวสุดท้ายเลยเชียวล่ะแม่หนูน้อย"
“คุณอยู่เป็นเพื่อนหนูได้ไหมคะ”
เสียงอ้อนวอนแสนเศร้า ปีศาจแอบยกมือขาหน้าปาดน้ำตา.....ทำไมปีศาจต้องมีน้ำตาด้วย มันเองก็ไม่เข้าใจ แต่รับรู้ว่าการลาจาก ทำไมทรมานเหลือเกิน
“ฉันก็อยากจะอยู่กับเธอ...แต่ต้องไปแล้ว”
"หนูจะได้เจอคุณอีกไหมคะ"
เด็กหญิงทำตาแดง ๆ น้ำใส ๆ เริ่มปริ่มขอบตา เจ้าแมวปีศาจรู้สึกใจหาย มันเคยดิ่งลงนรกลึกล้ำมืดมน แต่ไม่เคยรู้สึกว่าหัวใจตนเองหล่นวูบลงเช่นนี้มาก่อน
“อย่าร้องไห้สิหนูน้อย ฉันกำลังอยากร้องไห้ตามเธอไปด้วย” ปีศาจแมวกระซิบแผ่ว ด้วยท่าทางจิตใจแหลกสลาย ยกขาหน้าปาดน้ำตาให้เพื่อนตัวน้อย
“เธอต้องอยู่ต่อไป ชีวิตเป็นสิ่งมีค่า รู้ไหม ... จะทุกข์จะสุข ก็ต้องอยู่กับมัน เพราะเป็นชีวิตของเธอ”
“คุณเป็นเพื่อนของหนู” เด็กหญิงยังร้องไห้ไม่หยุด แมวปีศาจรู้สึกเหมือนหยดน้ำตาอีกฝ่ายกำลังทำลายความเป็นปีศาจลงไปทุกที ทำไมพวกมนุษย์ต้องเป็นแบบนี้ด้วย ไร้เหตุผลเหลือเกิน แต่ขณะที่คิด เจ้าแมวก็รู้สึกว่ามีน้ำใสๆ ใหลบนใบหน้าของมันเช่นกัน ปีศาจไหนเลยจะมีหัวใจมีน้ำตา....ไม่ใช่.... แต่เวลานี้รู้สึกว่ากำลังมีหัวใจ ..หัวใจของมนุษย์ ไม่ใช่หรือ... สิ่งที่เบื้องล่างปรารถนาเป็นหนักหนา ในการใช้เล่ห์เหลี่ยมสารพัดเพื่อนำมาเก็บมาไว้ครอบครอง คืออะไรกันแน่
"คงไม่แล้วล่ะ ….แม่หนูน้อย ฉันขออวยพรให้เธออยู่อย่างมีความสุข ห้องนี้ บ้านนี้อาจจะเป็นคุกไร้กำแพง ความเจ็บป่วยกั้นเธอออกจากโลกภายนอก มีทั้งสิ่งดีและสิ่งเลวร้าย แต่อย่างน้อยมันก็เป็นสถานที่ปลอดภัย งานเลี้ยงมีวันเลิกรา ชอให้มีความสุขอย่างเด็กควรจะเป็นนะ"
“หนูเหรอจะอยู่อย่างมีความสุข เพื่อนคนแรกและคนสุดท้ายที่หนูมีกำลังจะทิ้งหนูไป"
ในที่สุดน้ำตาก็ร่วงพรูจนได้