บทที่ 1
https://ppantip.com/topic/37276761

จบลงที่
"เว้ย...! เร็วหน่อย" เจ้าปีศาจร้องในใจอย่างกระวนกระวายกระโดดไปมาอยู่ใต้เตียง เวลาของมันมีไม่มากนัก


................

       
              “วานช่วยหาหมึก ให้หนูสักขวดได้ไหมคะ...เดี๋ยวนี้เลยนะคะ"  
           
             "ได้สิจ๊ะ แต่จะเอามาทำอะไรคะ"  
           
             "ยังบอกไม่ได้ค่ะ"  เด็กหญิงทำหน้ามีลับคมคมในแบบเด็ก ๆ
           
             "เดี๋ยวจะหามาให้ แต่ภายในครึ่งชั่วโมงยาและอาหารต้องเรียบร้อย"
           
             "ตกลงค่ะ"
           
             พอนางพยาบาลสาวกลับออกไปจากห้อง เจ้าปีศาจเดินหน้าบูดบึ้งออกมา หนูน้อยหัวเราะคิกคักอย่างขบขัน เธอไม่เคยเห็นใครทำหน้าตาอย่างนี้มาก่อน  โดยเฉพาะกับปีศาจความสูงเพียงฟุตกว่าๆ  แม้จะมีผิวกายดำสนิทและเรือนร่างถอดแบบมาจากปีศาจมาตรฐาน แต่ขนาดรูปร่างถือว่าไม่ผ่านเกณฑ์การประเมิน
           
             "เธอตกลงใจแล้วใช่ไหม" รีบถามทันที จุดประกายแห่งความหวังในสายตา
           
             "อะไรกันคะ...หนูยังไม่ได้รับปากตกลงเลย..." เด็กหญิงส่ายหน้า
           
             "แล้วเธอให้นางพยาบาลคนนั้นเอาหมึกมาทำอะไร...คิดจะทำอะไรของเธอ"   มันโดดขึ้นมาเต้นไปมาบริเวณปลายเตียงด้วยท่าทางหัวเสียขนาดหนัก ธุรกิจครั้งนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้เลย สีหน้าท่าทางซื่อ ๆ แบบเด็ก ๆ นั่น ดูจะเจ้าเล่ห์แบบไร้เดียงสาชวนให้น่าปวดหัว
           
             "เอามาเผื่อไว้เท่านั้น...ความจริงหนูยังคิดไม่ตก ไม่ได้รับปากสักหน่อย"  บอกหน้าตาเฉย  "ว่าแต่ทำไมไม่ยืดเวลาออกไปให้หนูซักสี่สิบปีล่ะ หนูจะรีบตกลงเลย"
           
             "อย่ามาค้ากำไรเกินควรให้มากนัก มีชีวิตอยู่อย่างมีความหมายหนึ่งวัน ดีกว่ามีชีวิตหนึ่งปีอย่างไม่มีความหมาย เธอน่าจะรู้   เรื่องแบบนี้ไม่เห็นจะเสียเวลาคิดเลย"
           
             "หนูไม่ได้อยู่อย่างไม่มีความหมายนี่ อยู่ต้องคอยดูแลน้องของหนู"
           
             "มันเป็นเพียงตุ๊กตา..." เจ้าปีศาจมองตุ๊กตาแล้วครางหงิงชวนให้สงสาร “ฉันจะฉีกมันทิ้งเสียก็ได้"
           
             "มันเป็นน้องของหนู...ยังเป็นเพื่อนหนูด้วย ถ้าคุณทำอะไรมัน...หนูจะไม่ตกลงอะไรกับคุณทั้งนั้น"" เด็กหญิงกอดตุ๊กตาแนบแน่นหวงแหน  ชนิดใครมาเห็นก็ต้องเข้าใจว่าถ้าจะมีใครมา ‘ทำอันตราย’ กับตุ๊กตา คงต้องข้ามศพเธอไปก่อน
           
             "มันเป็นเพียงตุ๊กตา...”     เจ้าปีศาจแย้ง แสยะเขี้ยวแหลม ทำท่าเหมือนจะบ้าในบัดดล แต่ในที่สุดเปลี่ยนใจเป็นส่ายหน้าแล้วนั่งลงปลายเตียงเอามือกอดเข่าอย่างจำยอม พึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ    "ตกลง ๆ ฉันจะไม่แตะต้องมัน   พวกมนุษย์นี่เรื่องมากจริงๆ"
    
             “ว่าแต่พวกปีศาจจะเอาอายุของหนูไปทำอะไรคะ”   เด็กหญิงเปลี่ยนเรื่องคุยนอนพิงหมอนใบใหญ่ กอดตุ๊กตาไม่ยอมปล่อย

             “เรื่องนี้ฉันไม่รู้หรอกนะ ไม่ใช่หน้าที่ของฉัน”

             “หนูว่าคงจะเหมือนกับการขายวิญญาณให้กับปีศาจเหมือนที่เคยอ่านในหนังสือ เลยคิดว่าพระเจ้ากับปีศาจคงถ่วงดุลพลังอำนาจกันอยู่  ไม่มีใครเก่งกว่าใครอย่างเด็ดขาด คุณว่าไหมคะ”

             “หา...”  เจ้าปีศาจน้อยหูผึ่ง หางเล็กๆ แกว่งไปมาอย่างไม่อยากเชื่อ “เธอคิดแบบนี้ได้ไง  เรื่องใหญ่โตขนาดนั้น ฉันไม่รู้หรอก”

             “คุณนี่เป็นปีศาจแบบไหนกัน น่าจะรู้อะไรบ้างนะคะ เอ้า...ลองคิดดูง่ายๆ ก็ได้ ถ้าปีศาจมีอำนาจชนะเด็ดขาดป่านนี้คุณคงไม่ต้องมานั่งรอข้อตกลงหรอก  ถ้าพระเจ้ามีอำนาจชนะเด็ดขาด ก็คงไม่มีความชั่วปรากฏบนโลกหรอก  คำว่ายอมให้มนุษย์เป็นอิสระในการตัดสินใจเอง คงเป็นข้อตกลงสำหรับเกม”

             “เธอไม่ต้องมาพูดมาก ยอมรับข้อตกลงเสียเถอะน่า เรื่องจะได้จบๆ”   เจ้าปีศาจร้องอย่างหงุดหงิดกลัดกลุ้ม พอดีประตูเปิดออกนางพยาบาลเดินถือขวดน้ำหมึกตรงมา เจ้าปีศาจน้อยเห็นจวนตัวรีบเผ่นหายเข้าไปในใต้เตียงอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องสั่งราวสายฟ้า การถูกพบโดยมนุษย์ที่ไม่ใช่เป้าหมายถือว่าผิดประเพณีของโลกเบื้องล่าง
                       
             “มาแล้วคะหมึกสด ๆ ร้อน ๆ"    พยาบาลสาวยิ้มพลางวางขวดหมึกลงตรงโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง ก่อนหันไปคาดคั้นคำมั่นสัญญากับหนูน้อย  "อย่าลืมสัญญานะคะ อาหารกับยาต้องเรียบร้อย อ้อ วันนี้ครูพิเศษจะมาสอนวิชาประวัติศาสตร์  อย่าลืมเตรียมตัวให้พร้อมนะคะ"
           
              เจ้าปีศาจน้อยหลบอยู่ใต้เตียง แต่หางของมันโผล่พ้นออกมาอย่างไม่ทันระวัง นางพยาบาลบังเอิญเดินมาเหยียบหางปีศาจของมันอย่างไม่ตั้งใจ มีเสียงร้องแหลมสูงครั้งหนึ่ง ปีศาจน้อยโดดผลุงขึ้นหัวชนเตียงดังกึก นางพยาบาลถอยหลังด้วยความตกใจ
           
             “เอ้ะ...เสียงอะไร หรือเป็นเสียงแมว"
       
             เธอก้มลงมอง เจ้าปีศาจน้อยเห็นจวนตัวพลันเปลี่ยนร่างเป็นแมวดำตัวเขื่องแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด เวลากะทันหันนึกถึงสัตว์ชนิดอื่นไม่ออก นอกจากแมวตามความสงสัยของนางพยาบาล  ใบหน้าของหญิงสาวดูใหญ่เต็มจอรับภาพขณะก้มลงมามอง  ทำให้แมวปีศาจตกใจลืมตัวเผ่นออกมาก่อนกระโจนออกไปทางหน้าต่างชนิดไม่ต้องเสียเวลาคิด  ตั้งแต่เป็นปีศาจมาไม่เคยมีหน้ามนุษย์ใหญ่ๆ มองอย่างใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน   ลืมไปว่าห้องนอนอยู่ชั้นที่สาม  ดังนั้นปีศาจแมวจึงลอยตะกายอากาศอย่างน่าสงสาร ก่อนร่วงลงพื้นดังตุ้บ  นางพยาบาลเดินมามองหน้าต่าง เห็นแมวดำตัวหนึ่งวิ่งโซเซลับมุมตึกไป เธอทำหน้าประหลาดใจพึมพำว่า
           
             "บ้านนี้ไม่เคยมีแมวนี่นา"
       
             ดูเหมือนว่าธุรกิจครั้งแรกของปีศาจฝึกหัดตัวน้อยจะไม่ราบรื่นอย่างควรจะเป็นไปเสียแล้ว ธุรกิจกับหนูน้อยซึ่งดูแรก ๆ ท่าทางจะง่ายดายต่อการชักชวนหลอกล่อ กลายเป็นเรื่องยากเย็นเข็ญใจไปเสียแล้ว  แถมมาเจ็บตัวฟรีในร่างแมวอีกต่างหาก แต่ไม่มีวันเสียล่ะว่าจะยอมแพ้ ปีศาจที่ดีจะต้องพยายามให้ถึงที่สุด อย่างน้อยปีศาจก็อายไม่เป็น หรือหน้าไม่อาย งานชิ้นแรกจะมาล่มสลายไม่ได้ แต่คงต้องกลับไปตั้งหลักก่อนเพราะการตกลงมาจากที่สูงในร่างแมวนับว่าหนักหนาสาหัสพอสมควร และอยู่ในแสงสว่างนานเกินไปจนพลังมืดเริ่มเสื่อมถอย พอก่อนสำหรับวันนี้

           
              วันต่อมา หนูน้อยใช้ไม้เท้าพยุงตัวมายังห้องข้างๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยกรอบผ้าใบบนขาตั้งสำหรับวาดภาพ กลิ่นสีลอยอยู่ในอากาศเจือจาง เธอมานั่งตั้งแต่ตอนสายจนกระทั่งเที่ยง ใช้เวลาหมดไปกับการระบายสีลงบนผ้าใบ ธรรมชาติชดเชยให้ความพิการของร่างกายอันน่าเศร้า ด้วยสมองแสนชาญฉลาดและฝีมือการเขียนภาพอันยอดเยี่ยมเกินวัย         
           
             ควันดำพวยพุ่งจากพื้นด้านหลัง เจ้าปีศาจตัวน้อยถือวิสาสะปรากฏตัวขึ้นบนพื้นด้วยความสูงฟุตกว่าเช่นเดิม มันเอียงคอมองอย่างสงสัย
             
             "เธอเขียนอะไรน่ะ"
              
             "เขียนรูปคุณน่ะสิ”     หนูน้อยตอบโดยไม่หันมามอง มือยังลากพู่กันไปมาอย่างชำนาญเกินอายุ เธอจำเสียงของปีศาจน้อยได้ และไม่มีท่าทางหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เจ้าปีศาจทำหน้าประหลาดใจ กระโดดขึ้นมาเกาะพนักเก้าอี้ ชะโงกข้ามไหล่หนูน้อยมองอย่างสนใจ
             
             "ก็ภาพคุณไงล่ะ  น่ารักดีนะคะ"
           
             เจ้าปีศาจแทบพลัดหล่นลงจากพนักเก้าอี้ เมื่อมองเห็นภาพในกรอบผืนผ้าใบและพลังอำนาจของคำว่า ‘น่ารัก’ ภาพของมันแขนขาสั้นผิดลักษณะของปีศาจซึ่งควรจะผอมสูงน่ากลัวน่าเกรงขาม แต่ภาพนี้กลับแขนขาสั้นตุ้ยนุ้ยยิ้มเต็มหน้าเหมือนตุ๊กตาย่อส่วนชวนให้น่ารักมากกว่าจะน่ากลัว
                       
             "เธอเขียนดูถูกฉัน"      มันร้องเสียงสั่นด้วยความโกรธ  แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะผิดกฏสากลของจักรวาลปีศาจ
           
             "ใครบอกล่ะคะ หนูอุตส่าห์วาดด้วยความตั้งใจภาพถึงออกมาอ้วนท้วนน่ารักอย่างนี้"
             
             "ปีศาจน่ารักไม่ได้ อย่าพูดคำว่าน่ารัก" มันครางเหมือนใจจะขาด
           
              "ใครบอกคุณล่ะคะ" ถามด้วยประโยคเดิมเหมือนจะกวนประสาท “ทำไมปีศาจจะน่ารักไม่ได้”
           
             "เบื้องล่างบอกเอาไว้ ท่านสอนว่าปีศาจต้องน่าเกลียดน่ากลัว ดุร้าย ฉ้อฉลกลโกง เลวร้ายสารพัดรูปแบบ"
           
             " นั่นมันคำสอนผิด ๆ หนูว่าปีศาจไม่เห็นต้องน่ากลัวเสมอไป น่ารักก็มี  แต่ช่างเถอะ… พวกปีศาจจะมารู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะ "
           
              เจ้าปีศาจน้อยจ้องมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ เด็กตัวแค่นี้ทำไมพูดจาชาญฉลาดเกินวัยเหลือเกิน  เริ่มไม่แน่ใจว่าธุรกิจครั้งแรกจะราบลื่นประสบผลสำเร็จ
           
             "เอาล่ะ... ยังไงก็ช่าง ฉันขอสั่งให้เธอลบภาพอุบาทว์นี่ออกเสีย"
           
             "เสียใจค่ะ ต่อให้เป็นปีศาจก็ไม่มีอำนาจมาบังคับจิตใจคนเราเอาดื้อ ๆ อย่างนี้  มันผิดกติกาสากลไม่ใช่หรือคะ"
    
             “เธอรู้เรื่องกฏกติกาบ้าบอมาจากไหนกัน”
    
             “อย่าลืมสิคะว่า หนูก็เรียนหนังสือ อ่านได้คิดเองได้  ทุกวันนี้หนูเองก็เริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเอง อาจจะเป็นแค่หมากตัวหนึ่งบนกระดาษจักรวาล  กำลังเล่นโดยความมืดและแสงสว่างที่อยู่คนละข้าง  แต่ไม่ว่าฝ่ายใดจะชนะ จักรวาลก็ต้องถูกทำลายในที่สุด”
           
              เด็กหญิงพูดไประบายสีไป ปีศาจน้อยยกมือกุมหัวโดดไปมาอย่างกลัดกลุ้ม พอดีมีเสียงเคาะประตูเบา ๆ นางพยาบาลคนเก่าเจ้าประจำโผล่เข้ามาตรงประตู บอกว่า
           
             "อาหารเที่ยงและยาพร้อมแล้วค่ะ"
           
              เจ้าปีศาจเปลี่ยนร่างเป็นแมวดำทันทีตามความเคยชิน และเผ่นออกทางหน้าตาตามความเคยชินเช่นกัน กว่าจะรู้ตัวและคิดได้ว่านี่มันชั้นสาม ร่างของมันก็ลอยลงไปกระแทกพื้นด้านล่างเสียงดังฟังชัด  ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเดิม จบลงด้วยการตกลงมาทางหน้าต่างในร่างแมว ไม่รู้ว่าเคย ‘ทำบุญ’ อะไรไว้ ถึงมารับชะตากรรมน่าสงสาร
                  
             นางพยาบาลขมวดคิ้วอย่างสงสัย พลางนึกในใจว่า ...แมวตัวเดิมอีกแล้ว ทำไมเห็นหน้าเราต้องเผ่นหนีออกทางหน้าต่างทุกที  หน้าตาเราก็สวยน่ารัก  แต่ทำไมแม้แต่แมวยังกระโดดหนีแบบลืมเป็นลืมตาย   ขณะพยุงเด็กหญิงกลับห้อง นางพยาบาลหันมามองภาพปีศาจน่ารักอย่าง ‘ชื่นชม’
                  
             ข้างล่างเจ้าแมวดำเดินขาเขยกไปมาขณะนางพยาบาลมองภาพของมันอย่าง ‘ชื่นชม’  มันรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องแทบอาเจียนออกมา แข้งขาอ่อนไปหมด การถูกมองอย่าง ‘น่ารักในระยะประชิด’  เป็นข้อต้องห้ามอย่างหนึ่งของพวกปีศาจ ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง จะต้องไม่ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น  เพราะมีผลต่อพลังอำนาจของ เป็นปีศาจต้องน่ากลัวไม่ใช่น่ารักน่าชื่นชม
         
             สายตาของแมวปีศาจพร่าเลือน แทบเป็นลมล้มพับทั้งเจ็บทั้งเสียพลัง ก่อนจะกัดฟันสลายร่างกลายเป็นควันดำลอยจางหายไปในอากาศอย่างอกสั่นขวัญแขวน  เป็นอีกวันสำหรับความพยายามสานต่อธุรกิจอันไม่มีทีท่าว่าจะคืบหน้าเลยสักนิด  แต่ความพยายามจะต้องดำเนินต่อไป จนกว่าจะบรรลุผลสำเร็จ ปีศาจจะต้องไม่ยอมแพ้

.
.