Chapter 2 ปัจฉิมนิเทศ 1.1 ช่อดอกไม้  
  
       “รินทร์ ฮอตไม่เบาเลยนะ ดอกไม้เยอะเชียว”
        ส่งเดช เพื่อนผู้ชายที่มีส่วนสูง 175 ผิวขาว มีคิ้วหนา หน้าตาคมเข้ม
เหมือนจะหล่อที่สุดในห้องเอ่ยทักฉัน  
      
       “ถ้าฉันฮอต นายคงจะโครตพระอาทิตย์ละค่ะ”

        “ก็หล่ออ่ะ นี่ว่าจะโทรไปบอกแม่ให้ไปซื้อรถสิบล้อ มาขนดอกไม้กับตุ๊กตาพวกนี้ละ”
        
        “ย่ะะ หล่อมากข่ะ เเถมยังรวยด้วย”
      
         ฉันพูดไป พร้อมกับเบะปากมองบน  ขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องเรียน
เพื่อเอาของไปไว้ที่นั่นก่อน  ส่งเดชก็มายืนขวางทางฉัน เเละบอกเพื่อนคนอื่นๆ
ที่ตามหลังมาให้ไปเข้าประตูอีกด้าน

          “มีอะไร มายืนขวางฉันทำไมเนี่ยย นี่จะเอาของไปเก็บ”
        
          ฉันที่ขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง กำลังจะเดินไปอีกทางเพื่อเข้าห้อง ส่งเดชก็เรียก
ชื่อฉันพร้อมกับยื่นดอกไม้ในมือช่อใหญ่มาให้

          “อะไรอ่ะ  เอาให้ฉันหรอฝากเอาไปเก็บ เอ๋!! หรือว่าฝากฉันเอาไปให้ใครปะ”

           “อืม...รินทร์”

           “แก ฉันขอโทษนะ เเต่ฉันรับ..฿@)&)โอ้ยย”
            
         ส่งเดชเถอนหายใจและเอาดอกกุหลาบอีกข้างที่อยู่ในมือ ฟาดหัวฉัน
พร้อมกับทำหน้าเอือมระอาที่ฟังฉันพล่ามไปเรื่อย
เเละบอกกับฉันเบาๆ เหมือนกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน

          “ยัยรินทร์!! ฉันชอบนับ ฝากเอาช่อดอกไม้ไปให้นับด้วย”

          จังหวะนั้น แก้วตายัยเพื่อนกะปิของฉันเดินเข้ามา ตั้งเเต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เเล้วพูดขึ้นมาอย่างเสียงดัง กลัวว่าจะมีคนไม่ได้ยิน และนั่นทำให้เพื่อนที่อยู่ในห้อง รวมทั้งนับดาวหันมามองหาต้นเสียง

         “อะไรนะ!!!!!!  รินทร์ชอบนับดาวหรออออ!!!!”

          ฉันรู้ว่ายัยกะปิ ได้ยินว่าส่งเดช เป็นคนชอบนับดาว แต่เเค่จะแกล้งฉันเท่านั้น
ไม่รู้ว่าฉันตกใจที่ยัยกะปิพูดหรือที่ส่งเดชบอกว่าชอบนับดาว แต่ฉันตั้งสติได้ก็รีบคว้าเอาช่อดอกไม้จากส่งเดช ก่อนที่ฉันจะเดินเอาไปให้นับดาว ฉันพูดกับเพื่อนหน้าหล่อที่อยู่ข้างหน้าว่า

           “ดอกไม้ของฉันวันนี้ ที่เยอะๆ นี่จ้างน้องๆเอามาให้ทั้งนั้นแหละย่ะ”