Chapter 1 ปฐมนิเทศ  
      
      จากปัจจุบันตอนที่1 ย้อนไป  สามปีก่อน...  

      แอบมองเธออยู่นะจ้ะ เเต่เธอไม่รู้บ้างเลย~
เป็นเสียงที่ฉันตั้งไว้ปลุกในเวลาตีห้าครึ่งของทุกวัน
ในจังหวะที่ฉันกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกไปได้ไม่ถึง 3 วินาที
ก็มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา ฉันสูดหายใจลึกๆพร้อมกับกดรับสาย

        “ฮะโหล สวัสดีค่ะ”
        
        “รินทร์ แกจะไปถึงโรงเรียนกี่โมงเนี่ย”  
        
         “คะ ใครคะ”
          
         “แก้วตาที่สวยๆไง จำเสียงฉันได้ปะ”

         “อ่ออออ ยัยกะปินี่เอง เเกเปลี่ยนเบอร์ใหม่อีกเเล้วหรอ นี่ชั้นต้องเมมเบอร์แกเป็น ยัยกะปิ102 ใช่ปะ”
      
     ฉันเเซวเพื่อนเล่นเเละพูดไปตามความจริง
ยัยกะปินี่โทรมาหาฉันไม่เคยซ้ำเบอร์เลย
นี่ฉันก็ดันไปเมมเบอร์ที่เพื่อนคนนี้โทรมาตลอด
จนถ้าให้ไล่รายชื่อจริงๆก็เป็นเบอร์ที่ 102 ละ
        
           “แหม่ แกเรียกฉันดีๆก็ได้ นี่ก็ขาวเป็นหยวกกล้วยละ
             และก็เรื่องเบอร์อ่ะ เงินมันหมด ฉันก็เลยเปลี่ยนซิม”
          
           “เงินหมดแกก็เติมสิ”
          
           “โอ้ยแกนี่  เเล้วสรุปแกจะถึงกี่โมงยัยรินทร์”

           “น่าจะถึงไม่เกินเจ็ดโมงครึ่งอ่ะ ทำไมหรออ”

           “คืองี้แก ลูกเพื่อนเเม่จากกรุงเทพ สอบเข้าโรงเรียนเรา
            เเล้วได้อยู่ห้องเดียวกันกับพวกเราอ่ะ
            เเล้วพอดีว่า ชั้นอาจจะไปสายหน่อยนึงไง  
            เลยว่าจะฝากไว้กับแกหน่อยอ่ะ”  

            “ไม่ล่ะ เเม่แกไม่ใช่เเม่ฉัน แค่นี้นะ”

            “เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งวางสิ ฉันขอล่ะแก  เเกก็น่าจะรู้นะว่าทำไมฉันถึงไปสาย
              อีกอย่างถ้าเเม่รู้ว่าฉันไม่ไปดูเเลลูกของเพื่อน เเม่ฉันเอาตายเลย
             ถ้าแกช่วยฉัน ฉันจ่ายให้แกร้อยนึง”  

             “เฮ้อ ใครใช้ให้แกโกหกแม่แกว่ามานอนบ้านฉัน
              ทั้งๆที่แกไปตามกรี๊ดนักร้องหล่อๆ  ลืมดูเวลา
              จนตกรถรอบที่เเกควรจะกลับมาเนี่ยนะ”
            
              “โห่ยยย  แกพูดมากว่ะ เอาไปสองร้อยอ่ะ”

             “โอ้ยยย แกสำนึกมั้ยเนี่ย   งั้นโอนมาด้วยสองร้อยอ่ะ  
               นี่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนหรอกนะ”

              “จริงปะแกรรรร  สำนึกแล้วจ้า ขอบใจนะเพื่อนรัก  
              เดี๋ยวรายละเอียดลูกเพื่อนเเม่เดี๋ยวฉันส่ง ขค.ไปให้นะ
                รักแกมากนะจุ้บบบบบบๆ”

                นี่ฉันไม่ได้เห็นแก่เงินเลยนะจริงๆ...  

                ——- 07.25 น. ——-
                
              ฉันคิดถูกหรือผิดที่ช่วยยัยเพื่อนกะปินั่นน่ะ
รู้จักกันมาตั้งเเต่ประถม จนมัธยม
  มีเรื่องให้ช่วยบ่อยๆ  พออันไหนที่ฉันปฏิเสธมากๆเข้า
ก็เอาเงินมาล่อลวงตลอด  เฮ้ออ ต่อมความดีของสาวน้อยดารินทร์อย่างช้านนนนน
                    
             “อุ้ยขอโทษค่ะ”
                    
             ถุงปลาท่องโก๋สามตัวกับนมช็อกโกแลตของฉัน
ไปกระเเทกกับประตูรั้วโรงเรียนเต็มๆ
ดีนะที่ถุงไม่เเตก ไม่งั้นนมกล่องและปลาท่องโก๋อีกสามตัวได้
ไปนอนรอเป็นอาหารสุนัขเเถวนั้น อย่างสงบที่หน้าประตูรั้วโรงเรียนเเน่ๆ
            
               “ไม่เป็นไรค่ะ... เเต่ใช่นับดาวรึป่าวคะ?”
                    
                ฉันถามด้วยท่าทางพร้อมกับเอามืออีกข้างที่ว่างอยู่
ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระโปรง

                  “ดารินทร์ ใช่ปะ”
                      
                 เพื่อนใหม่ถามฉันด้วยท่าทางยิ้มแย้ม ตาหยีๆ
ริมฝีปากอมชมพู ส่วนสูงน้อยกว่าฉันนิดหน่อย  
ฉันหาโทรศัพท์จนเจอ เเละเปิดดูข้อความที่เพื่อนส่งมาเกี่ยวกับลูกเพื่อนเเม่

                 “อื้อ เราดารินทร์ เรียกเรารินทร์เฉยๆก็ได้”
                      
                 “งั้นรินทร์เรียกเราว่า นับ ก็ได้นะ ^-^ ”  
        
                 “โอเคเลย ว่าเเต่ยัยกะปิบอกนับเเล้วใช่ปะ”

                 “แก้วตาอ่ะหรอ”
                      
                  นับถามพร้อมกับแอบขำเล็กๆ กับชื่อที่ฉันเรียกยัยตา  

                  ฉันพยักหน้า

                  “บอกแล้วนะ  จริงๆ ไม่อยากรบกวนเลย ลำบากเปล่าๆ”

                  “ไม่ลำบากหรอก  นี่เป็นเพราะนับ ยัยกะปิถึงได้จ้างให้รินทร์มาดูเเลเนี่ย”
          
                   ฉันพูดไปด้วยความภูมิใจกับเงินจำนวนนั้น
เเละชวนนับดาวเพื่อนใหม่ไปหาที่นั่ง

                  “โห่ย อะไรอ่าา เรานึกว่ารินทร์อยากรู้จักเราซะอีก
                   ที่เเท้เราก็มีผลประโยชน์นี่เอง”
                  
                    นับพูดพร้อมกับนั่งลง บนเก้าอี้ม้าหินอ่อนใต้ตึกวิทย์  

                    “หุยย นับพูดแบบนี้ เราแอบรู้สึกผิดนะเนี่ย
                     เดี๋ยวเอาเงินไปคืนยัยกะปิ ก็ได้ โห่ย ยิ้มๆ”  
                        
                    ฉันพูดพร้อมเอานิ้วชี้เเล้วนิ้วโป้งจิ้มมุมปากของตัวเอง
เพื่อให้อีกฝ่ายยิ้มตาม เเละนับก็ตบบ่าฉันเบาๆ แล้วพร้อมกับพูดว่า  
        
                    “ดีมากค่ะ เพื่อนรินทร์”
                    
                    นี่ฉันมองไม่ผิดใช่มั้ย ยัยเพื่อนใหม่หรี่ตาเเละยิ้มมุมปาก - -!

                    
                    
    สามปีต่อมา...
                      
                      ———ปัจจุบัน———
                    
                     เป็นเวลาเกือบสามปีแล้วที่ฉันได้มารู้จักกับนับดาว
      เพื่อนสนิทของฉันหรืออาจจะสนิทมากกว่ายัยแก้วตาซะด้วยซ้ำ  
      ฉันเผลอมองนับดาวที่ยิ้มเเย้มกับเพื่อนในห้องคนอื่นๆอย่างมีความสุข
      และนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ได้รู้จักกัน อยู่ดีๆยัยแก้วตาที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหลัง
      สะกิดฉันเเละพูดขึ้นมาว่า  
        
                “ยัยรินทร์  อาทิตย์หน้าก็ปัจฉิมละ จะไปจ้างน้องๆเอาดอกไม้ให้ดีปะ”