“ทำไมฉันถึงยังจำคนๆนั้นได้อยู่นะ”
ดารินทร์ หญิงสาวอายุ 18 ปี ส่วนสูง 167 น้ำหนักสมส่วน
ในวัยของเด็ก ม.ปลาย ที่ควรจะต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือเพื่อที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ในช่วงเวลาบ่ายสองครึ่งครูประจำวิชาที่สอน
ได้ปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ
เเต่เธอกลับนั่งมองไปที่ริมหน้าต่างของชั้นเรียนจากบริเวณ ชั้น 4
“ ริน แกเป็นไรปะ เหม่อลอยตลอดเลยนะ ช่วงนี้”
นับดาวเพื่อนสนิทที่นั่งคู่กับฉันในห้องเรียนเอ่ยถาม
“หืออ ป่าวอ่ะแก เเค่รู้สึกเบื่อๆเซงๆ”
“ใช่หรออ แล้วคนนั้นที่แกเคยบอกว่ารู้จักกันในเน็ตอ่ะ ไปถึงไหนละแก”
“ไม่รู้อ่า หายไปเลย เห็นบอกว่าไม่สบายอ่ะ สงสัยตายไปแล้วมั้งแก” หัวเราะแห้งๆ
ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่หลังจากที่เค้าบล็อกช่องทางติดต่อทุกอย่าง เพราะความไร้เหตุผลของตัวฉันเอง
ฉันก็สมัครเฟสบุ๊คใหม่ เพื่อทักคนๆนั้นไปทุกวัน ฉันใช้เวลาเป็นเดือนๆกว่าเค้าจะตอบกลับมาว่า “ขอโทษนะ ไม่สบาย ไม่ตอบเเชทเลย”
ก่อนที่เค้าจะหายไปอีกรอบ ฉันก็ขอไลน์เค้าไว้ และหลังจากนั้นได้ไม่นานเค้าก็หายไปอีก
“ แย่จังเลยนะรินทร์ คนในเน็ตก็งี้แหละ คุยแก้เหงาก็พอละ”
ก่อนที่นับจะเงียบไปสักพักและพูดขึ้นมาว่า
“แกชอบชั้นบ้างปะ”
นับดาวพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างประสานกันเเละเอาหน้าเกย พร้อมกับจ้องมาที่ฉัน
“อือ แกก็น่ารักดีนะ”
ฉันตอบออกไปแบบนั้นอย่างไม่ได้คิดอะไร และยิ้มให้กับนับดาวเพื่อนสนิทอย่างปกตินิสัย
อยู่ดีๆนับก็เงียบไปเหมือนกับมีอะไรในใจ ฉันจึงหันกลับไปมองข้างนอกหน้าต่างดังเดิม
ฉันที่นั่งไปได้สักพักก็อยากจะไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้า จึงลุกออกไปเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะก้าวเดินออกไป
และก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปหาเพื่อนสนิทเเละพูดออกมาว่า
“นับ ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันปะ”
ดารินทร์ ดาริน
ดารินทร์ หญิงสาวอายุ 18 ปี ส่วนสูง 167 น้ำหนักสมส่วน
ในวัยของเด็ก ม.ปลาย ที่ควรจะต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือเพื่อที่จะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ในช่วงเวลาบ่ายสองครึ่งครูประจำวิชาที่สอน
ได้ปล่อยให้นักเรียนอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ
เเต่เธอกลับนั่งมองไปที่ริมหน้าต่างของชั้นเรียนจากบริเวณ ชั้น 4
“ ริน แกเป็นไรปะ เหม่อลอยตลอดเลยนะ ช่วงนี้”
นับดาวเพื่อนสนิทที่นั่งคู่กับฉันในห้องเรียนเอ่ยถาม
“หืออ ป่าวอ่ะแก เเค่รู้สึกเบื่อๆเซงๆ”
“ใช่หรออ แล้วคนนั้นที่แกเคยบอกว่ารู้จักกันในเน็ตอ่ะ ไปถึงไหนละแก”
“ไม่รู้อ่า หายไปเลย เห็นบอกว่าไม่สบายอ่ะ สงสัยตายไปแล้วมั้งแก” หัวเราะแห้งๆ
ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น แต่หลังจากที่เค้าบล็อกช่องทางติดต่อทุกอย่าง เพราะความไร้เหตุผลของตัวฉันเอง
ฉันก็สมัครเฟสบุ๊คใหม่ เพื่อทักคนๆนั้นไปทุกวัน ฉันใช้เวลาเป็นเดือนๆกว่าเค้าจะตอบกลับมาว่า “ขอโทษนะ ไม่สบาย ไม่ตอบเเชทเลย”
ก่อนที่เค้าจะหายไปอีกรอบ ฉันก็ขอไลน์เค้าไว้ และหลังจากนั้นได้ไม่นานเค้าก็หายไปอีก
“ แย่จังเลยนะรินทร์ คนในเน็ตก็งี้แหละ คุยแก้เหงาก็พอละ”
ก่อนที่นับจะเงียบไปสักพักและพูดขึ้นมาว่า
“แกชอบชั้นบ้างปะ”
นับดาวพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างประสานกันเเละเอาหน้าเกย พร้อมกับจ้องมาที่ฉัน
“อือ แกก็น่ารักดีนะ”
ฉันตอบออกไปแบบนั้นอย่างไม่ได้คิดอะไร และยิ้มให้กับนับดาวเพื่อนสนิทอย่างปกตินิสัย
อยู่ดีๆนับก็เงียบไปเหมือนกับมีอะไรในใจ ฉันจึงหันกลับไปมองข้างนอกหน้าต่างดังเดิม
ฉันที่นั่งไปได้สักพักก็อยากจะไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้า จึงลุกออกไปเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะก้าวเดินออกไป
และก็ไม่ลืมที่จะหันกลับไปหาเพื่อนสนิทเเละพูดออกมาว่า
“นับ ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันปะ”