เขาบอกให้เด็กทุกวันนี้ตั้งใจเรียน ทำสิ่งที่อยากทำ....เอาจริงๆป่ะ
ทุกวันนี้ตั้งใจเรียนไม่พอแล้วหละ โลกแมร่งเปลี่ยนทุกวัน เด็กตั้งเป้าอยากทำงานอย่างโน่นอย่างนี้ในที่ดีๆ แต่สุดท้ายเหตุการณ์ของสังคมก็บอกออกมาว่า สิ่งที่คุณมีไม่พอนะ สิ่งที่คุณทำมา ไม่พอหรอก....อ้าว แล้วที่ตั้งใจเรียนมาตลอดเพื่อเป้าหมาย เพื่อ!!! สุดท้ายต้องมาเปลี่ยนเป้าหมาย เพราะการเปลี้ยนแปลงที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น
แล้วก็ไม่เข้าใจเรื่องระบบการศึกษาบางอย่างนะ เด็กเอกชน เด็กราชภัฎ เอาจริงหละ เข้าใจว่ามีสิทธิเลือกรับคนเข้าทำงาน แต่บางทีนั้นคือเป้าหมายของเขาไง สุดท้าย กลับไปใช้ระบบเดิมๆที่ว่า เรียนจบแค่ ประถมไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ไถ่นา หรือทำก่อสร้างเหมือนสมัยก่อนดีไหม ไม่ได้มีต้นทุนพอขนาดไปเรียนที่เเพงๆ เงินกินข้าวทุกวันนี้ 40-30 ยังไม่พอเลยค่ะ
สุดท้ายแล้ว เด็กก็อยากเรียนจบสูงๆมีงานทำดีๆ เหมือนกันทุกคนหละ งั้นเขาไม่เหนื่อยเรียนหรอก เพราะสุดท้ายก็ต้องไปทำงานหาเงินเลี้ยงชีวิตกันหมด พ่อ-แม่ที่จบ มาหาเลีเยงทุกวันนี้ก็ ป.4-ป.6 สูงๆหน่อยก็ ม.ต้น ม.ปลาย เราเห็นความลำบากของพ่อแม่มาแล้ว ก็อยากให้มันดีมากขึ้น แต่พอเรียนอยู่ในห้องดีๆ ข่าวสังคมเด้งขึ้นมาทุกวันๆ ไม่รับเด็กจบเอกชน ราชภัฎ บางหละ ปลดพนักงานโน่นนี้นั้นเอาคนจบวุฒิน้อยๆออกเพื่อให้มีพื้นที่สำหรับคนจบที่ดีๆมาทำงาน
สุดท้ายสิ่งที่สังคมเคยสร้างมาเปิดโอกาสให้กับคนไม่มีโอกาส ก็กลายเป็นอะไรที่ไม่ต่างกับดินเปียกๆที่คุณไม่คิดจะดึงขึ้นมาจากน้ำมาปั้นเป็นชิ้นงานดีๆสักที สุดท้ายก็กลายเป็น 'สังคมไร้พัฒนา' แล้วอะไรหละ คือสาเหตุ เด็กอยากมีโอกาส หรือ การไม่ให้โอกาสก้อนดินเล็กๆที่มีเงินติดกระเป๋ามาสมัครงานแค่30-40บาท คุณต้องการแบบไหนหร่อ????
ให้พ่อที่ทำงานเป็นยามรักษาความปลอดภัยเงินเดินไม่ถึงหมื่น ส่งลูกเรียนที่ดีๆ ค่าเทอมละ 10000-30000 หร่อ หรือคุณต้องการอะไร
งั้นคุณอย่าบริจาคเลย ไอทุนเพื่อเด็กไร้การศึกษา บางคนต้องถูกพังความฝันลง....เพราะอะไรหร่อ
เอาจริงๆป่ะ หมดกำลังใจเรียนเลยอ่ะ แต่ทำไงได้ เรียนต่อไปสิคะ !!!
ว่าด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นกับความรู้สึก....ของเด็กไทยคนหนึ่ง
ทุกวันนี้ตั้งใจเรียนไม่พอแล้วหละ โลกแมร่งเปลี่ยนทุกวัน เด็กตั้งเป้าอยากทำงานอย่างโน่นอย่างนี้ในที่ดีๆ แต่สุดท้ายเหตุการณ์ของสังคมก็บอกออกมาว่า สิ่งที่คุณมีไม่พอนะ สิ่งที่คุณทำมา ไม่พอหรอก....อ้าว แล้วที่ตั้งใจเรียนมาตลอดเพื่อเป้าหมาย เพื่อ!!! สุดท้ายต้องมาเปลี่ยนเป้าหมาย เพราะการเปลี้ยนแปลงที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้น
แล้วก็ไม่เข้าใจเรื่องระบบการศึกษาบางอย่างนะ เด็กเอกชน เด็กราชภัฎ เอาจริงหละ เข้าใจว่ามีสิทธิเลือกรับคนเข้าทำงาน แต่บางทีนั้นคือเป้าหมายของเขาไง สุดท้าย กลับไปใช้ระบบเดิมๆที่ว่า เรียนจบแค่ ประถมไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ไถ่นา หรือทำก่อสร้างเหมือนสมัยก่อนดีไหม ไม่ได้มีต้นทุนพอขนาดไปเรียนที่เเพงๆ เงินกินข้าวทุกวันนี้ 40-30 ยังไม่พอเลยค่ะ
สุดท้ายแล้ว เด็กก็อยากเรียนจบสูงๆมีงานทำดีๆ เหมือนกันทุกคนหละ งั้นเขาไม่เหนื่อยเรียนหรอก เพราะสุดท้ายก็ต้องไปทำงานหาเงินเลี้ยงชีวิตกันหมด พ่อ-แม่ที่จบ มาหาเลีเยงทุกวันนี้ก็ ป.4-ป.6 สูงๆหน่อยก็ ม.ต้น ม.ปลาย เราเห็นความลำบากของพ่อแม่มาแล้ว ก็อยากให้มันดีมากขึ้น แต่พอเรียนอยู่ในห้องดีๆ ข่าวสังคมเด้งขึ้นมาทุกวันๆ ไม่รับเด็กจบเอกชน ราชภัฎ บางหละ ปลดพนักงานโน่นนี้นั้นเอาคนจบวุฒิน้อยๆออกเพื่อให้มีพื้นที่สำหรับคนจบที่ดีๆมาทำงาน
สุดท้ายสิ่งที่สังคมเคยสร้างมาเปิดโอกาสให้กับคนไม่มีโอกาส ก็กลายเป็นอะไรที่ไม่ต่างกับดินเปียกๆที่คุณไม่คิดจะดึงขึ้นมาจากน้ำมาปั้นเป็นชิ้นงานดีๆสักที สุดท้ายก็กลายเป็น 'สังคมไร้พัฒนา' แล้วอะไรหละ คือสาเหตุ เด็กอยากมีโอกาส หรือ การไม่ให้โอกาสก้อนดินเล็กๆที่มีเงินติดกระเป๋ามาสมัครงานแค่30-40บาท คุณต้องการแบบไหนหร่อ????
ให้พ่อที่ทำงานเป็นยามรักษาความปลอดภัยเงินเดินไม่ถึงหมื่น ส่งลูกเรียนที่ดีๆ ค่าเทอมละ 10000-30000 หร่อ หรือคุณต้องการอะไร
งั้นคุณอย่าบริจาคเลย ไอทุนเพื่อเด็กไร้การศึกษา บางคนต้องถูกพังความฝันลง....เพราะอะไรหร่อ
เอาจริงๆป่ะ หมดกำลังใจเรียนเลยอ่ะ แต่ทำไงได้ เรียนต่อไปสิคะ !!!