ผมเป็นเกย์แมนครับคือพูดง่ายๆผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชาย​ คือไม่ออกสาวไม่แต่งหน้าไม่ทำห่าอะไรทั้งนั้นเถื่อนๆทำทุกอย่างที่ผู้ชายเคาทำกัน​ เตะบอล.ตะกร้อก็เล่น​ คือไม่มีใครรู้ว่าผมชอบผู้ชาย.. เพราะผมไม่มีท่าทากิริยาแสดงออกอย่างนั้นเลยและผมก็ไม่ได้แอบเลย.. ผมอย่างจะบอกผมเก็บความรุ้สึกนี้ไว้คนเดียวมาตลอด.. ไม่มีใครรู้​ ผมไม่ชอบตัวเองเลยที่เป็นแบบนี้​ เกลียดตัวเองด้วยซ้ำที่ต้องเป็นเกย์.. วันที่ผมรู้ัวเองอีกทีว่าชอบผช.ด้วยกันนั้น​ เรื่องมีอยู่ว่า​    .ไอ้โจมันเป็นเพื่อนสนิทผม​ -เหล้าด้วยกันไปไหนก็ไปด้วยกันและก็เมื่อก่อนเคยทำงานที่เดียวกันด้วย​ เรื่องราวมันดำเนินมาอย่างทุลักทุเลต่างจากในซีรี่ย์มาก.. และยิ่งกว่าละครอีก​ เพราะความสนิทละมั้งมันทำให้ผมเผลอใจไปรักมันตั้งแต่เมื่อใหร่ไม่รู้.. อ่อลืมบอกไปผมก็มีเมียแล้วเป็นผู้หญิง​ อยุ่กินกันมาก็หลายปีแล้วปีเล่า.เข้าเรื่องกันดีกว่าครับ.. ด้วยความสนิทผมดันไปรักไอ้บ้านั้นด้วยไม่รู้ตัว​ จะรุ้ตัวอีกทีก็ตอนมันไปมีแฟนกับผญ.คนหนึ่งจากเคยกินเหล้าด้วยกันไปไหนก็ไปด้วยกัน​ มันก็ไม่มีแล้วมันเอาเวลาไปคุยกับแฟนมันอยู่กับแฟนมัน​ ความรู้สึกตอนนั้นโคตรน้อยใจมันเลย​ และยิ่งไปกว่านั้นทุกครั้งที่ผมเห็นมันอยู่กับแฟนมันผมนี่แทบหยุดหายใจ.. สั่นไปหมด​ เหมือนน้ำตามันจะไหลออกมามาตลอด​ ผมก็เดินหนีไป.. มาถึงห้องเมียก็ถามว่าเป็นไรดูหน้าเครียดๆผมก็มองหน้าเมียแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาและก็กอดเขาอย่างแนบแน่น​ มีอะไรหลายอย่างผุดขึ้นบนหัวผม​ มีคำถามมากมายที่อยากจะถามตัวเอง​ ผมเป็นอะไรไปแล้ว​ เกิดอะไรขึ้นในใจของผม.. ผมชอบผช.หรอทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย.. เมียผมก็คอยปลอบใจเเล้วะามผมว่าเกิดะไรขึ้น​ ผมก็จะกล้าที่จะบอกความจริงออกไป.ได้แต่ตอบไปว่าเครียดเรื่องงาน... ด้วยความอึดอัดใจ.. เออ​ หึงไอ้โจนี่แหละตกเย็นตอนเลิกงาน​ เมียก็ทำโอ​ แฟนมันก็ทำโอ​ ผมกับมันจึงมีเวลามากินเหล้าด้วยกันที่ห้อง​ เอ่อบอกไว่ก่อนเราไม่เคยมีอะไรกันเลยแม้กระจับมือก็ยังไม่เคย.. ด้วยความอึดอัดใจมานานถ้าไม่บอกผมจะต้องเป็นบ้าตายแน่ครับ​ แอลกอฮอล์ริสซึ่มแล้วผมก็บอกความในใจออกไปกับมันว่า​ ผมรู้สึกยังไงกับมัน​ ผมบอกมันไปว่าผมชอบมันผมรักมันพูดไปโดยที่ปมไมอาย.. ตอนั้นน้ำตาผมไหลด้วยเช่นกัน​ แหละมากกว่านี้มันบอกว่ามันไม่ได้เป็นเกย์มันไม่ได้ชอบผู้ชาย​ สำหรับมันผมก็เป็นแค่เพื่อนที่ดีคนนึง... ผมก็ถามมันไปว่า​ ไม่รักกูเหมือนที่กูรักมั่งเลยหรอ.. และที่ผ่านมาทำดีกับกูเดราะเห็นกูเป็นเพื่อนที่ดีเท่านั้นหรอ... มันก็เงียบ.. และมันตอบมาว่า​ กูกับไม่มีทางรักกันได้หรอก.. ผมก็ลุกขึ้นพร้อมน้ำตาหันหลังให้มัน​ แล้วพูดประโยคสุดท้าย.. กูขอโทษ​ จากนี้กูจไปจากชีวิตเอง​... และผมก็เดินจากไป​ ขอบอกว่าเรืาองจริงคำพูดไม่ใช่ละครครับ.. และตอนเช้าผมก็ไปลาออก.. เพราะผมไม่อยากเห็นหน้ามันอีกถึงในใจอยากจะอยู่กับมัาแทบตาย.. เมียผมก็ถามว่าทำไมถึงย้ายออก​ ผมก็ตอบไปว่ามีเรื่องกับคนในโรงงานนี่แหละ..ก็มีเรื่องจริงๆนี่หว่า.. จากนั้นผมก็ว่างาน​ ไม่ไเ้ทำงานมาอาทิตย์กว่าๆเก็บตัวอยู่คนเดียว.. นั่ง-เหล้าร้องไห้.. พอเมียกลับมาก็แหล้งทำไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำเป็นยิ้ม​ หัวเราะ​ อารมณ์ดี​ ทั้งใจผมแตกเป็นเสี่ยงๆ​.. จะถามว่าผมรักเมียผมไหมรักครับแต่ได้เท่า้รักมากกว่าไม่ได้แล้วเพราะรักผั้ชายผมรู้หัวใจตัวเองแล้วว่าต้องการอะไร.. กลับมาคิดอีกทีผมสงสารเมียผมมากถ้าเคารุ้ความจริงทั้งหมดเคาจะทำยังไง.. จะรับได้ไหม๊.. ผมกลัวไปหมด​บวกกับความอ่อนแอในใจด้วย​ ความรุ้สึกตอนนั้นผมเกลียดตัวเองมากที่ต้องมาเป็นแบบนี้​ ผมไม่ได้อยากจะเป็​นแต่มันเป็นไปแล้ว​ เราเลือกเกิดไม่ได้​ เพราะฉะนั้นผมก็เก็บความรุ้ทั้งหมดไว้ในใจเพียงคนเดียว​และยังไม่ได้บอกเมียผม... และมันคอยเป็นสนิมกัดกินหัวใจของผมอยู่ตลอดเวลาจนถึงตอนนี้.. คำถามผมมีอยู่ว่ามันจะเป็นไปได้ไหมที่ผช.แท้ๆจะมารักเกย์แมนได้.ถ้าเป็นไปได้ก็คงอยุ่ได้ไม่นานเพราะชายแท้ก็ต้องกับผญ.มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่สร้างมา.. ถ้าสมมติว่าผมมีแหนเป็นชายแท้ขึ้นมาและอยู่ด้วยกัน​ สักวักวันเขาเจอผญ.ที่สวยและดีตามสเปคเขาทุกอย่างเขาก็คงทิ้งเราไปไปจีบเขาไม่มีคนที่เขารักที่ธรรมชาติเขาสร้างมา... เจ็บปวดเนอะที่เกิดมาเป็นแบบนี้​ เรามันคนต้องคำสาปเอาไว้