สวัสดีคะ เรามีเรื่องจะเล่าให้ทุกคนฟัง คือตอนนี้เราอยู่ชั้นม.3ที่กำลังจะขึ้นม.4แล้วนี้เร็วๆ เรื่องของเรามันเริ่มจากตอนม.1ที่เราเข้ามาเรียนใหม่ตอนนั้นเป็นตอนเปิดเทอม เราได้มาอยู่ในห้องหนึ่งซึ่งห้องนั้นทำให้เราได้เจอกับเซฟโซนของเรา เซฟโซนในความหมายของเราก็คือเพื่อน เซฟโซนอันนี้เป็นเซฟโซนอันแรกของเราที่ได้จากโรงเรียนใหม่และเป็นเซฟโซนอันแรกที่เรามี ตลอดเวลาที่เราอยู่ในเซฟโซนอันนี้ถึงมันจะมีเรื่องทะเลาะกันบ้าง ร้องไห้บ้าง หัวเราะบ้างแต่มันมีความสุขมาก มันมีมากซะจนเราคิดไปเองว่าเซฟโซนอันนี้แหละที่เราจะอยู่กับมันไปตลอดชีวิต แต่มันไม่ใช้ เซฟโซนอันนี้มันได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวของเราเองและตัวของเซฟโซนเอง มันพังไปเดี๋ยวเรื่องที่เรากล้าพูดได้เลยว่ามันไร้สาระมาก ความเป็นเพื่อนของพวกเรามันจบลงด้วยเรื่องแค่นี้ เวลา1-3ปีที่เราเป็นเพื่อนมันมันจบลงด้วยเรื่องไร้สาระมากๆ ทุกคนต่างคิดถึงแค่ความรู้สึกของตัวเองโดยไม่จนใจความรู้สึกของอีกฝ่ายเลย ถ้าถามเราว่าเสียใจไหม เราเสียใจนะ เสียใจที่ทำไมต้องจบด้วยเรื่องแบบนี้ ทำไมสิ่งที่เราคิดว่ามันจะอยู่กับเรา มันดีกับเรา มันรักเรา มันถึงกลัยมาทำร้ายเราได้มากขนาดนี้ เราผึ้งรู้ว่าสิ่งที่เราคิดมาทั้งหมดคือ เราคิดไปเองคนเดียว ความรู้สึกของเราพวกเขาจะรู้บ้างไหม?? พวกเขาเห็นเราเป็นเพื่อนจริงหรือเปล่า เราเองก็ตอบไม่ได้ แต่สิ่งที่เราตอบได้คือทุกครั้งคือเวลาที่ทะเลาะกันเราก็เป็นตัวกลาง เราไม่เคยโกรธอะไรพวกเขาเลยทั้งที่บางเรื่องเรารับไม่ได้  เราไม่เคยขออะไรพวกเขาเลย เราพยามยามที่จะให้เซฟโซนอันนี้อยู่ไปตลอด แต่มันไม่ใช้ สิ่งที่มันไม่ใช้มันก็ไม่ใช้อยู่ดี ถ้ามันเริ่มมีลอยแตก มันเริ่มร้าว  และสุดท้ายมันก็แตกจนได้ เซฟโซนมันก็เหมือนแก้ว ถ้ามันแตกไปแล้วต่อให้ทุกคนพูดคำว่า"ขอโทษ"ออกไปพันๆครั้งก็ได้สามารถกลับมาเป็นแก้วเหมือนเดิมได้อีก เราอยากจะมาบอกทุกคนว่าสิ่งที่เราคิดว่ามันดี เราก็ควรรักษามันไว้ อะไรที่ให้อภัยกันได้ก็ให้อภัยมันซะ เพราะว่าถ้ามันพังไปแล้วมันก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ความรู้สึกต่างๆก็ไม่เหมือนเดิม ต่อให้คิดว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มันก็ที่ไม่มีวันที่จะเหมือนเดิมได้ เราขอบคุณที่เข้ามาให้เราได้รู้ว่าเราก็มีเซฟโซนกับคนอื่นเหมือนกัน เราหวังว่าเรื่องของเรามันจะมีประโยชน์ต่อทุกคนนะคะ ขอบคุณทีเข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณคะ