สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ คือเราเป็นคนนึงที่ออกจากเซฟโซนหรือไม่กล้าทำอะไรใหม่ ๆ เลยค่ะ อาจจะเพราะเมื่อก่อนเจอแต่ความผิดหวังหรือพอตั้งใจจะทำอะไรก็ไม่สำเร็จเลยค่ะ บางครั้งอาจจะสำเร็จแต่ก็ไม่ได้ตามที่คาดหวังเอาไว้สักเท่าไหร่ ทุกวันนี้เลยเป็นคนที่กลัวการเริ่มต้นอะไรใหม่ ๆ รวมไปถึงการเข้าสังคม และ ปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ ด้วยค่ะ ส่วนตัวคิดว่า ครอบครัวเราไม่เคยเป็นที่ปรึกษาหรือสามารถพูดคุยเรื่องต่าง ๆ ได้เลยค่ะ ส่วนมากเราก็จะคุยกับเพื่อนซะส่วนใหญ่แต่ก็พยายามบังคับว่าครอบครัวต้องเป็นเซฟโซนให้ได้ เราเคยเปิดใจพูดคุยเกี่ยวกับปัญหาภายในใจแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำต่อว่า และ เปลี่ยนเรื่องไปซะอย่างนั้น พอเป็นแบบนี้หลาย ๆ รอบเราก็เลิกที่จะพยายามเปิดใจแล้วค่ะ แต่ถ้าเวลาเราล้มเหลวหรือทำอะไรผิดพลาดขึ้นมานิดหน่อยพ่อก็จะเอาแต่แซะเราไม่หยุดเลยค่ะ ขออนุญาตยกตัวอย่างเหตุการณ์หนึ่งคือเราหลับในคาบเรียนหนึ่งตอนม.ต้นแล้วไม่กี่วันหลังจากนั้นก็มีประชุมผู้ปกครองพ่อเลยรู้เรื่องที่เราหลับค่ะแต่ก็แซะเรามาตลอด 3 ปีเลยค่ะ บอกตรง ๆ ว่าสำหรับเราครอบครัวคือปัญหาที่ใหญ่ที่สุดที่ทำให้เราไม่กล้าออกไปเผชิญเรื่องใหม่ ๆ เพราะเรากลัวโดนด่าค่ะ เคยตั้งใจทำอะไรมาก ๆ แต่พ่อแม่กลับพูดว่าทำได้แค่นี้เองหรอ บอกตรง ๆ ว่ามันติดอยู่ในใจเราตลอด ถึงแม้จะไม่มีการทำร้ายร่างกายกันแต่เราไม่รู้สึกมีความสุขเลยค่ะ เราอยากออกไปจากเซฟโซนมาก ๆ แต่เราก็กลัวความผิดหวังมาก ๆ เหมือนกันค่ะ เราควรทำยังไงดีหรอคะ