เป็นคนให้เกียรติคนอื่นตลอด
แต่ผมมักเจอคนอื่นไม่เห็นใจตลอด
ผมเสียสละให้ตลอดไม่ได้หวังอะไรนะ
ทุกวันนี้พยายามทนๆให้พ้นๆไป

แต่มันช่างยาวนานมาก
กลัววันนึงต้องกลายเป็นบ้า
ผมไม่รู้นะว่าผมรึป่าวที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้

ผมไม่ได้ว่า พูดดีๆ เห็นใจ เกรงใจคนอื่นตลอด
แต่คนอื่นทำกับผม มัน/ไม่ใช่เลย

ทุกวันนี้ผมเหมือนคนบ้า บางวันก็ดี
บางวันก็นั่งซึมๆ แค่อยากจะพักผ่อนยัง
ผมเคยเครียดจัดตอนเด็กๆ

จนชักตัวเกร็งเข้ารพ. หลังจากนั้นผมพยายาม
ไม่คิดเลิกกินยาโรคประสาท ยาคลายเครียด

ตอนผมอายุ 13-15 ผมต้องกินยาแบบนี้หรอ?

ทุกวันนี้20 กว่าๆแล้ว มันเจออะไรที่กดดันตลอด
เหนื่อยมากครับ

ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว
บางวันผมก็มีความสุขทั้งวัน
บางวันผมก็เบื่อมาก

พอผมทำดีให้คนอื่นมากๆ
จนทุกครั้งเห็นธาตุแท้
ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว
ไม่มีใครที่จะทำเพื่อคนอื่นได้ตลอด
แต่ทุกครั้งที่ผมจะเลิกทำ
สถานะการณ์มันก็บีบให้ผมทำต่อ

ผมควรทำยังไงดี?
ผมเหนื่อยเกินคำว่าอดทนไปแล้วครับ