สวัสดีทุกคน เราพึ่งเขียนกระทู้นี้เป็นครั้งแรก อยากจะมาเล่าเรื่องของตัวเอง
เราอายุ 22 ปี มีหนี้รถ 1 คัน บ้านไม่มี เป็นลูกจ้างรัฐ กับแฟน 1 คน ชีวิตก็เหมือนจะปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เราไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไร ชอบอะไร สนใจในสิ่งไหน พ่อแม่อยากให้เป็นอะไรเราก็จะทำตามซะส่วนใหญ่ เลือกตามความสบายใจของเขา เรียนก็เรียนตามเพื่อนเพราะไม่รู้ว่าชอบอะไร อีกเหตุผลหลักคือค่าเทอมถูกเลยอยากช่วยแม่ ก่อนหน้านี้ไม่คุยกับพ่อมาเกือบ 4 ปีด้วยปัญหาอะไรก็จำไม่ได้ แต่ที่จำได้คือตอนนั้นเกลียดพ่อมาก ยอมทำทุกอย่างให้เค้าเจ็บปวดแบบที่เราเจ็บ เพราะเค้าชอบบังคับเรา แต่ตั้งแต่โควิดมาแล้วเค้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เราคุยกันดีขึ้น แต่เค้าก็ยังคาดหวังจะให้เราเป็นนู่นเป็นนี่ทั้งๆที่เราเองยังไม่รู้เลยว่าเราชอบมันไหม มีพี่ชาย พี่ชายก็เรียนจบแค่ม.3 ทำงานเลี้ยงตัวเองเที่ยวเล่นส่งรถตัวเองแค่ตัวเองรอด พึ่งพาได้บ้างไม่ได้บ้าง ความหวังทุกอย่างก็เลยมาตกที่เรา
มีแฟนมาก่อนหน้านี้ก็ติดแฟนมาก ถึงขั้นทะเลาะกับแฟนแล้วเพื่อนปลอบก็ยังไม่ฟังไปทะเลาะกับเพื่อนอีก จนโดนพวกรุมด่าว่าเป็นโรคประสาทแล้วก็เลิกคบกะนไปทั้งกับเพื่อนแล้วก็แฟนเก่า ตอนนั้นเครียดมาก ร้องให้กับแม่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บมันไว้
แฟนคนปัจจุบันก็เคยนอกใจไปคุยกับแฟนเก่าเราจับได้ทะเลาะใหญ่โต แต่ก็ปล่อยผ่านไปเพราะทำอะไรไม่ได้ จนตอนนี้แฟนเราไปสนิทกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผญ. สนิทกันมากจนเราทะเลาะกัน จนตอนนี้เราเหมือนจะรู้ตัวว่าเราจะเป็นซึมเศร้า แล้วเรากำลังคิดว่าเราเป็นโรคประสาทจริงๆไหม เพราะ อยู่ๆเราก็อยากร้องไห้เป็นเด็ก ร้องไห้ไม่มีเหตุผล กินยาคลายหลายๆวันติดต่อกัน เวลาร้องไห้เราก็เอาเรื่องทุกอย่างที่เกิดในชีวิตมามัดรวมคิดไปพร้อมๆกัน บางครั้งเราก็ลืมว่าเรากำลังจะทำอะไร เราเป็นโรคประสาทจริงแบบที่เพื่อนเราเคยด่าไว้ใช่ไหม
เราไม่รู้ว่าเราควรผ่านเรื่องนี้ไปยังไง
เคยคิดว่าตัวเองเป็นโรคประสาทไหม
เราอายุ 22 ปี มีหนี้รถ 1 คัน บ้านไม่มี เป็นลูกจ้างรัฐ กับแฟน 1 คน ชีวิตก็เหมือนจะปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เราไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไร ชอบอะไร สนใจในสิ่งไหน พ่อแม่อยากให้เป็นอะไรเราก็จะทำตามซะส่วนใหญ่ เลือกตามความสบายใจของเขา เรียนก็เรียนตามเพื่อนเพราะไม่รู้ว่าชอบอะไร อีกเหตุผลหลักคือค่าเทอมถูกเลยอยากช่วยแม่ ก่อนหน้านี้ไม่คุยกับพ่อมาเกือบ 4 ปีด้วยปัญหาอะไรก็จำไม่ได้ แต่ที่จำได้คือตอนนั้นเกลียดพ่อมาก ยอมทำทุกอย่างให้เค้าเจ็บปวดแบบที่เราเจ็บ เพราะเค้าชอบบังคับเรา แต่ตั้งแต่โควิดมาแล้วเค้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เราคุยกันดีขึ้น แต่เค้าก็ยังคาดหวังจะให้เราเป็นนู่นเป็นนี่ทั้งๆที่เราเองยังไม่รู้เลยว่าเราชอบมันไหม มีพี่ชาย พี่ชายก็เรียนจบแค่ม.3 ทำงานเลี้ยงตัวเองเที่ยวเล่นส่งรถตัวเองแค่ตัวเองรอด พึ่งพาได้บ้างไม่ได้บ้าง ความหวังทุกอย่างก็เลยมาตกที่เรา
มีแฟนมาก่อนหน้านี้ก็ติดแฟนมาก ถึงขั้นทะเลาะกับแฟนแล้วเพื่อนปลอบก็ยังไม่ฟังไปทะเลาะกับเพื่อนอีก จนโดนพวกรุมด่าว่าเป็นโรคประสาทแล้วก็เลิกคบกะนไปทั้งกับเพื่อนแล้วก็แฟนเก่า ตอนนั้นเครียดมาก ร้องให้กับแม่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเก็บมันไว้
แฟนคนปัจจุบันก็เคยนอกใจไปคุยกับแฟนเก่าเราจับได้ทะเลาะใหญ่โต แต่ก็ปล่อยผ่านไปเพราะทำอะไรไม่ได้ จนตอนนี้แฟนเราไปสนิทกับเพื่อนร่วมงานที่เป็นผญ. สนิทกันมากจนเราทะเลาะกัน จนตอนนี้เราเหมือนจะรู้ตัวว่าเราจะเป็นซึมเศร้า แล้วเรากำลังคิดว่าเราเป็นโรคประสาทจริงๆไหม เพราะ อยู่ๆเราก็อยากร้องไห้เป็นเด็ก ร้องไห้ไม่มีเหตุผล กินยาคลายหลายๆวันติดต่อกัน เวลาร้องไห้เราก็เอาเรื่องทุกอย่างที่เกิดในชีวิตมามัดรวมคิดไปพร้อมๆกัน บางครั้งเราก็ลืมว่าเรากำลังจะทำอะไร เราเป็นโรคประสาทจริงแบบที่เพื่อนเราเคยด่าไว้ใช่ไหม
เราไม่รู้ว่าเราควรผ่านเรื่องนี้ไปยังไง