ชีวิตคือความทุกข์ แค่เริ่มหายใจก็เริ่มทุกข์ ถ้าอย่างนั้นเราไม่หายใจ ไม่มีความรู้สึกนึกคิดอีกต่อไป เราก็จะไม่ทุกข์ใช่ไหม

เราขอเป็นอย่างนั้นเสียดีกว่าต้องทุกข์ทุกลมหายใจเข้าออก ชีวิตเราเหมือนเกิดมาเพื่อรับผิดชอบความรู้สึกของคนอื่น ถ้าเราทำให้เขารู้สึกผิดไปจากความสุขเราจะเศร้ามาก แต่เมื่อเราทำให้เขามีความสุขเรากลับคิดว่านั่นไม่ใช่ความสุขของเรา เราอยากมีบ้าง การที่เราได้เป็นผู้รับในบางทีนั้น มันรู้สึกดีไหม เราตอบไม่ได้ เพราะสิ่งที่เราต้องการไม่ใช่สิ่งเหล่านั้น สิ่งที่เราต้องการไม่มีอะไรมาทดแทนได้อย่างเท่าเทียมเลยนั่นคือการเติมเต็มความรู้สึกส่วนที่ขาดไป เราขาดความรักจากแม่และพ่อแท้ๆ เราขาดครอบครัวในฝันที่มีพ่อและแม่มอบความรักความอบอุ่นให้เรา ทำให้เรารู้สึกปลอดภัย อุ่นใจเวลานอนหลับ ไม่ต้องสะดุ้งตื่นด้วยอะไรทั้งปวง ไม่ต้องหวาดกลัว หวาดระแวง ไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องพยายามเพื่อความรัก ความเข้าใจ ความชื่นชม ไม่ต้องทำตัวน่าสงสารเพื่อแลกกับความเมตตา เวทนา ไม่ต้องนั่งมองน้ำตาของตัวเอง ไม่ต้องนั่งมองแขนขาที่มีรอยช้ำอยู่เสมอ ไม่ต้องยกมือไหว้ร้องขอความเห็นใจ ไม่ต้องกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิด ไม่ต้องถูกเรียกว่าอีตัวซวย ไม่ต้องรับรู้ความจริงว่าตื่นมาก็ต้องเจอเรื่องเหล่านั้นวนลูปไปมา ไม่ต้องมีเรื่องเหล่านั้นมาเป็นความทรงจำที่บั่นทอนจิตใจมาจนถึงทุกวันนี้

แค่เราไม่หายใจ ทุกอย่างก็จะหายไปตลอดกาลใช่ไหม