ตั้งแต่เราตื่นนอน ไม่มีวินาทีไหนเลย ที่เราว่างเว้นจากผัสสะ
ตาที่เห็น ไม่ว่าจะหลับตาในที่มืดยังไง ก็ยังเห็นเม็ดแสงสีอยู่
หูที่ได้ยิน ไม่ว่าจะเงียบยังไง ก็ยังได้ยินเสียงวิ้งๆ หรือเสียงลมหายใจอยู่            
จมูก ลิ้น การสัมผัส ก็เช่นเดียวกัน
เมื่อเราตื่นมา เราไม่เคยว่างเว้นจากผัสสะเหล่านี้เลย    
ความคิดปรุงแต่งก็เช่นกัน พอเราตื่นขึ้นมา เราไม่เคยหยุดนึกคิด ถึงเรื่องนั้น นี้ ตลอดเวลา          

การเฝ้าดู เพียงแค่สังเกตรู้ เราถึงจะเห็น กระแสที่ไม่เคยหยุดนี้!  

ถ้ามองด้วยความเป็นโลกุตระ มีสิ่งไหนที่เป็นแก่นสารบ้าง ?        
(มีความทุกข์ทางใจบ้าง ทางกายบ้าง อยู่ตลอดเวลา แปรเปลี่ยนตลอดเวลา)                                                
            
ชีวิตเรา ไม่เคยว่างเว้น ไม่เคยหยุด และจะไม่มีวันหลุด จากวงจรที่ไม่มีแก่นสาร วงจรที่ไม่มีวันจบสิ้น
เราจึงไปตามกระแสโลกอย่างไม่มีวันจบสิ้นเช่นกัน