คุณกุ๊งกิ๊ง : ที่มาของชื่อ "กะว่าก๋า"?
คุณก๋า : มีเพื่อนบล็อกถามกันเยอะมากว่า "กะว่าก๋า" เป็นภาษาเหนือรึเปล่า เพราะว่าผมอยู่เชียงใหม่ จริงๆ ไม่ใช่ภาษาเหนือนะครับ และไม่มีความหมายด้วย เราชื่อกิจใช่ไหมครับ เราก็อยากได้บล็อกที่มี ก.ไก่ อะไรก็ได้ที่เป็น ก.ไก่ แล้วเราชอบคำหนึ่งที่มันสื่อถึงความเป็นตัวเราได้ คือคำว่า "ก๋ากั่น"
คุณรจ : ที่แปลว่าทะโมนๆหน่อย ซนๆ
คุณก๋า : ใช่ๆ แต่ก็ไม่ได้เกเรนะ แค่แบบซนๆ
คุณกุ๊งกิ๊ง : แสบเซี้ยวเปรี้ยวซ่า
คุณก๋า : อะไรอย่างนั้นครับ ก็เลยใส่คำว่า "กะ" เข้าไปอีกคำหนึ่ง คือกะว่ามันจะก๋ากั่น นะ ก็เลยเป็นที่มาแล้วทำให้เราจำด้วยนะครับ คือเรียกกิจไม่หันแล้ว ต้องเรียกพี่ก๋า
คุณกุ๊งกิ๊ง : ถ้าเรียกกิจก็จะแบบ...เอ๊ะ
คุณแหม่ม : ใครเหรอ

คุณรจ : เกือบห้าพันบล็อกที่คุณก๋าเขียน คุณก๋าแบ่งเวลายังไงคะ? เพราะการเขียนบล็อกแต่ละทีก็ต้องใช้เวลาอยู่เหมือนกัน
คุณก๋า : ใช่ครับ เอาเริ่มต้นก่อนว่าทำไมถึงเขียนบล็อก อันนี้เป็นแรงบันดาลใจเลยครับ เอาจริงๆ ผมเป็นคนไม่เล่น Social Network ทั้งหมดเลย ไม่เล่นเลย โทรศัพท์ผมนี่รุ่นเก่าที่สุด ไม่เปลี่ยน ไม่เล่นเน็ต ไม่เล่นไลน์ ผมไม่มีไลน์นะครับ เพราะฉะนั้นวันหนึ่งที่เรารู้สึกว่า เอ๊ะ...บล็อกคืออะไร อยู่ๆก็รู้สึกว่าเอ...เราเป็นคนชอบเขียน เกิดจากการเราเป็นคนชอบอ่าน อ่านหนังสือเยอะ ก็เริ่มมาเขียน เขียนเสร็จเรารู้สึกว่าถ้าเกิดมีพื้นที่สักพื้นที่หนึ่งให้เราเขียนงานหรือความคิดของเราลงไปน่าจะดีนะ ก็เลยเริ่มลองถามเพื่อนๆ ถามน้องดูว่าเค้าเขียนกันที่ไหน น้องก็เลยบอกว่าบล็อกสิ เราก็งงว่าบล็อกคืออะไร เริ่มเสิร์ชเข้าไปดู เจอที่แรกคือบล็อกแก๊ง แล้วส่วนใหญ่คนชอบไปเล่นที่พันทิปมากกว่า ชอบเล่นกระทู้ใช่ไหมครับ ซึ่งผมไม่เล่นเลย เราก็ไม่รู้จักอีกว่ากระทู้คืออะไร ไปบล็อกอย่างเดียวเลย คือมันเหมือนกับมุ่งไปที่บล็อกเลยครับ ก็เริ่มสมัคร
คุณรจ : เหมือนเป็นแฟนคลับเลยนะ ส่วนใหญ่จะเห็นคนเล่นจากพันทิปแล้วมาบล็อก อันนี้คือเข้าบล็อก เห็นพันทิปแต่ไม่เอา
เข้าบล็อก
คุณก๋า : ตอนที่เริ่มเขียนครั้งแรกผมคิดว่าจะเอาอะไรเขียน หมายถึงว่าเราจะเขียนแบบทุกวัน เป็นไปไม่ได้หรอก ก็เลยไปค้นสมุดบันทึกเก่าๆ สมัยที่เราเรียนหนังสือ เป็นคนชอบเขียนมาก เราเคยรู้สึกอะไร ยังไงกับเพื่อน กับการศึกษา เอาตรงนั้นมาลง ฉะนั้นบล็อกแรกๆชื่อว่า "นั่งคุยกับตัวเอง"
คุณรจ : คือเปลี่ยนจากในสมุดมาเขียนไว้ในบล็อกแทน
คุณก๋า : ใช่ครับ และเริ่มค่อยๆ ทำไปเรื่อยๆ
คุณรจ : จนมาถึงเกือบห้าพันบล็อก ณ ปัจจุบัน
คุณกุ๊งกิ๊ง : 11 ปี 5 พันบล็อก
คุณแหม่ม : เอาจริงๆนะ เยอะที่สุดเท่าที่มีมาเลย
คุณก๋า : พอทำไปสักพักหนึ่ง มันจะเกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาครับ คือทำทุกวันดีกว่า ตอนแรกยิ่งกว่านั้นอีกนะครับ เคยอัพสูงสุดวันหนึ่ง 15 บล็อก
คุณรจ : ในการเขียนบล็อกกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของคุณก๋าไปเลยไหมคะ
คุณก๋า : ช่วงนั้นครับ เพราะตอนนั้นโสด ยังไม่มีแฟน ยังไม่มีลูก
คุณกุ๊งกิ๊ง : แต่อันนี้เรื่องจริงนะ เหมือนเราเติบโตมาด้วยกันอ่ะ เนื้อหาที่เขียนก็ปรับไปตามวัย


คุณกุ๊งกิ๊ง : บอกเราสักนิดหนึ่งค่ะว่ามุมมองที่มองถึงการเขียนบล็อกว่าเรามองมันยังไง? ได้ประโยชน์อะไร? หรือเราได้อะไรจากมันบ้างว่าอันนี้จะเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดเลยนะเพราะว่าอยู่กันมานาน
คุณก๋า : เยอะมาก ถ้าเล่าก็ไม่รู้ว่าเอาดีไหม
คุณรจ : ขอเวลา 3 ชั่วโมงค่ะ!!
คุณก๋า : เล่ายาวเลยครับ
คุณกุ๊งกิ๊ง : แบบมุมมองก็ได้ค่ะ รู้สึกว่าทำไมนะการเขียนบล็อกยังทำให้ทุกวันนี้เราเขียนอยู่
คุณก๋า : คือคำถามที่ว่านอกจากพี่ทำยังไงถึงทำให้คนรู้จักเยอะๆ อีกคำถามหนึ่งที่หลังไมค์เยอะมากคือจะทำยังไงให้เขียนบล็อกได้ยาวนาน คำถามนี้น้องที่เป็นเด็กๆ เขาจะถามบ่อยมาก "พี่ก๋าเอาอะไรมาเขียน" และอีกคำถามหนึ่ง "ทำยังไงให้ดัง" แต่คนที่ถามว่าทำยังไงให้ดัง ส่วนใหญ่จะไม่เขียนบล็อก แปลกใจไหมครับ ถามเสร็จหายไปเลย เพราะว่าผมจะตอบเขาว่าน้องเปลี่ยนคำถามใหม่ ทำยังไงให้เขียนบล็อกแล้วดี อย่าไปคิดเรื่องดัง เอาให้ดีก่อน ดีแล้วคืออะไรรู้ไหม ดีแล้วต้องมีความสุข ก่อนที่น้องจะเขียน
คุณรจ : เหมือนอยากเขียนอยากทำ เพราะเป็นสิ่งที่เราชอบ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ขออนุญาตเลย พออะไรที่เราใช้เป็นความสุขเป็นตัวตั้งต้น มันไม่ต้องมีกฎเกณฑ์ไงว่าทำไปแล้วเราจะ... มันไม่ได้มีความดีหรือความไม่ดีของใครมาเกี่ยวข้องเลยเนอะ มันเป็นเรื่องของความสุขของเรา เพราะฉะนั้นมันก็จะสร้างแรงบันดาลใจ
คุณก๋า : มันจะเขียนได้ยาวมากครับ แล้วมันจะทำให้เรารู้สึกว่าค้นหาความถนัดของเรา บางบล็อกถ่ายภาพครั้งแรกดูไม่ได้เลยนะ ทุกคนเข้าไปด่าก็มี แต่เราไม่ใช่นะครับ เฮ้ย...ไม่เป็นไร ถ่ายไปเรื่อยๆ เดี๋ยวมันจะสวย ร้อยรูปมันจะมีรูปหนึ่งที่สวย เพราะว่าผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว ผมเคยลงรูปอะไรแบบนี้
คุณรจ : ภาพแตกบ้างล่ะ ภาพไม่ชัดบ้างล่ะ มุมเอียงบ้าง


คุณแหม่ม : อยากให้คุณก๋าเล่าถึงมิตรภาพที่อยู่ในบล็อกแก๊ง มันเกิดความผูกพันกันยังไงบ้าง
คุณก๋า : คือรู้สึกว่าที่ประทับเรื่องหนึ่งมากที่สุดคือ ตอนที่หมิงหมิงเกิด ของขวัญส่งมาถึงที่บ้านนะครับ จากเพื่อนบล็อกซึ่งผมไม่รู้จัก ตอนนั้นเรียกได้ว่าแทบจะไม่เคยเจอกันเลย แต่ว่าวันหนึ่งมีไปรษณีย์มาส่งกองแบบนี้เลยครับจากพื้น
คุณแหม่ม : โห ตุ๊กตาเหรอคะ
คุณก๋า : ทุกอย่างครับ ตุ๊กตา เสื้อผ้า ขวดนม เยอะมาก บางคนส่งมาจากต่างประเทศ ส่งมาจากอังกฤษ เยอรมัน สวีเดน จนพ่อผมถามว่าไปหลอกใครมารึเปล่าวะ!! เพราะเขาไม่รู้ว่าลูกไปทำอะไร เราไม่ได้บอกว่าเราเป็นคนเขียนบล็อก เราเป็นนักเขียน...ไม่มี ผมไม่เคยรู้สึกว่าผมเป็นนักเขียนเลย ผมเป็นแค่คนชอบเล่าเรื่อง คนชอบเขียนเรื่อง แต่มาวันหนึ่งเรื่องที่เราลงว่าหมิงหมิง
ตอนนี้กี่เดือนแล้ว อัลตราซาวด์มาแล้วเป็นแบบนี้นะ โอ้โห พอวันที่เขาคลอดออกมานะ มันงงอ่ะครับ เฮ้ย มีคนชอบลูกเราเยอะขนาดนี้เลยเหรอ
คุณรจ : นี่แค่คนอ่านบล็อกนะ
คุณก๋า : ใช่ครับ
คุณรจ : บล็อกที่คุณก๋าเขียนแล้วรักมากขนาดนี้นะ
คุณก๋า : บางทีก็มีแบบขึ้นมาเชียงใหม่
คุณรจ : มีมาหาถึงที่ด้วย
คุณก๋า : ใช่ครับ ก็ขอมาเจอที่ร้านอะไรแบบนี้ครับ ผมต้องบอกก่อนว่าผมไม่นัดเจอใครข้างนอก ตัดปัญหา เพราะฉะนั้นน้องผู้หญิงมาผมจะไม่นัดว่าเดี๋ยวมาเจอกันที่นี่นะสองต่อสอง ไม่มี เพราะบอกภรรยาด้วยว่าไม่ต้องมาห่วงเรื่องนี้ ใครที่จะเจอเราต้องมาที่ร้าน เพราะฉะนั้นเล่นบล็อกไม่ต้องกลัวว่าจะมีปัญหา เพราะอย่างบางคนเล่นแล้วมีปัญหาเรื่องชู้สาว เพราะคุณไปแอบนัดกันเจอกัน
คุณกุ๊งกิ๊ง : จริงๆ เราว่าเรื่องแบบนี้ไม่เกี่ยวว่าเล่นอะไร อยู่ที่ตัวคน เพระาฉะนั้นคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องเป็นกังวล
คุณก๋า : บล็อกจริงๆ ผมว่าสกรีนคนเล่น สังเกตไหมครับว่าจะไม่มีมาป่วนแบบว่าเยอะๆ มาใช้คำหยาบ เม้นท์ด่าแล้วก็ไป...ไม่มี ทุกคนจะค่อนข้าง 1.มีบล็อกของตัวเอง 2.มาดูบล็อกคนอื่น 3.รู้สึกว่าน่าจะคุยกันได้ แล้วก็เริ่มคุยกันทักทายกัน จะเป็นสเต็ปแบบนี้ ผมเห็นมาเกือบตลอด
คุณกุ๊งกิ๊ง : บล็อกนี่จะเป็นเรื่องของความชอบของส่วนบุคคล พอเราชอบปุ๊บเราก็จะไปดึงดูกกัน มันจะมีแรงดึงดูดคนประเภทเดียวกัน คล้ายๆกันคุยกันรู้เรื่อง สนใจในเรื่องเดียวกันอะไรประมาณนี้ เพราะฉะนั้นมันค่อนข้างจะสกรีนในระดับหนึ่งนะ หลังจากนั้นก็จะเป็นเรื่องต่อเนื่องล่ะ เหมือนคุณก๋า อยู่กันมา 11 ปี มิตรภาพก็จะยาวนาน
คุณก๋า : มาเจอกันข้างนอกโดยไม่น่าเชื่อนะครับ อย่างนี่ทำหนังสือเสร็จปุ๊บ โอ้โหวันที่เปิดตัว เพื่อนบล็อกมากัน ครั้งแรกผมว่าน่าจะมีเกือบ 40 คน ตอนนั้นทำหนังสือหมื่นตา