คุณรจ : ครูเกศเริ่มต้นการเขียนบล็อกที่บล็อกแก๊งเลย
หรือว่ายังไงเอ่ย?
คุณเกศสุริยง : ครึ่งชีวิตไปใช้ชีวิตอยู่ที่เยอรมนี
คุณรจ : ใช้คำว่าครึ่งชีวิต
คุณกุ๊งกิ๊ง : เป็นเด็กนอก
คุณเกศสุริยง : ใช่ค่ะ เป็นเด็กนอก พอกลับมาอยู่เมืองไทยก็มีความว่างเยอะ ทีนี้เราก็ไปเห็นน้องสาวก็ถามว่า 'เธอทำอะไรอ่ะ'
ทุกเช้าก็จะเห็นมีเด็กหัวโล้นๆตัวเล็กๆนะคะว่าแบบเอ๊ะใคร
น้องบอกว่า...อ๋อนี่ลูกคุณก๋า น้องหมิง
เราก็ยังแบบงงว่าบล็อกแก๊งมันคืออะไร ทีนี้เราก็เริ่มมองๆ
เฮ้ย...มันเหมือนครอบครัวใหญ่อ่ะ คนนี้เก่งพรีเซนเรื่องงานเขียน
คนนี้พรีเซนเรื่องอาหาร แล้วเราจะพรีเซนเรื่องอะไร? อาหารก็ทำไม่เป็น ก็มีเรื่องนาฎศิลป์ไทยนี่แหละที่พอจะถ่ายทอดได้



คุณแหม่ม : ณ แปดปีที่แล้วใช่ไหมคะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ก็เลยเริ่มที่จะถ่ายทอดนาฏศิลป์
คุณรจ : คือกลับจากเยอรมันก็ไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดอะไร
คุณเกศสุริยง : ใช่ ก็คือว่างงานเยอะ ช่วงนั้นมีแดจังกึมด้วย ก็นอนกินจนอ้วน
คุณกุ๊งกิ๊ง : ซังกุงสูงสุดอยู่นี่!!
คุณเกศสุริยง : ตอนมา 45 กิโลกรัม
คุณกุ๊งกิ๊ง : ดูแดจังกึมปุ๊บ...
คุณเกศสุริยง : 70
คุณกุ๊งกิ๊ง : เออแก หรือเป็นว่าฉันดูแดจังกึมวะ
คุณรจ : ไม่ๆ ของแกตั้งแต่แดจังกึมยังไม่เข้าล่ะ ตั้งแต่เกาหลียังไม่เข้าไทยล่ะเธออ่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ไม่โอเคเลย เพื่อนไม่โอเคกับเพื่อนเลย

ทีมงานแอบเห็นด้วยกับคุณรจนะคะเนี่ย

คุณรจ : มันก็เลยเป็นจุดเริ่มต้นใช่ไหมคะ
คุณเกศสุริยง : เราก็เลยให้น้อง บอกว่า เฮ้ย...แกเอาลิงค์มาให้ฉันที ฉันจะสมัคร ในการสมัครก็จะใช้ชื่อจริงบ้าง นั่นนู่นนี่บ้าง ไม่ผ่าน! จะใช้ชื่ออะไรดีวะ ประมาณ 7-8 ชื่อ ที่เรามั่นใจก็ไม่ผ่าน แล้วเราเผลอเหลือบไปเห็นปฎิทินตั้งโต๊ะของธนาคาร เป็นรูปเกี่ยวกับนางละครไทย มองไป...นั่นพราหมณ์เกศสุริยง อ้าวผ่าน ตกลงใช้ชื่อนี้เลย คือไม่อยากเปลี่ยนแล้ว เพราะเปลี่ยนมา 7-8 ครั้งแล้ว ซึ่งนี่คือที่มาของ...เกศสุริยง!!
คุณเกศสุริยง : กลับกลายเป็นว่า สมัยก่อนคนจะเรียกว่าครูเล็ก เดี๋ยวนี้จะกลายเป็นครูเกศ
คุณกุ๊งกิ๊ง : มีความอินเตอร์

คุณแหม่ม : เราเริ่มเขียนบล็อก เนื้อหาที่เขียนเป็นนาฎศิลป์ก่อนเลยรึเปล่าคะ
คุณเกศสุริยง : เป็นนาฎศิลป์ก่อนค่ะ คือเริ่มแรกก็เกร็งค่ะ อย่างน้องดาวอาหารก็เก่ง คุณก๋าก็บทประพันธ์เก่ง สมัยนั้นมีบล็อกธรรมะป้ากุ๊ก น้องมี่เกี่ยวกับของแต่งบล็อก
คุณแหม่ม : ป้ามด...ทันป้ามดใช่ไหมคะ
คุณเกศสุริยง : ป้ามดไม่ทันแต่ใช้แบบอย่างของป้ามดมาตกแต่งบล็อก

คุณกุ๊งกิ๊ง : แต่เนื้อหาในบล็อกที่เราเห็นตอนนี้คือ คำว่านาฎศิลป์ในตอนนี้ บางคนมองว่าแบบไกลตัวรึเปล่า อยู่ดีๆรำรึเปล่า ครูเกศลองเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ ว่าเนื้อหาส่วนใหญ่เราเล่าเรื่องเกี่ยวกับอะไร
คุณเกศสุริยง : เนื้อหาส่วนใหญ่ก็จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับนาฎศิลป์ไทย สมัยเด็กๆเราจะค้นหาอะไร มันยาก ต้องเข้าห้องสมุด ต้องไปนั่งห้องสมุดเสาร์อาทิตย์ ต้องไปค้น ไปค้นมีแต่ภาพอีก ภาพก็ไม่รู้ว่ายังไง เวลาเรียนก็ต้องจดท่ารำ รู้สึกว่ามันยุ่งยาก เราน่าจะทำอะไรที่ฝากเอาไว้ให้สังคม ก็เลยเป็นแรงบันดาลใจ เขียนทั้งประวัติการแสดง มีคลิปให้เราดูตาม ให้ศึกษาตาม


คุณเกศสุริยง : จริงๆ นาฏศิลป์ไทยก็มีพื้นฐานเหมือนกับสาขาแขนงอื่น มีทั้งการลักคอ การเอียงคอ ตั้งวง จีบหน้า จีบยาว จีบสั้น มีหมด คนก็ต้องเรียนพื้นฐานหมด จริงๆที่ครูเกศคัดไว้มันเป็นการแสดงแล้ว ซึ่งปีแรกๆ ก็จะเป็นครู ของปรมาจารย์ที่ทำเอาไว้มาเผยแพร่ บางทีก็อยู่ในบทเรียนของมัธยม ของมหา'ลัย
คุณกุ๊งกิ๊ง : ถึงว่า...บล็อกฮอตมาก เพราะอะไร เด็กมาทำรายงาน
คุณเกศสุริยง : มีๆ 'พี่ๆขอเนื้อเพลงหน่อย' บางทีเวลาเด็กขอเราก็ตกใจเหมือนกัน
คุณกุ๊งกิ๊ง : ใจเย็นๆนะลูก หนูค่อยๆคุยกัน เดี๋ยวครูมีเวลาครูมาตอบ หนูใจเย็นด้วย
คุณรจ : แต่หลังๆ เห็นมีเขียนบล็อกเกี่ยวกับการแต่งหน้านางรำด้วยใช่ไหมคะ
คุณเกศสุริยง : ใช่ค่ะ มีเกี่ยวกับสอนพื้นฐานการแต่งหน้า สอนทำเครื่องประดับสำหรับโรงเรียนที่อยู่ไกลๆ บางทีเขาขาดแคลน อาจจะประยุกต์จากวัสดุพื้นบ้านมาแต่งตัว
คุณกุ๊งกิ๊ง : เพราะนางรำจะต้องมีเครื่องเยอะๆใช่ไหมคะ
คุณเกศสุริยง : ใช่ค่ะ

คุณแหม่ม : ในระยะเวลา 8 ปี ครูเกศสร้างบล็อกพันกว่าบล็อก ครูเกศได้อะไรบ้างคะ บล็อกแก๊งไม่ได้ให้อะไรเลยนะ
คุณรจ : แล้วเป็นบล็อกที่ดูมีความรู้ มีสาระด้วย
คุณเกศสุริยง : คือตั้งแต่เรียนมา เราศึกษาวิชามาทางด้านนี้ แล้วมาต่อที่วิทยาลัยครูบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ได้มีโอกาสเรียนกับศิลปินแห่งชาติ แม่เฉลย ศุขะวณิช และก็แม่ม่อม แม่ม่อมนี่เป็นภรรยาของท่านทนงศักดิ์ ภักดีเทวา เราก็ได้ความรู้ละเอียดเยอะ แล้วทีนี้เราก็เสียดาย เรามัวไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ความรู้เรามี แล้วเราก็ไม่ได้เป็นครูในระบบ เราก็คิดว่าเราไม่อยากให้ตายตามตัว
คุณรจ : มันก็จะอยู่กับเราคนเดียว
คุณเกศสุริยง : ใช่ เริ่มแรกเราก็ไม่ถนัดเรื่องคอมพิวเตอร์ เรื่องเทคโนโลยีเลย ก็ค่อยๆแกะ โดนไวรัสสองสามครั้งยังมีเลย ก็ไม่หวั่น ไวรัสก็ไวรัสสิ ฉันไม่ยอม! ก็เลยทำเพื่อเป็นวิทยาทานให้กับนักเรียนและนักศึกษา
คุณกุ๊งกิ๊ง : ตายล่ะ...อยากจะขอบคุณแทนเด็กสมัยนี้มาก เพราะว่ามันเป็นแหล่งความรู้ อยากให้น้องๆที่เข้ามาดู เข้ามาเสาะหาความรู้ ยังไงนาฎศิลป์ก็ยังคงต้องอยู่คู่กับเรา ครูเกศมาแบ่งปันให้
คุณแหม่ม : คือสละเวลานะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : ใช้คำว่าเสียเวลาก็ได้นะ แต่ว่ามาทำให้
คุณแหม่ม : การจะเขียนบล็อกแต่ละบล็อกไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ ต้องตรวจ ต้องลงรูป เนื้อหาต้องแม่น
คุณกุ๊งกิ๊ง : อย่างงี้สามารถก็อปปี้รายงานส่งครูได้เลยไหมคะ
คุณเกศสุริยง : ไม่ๆ ตอนนี้ครูเกศได้วางยาไว้แล้ว ห้ามก็อปบทเพลงต่างๆ โดยเป็นไฟล์รูปหมดเลย เพราะฉะนั้นคุณจะต้องเขียนรายงานเอง
คุณกุ๊งกิ๊ง : สาเหตุที่ทำอย่างนี้ไม่ได้ต้องการอะไรเลย ต้องการให้น้องทำเพิ่ม หนูต้องศึกษาหาความรู้ด้วยลูก
คุณเกศสุริยง : ใครจะคัดลอกแบบนี้คัดลอกไม่ได้เลย เพราะเด็กสมัยนี้จะก็อปวาง แล้วก็ไปปริ๊นส่ง
คุณกุ๊งกิ๊ง : ใช่ อย่างน้อยทำเองจะได้ผ่านตาด้วย จบไปครูถามจะได้ร้องได้


คุณรจ : ให้ครูเกศพูดถึงมิตรภาพมั่งดีกว่าค่ะ
คุณแหม่ม : ครูเกศ 8 ปี รู้จักประมาณกี่คนคะ
คุณเกศสุริยง : จำได้หมด จำชื่อได้หมด มันเหมือนครอบครัวนึงอ่ะค่ะ แล้วการที่เราทักทายกันทุกเช้า ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอหน้าแต่เหมือนคนข้างบ้านกันอ่ะ มันต้องมี มันต้องทัก ถ้าไม่ทักเหมือนว่ามันขาดอะไรไป อย่างน้อยเช้ามาต้องเปิดหน้าหมิงหมิงล่ะ เพราะแต่ก่อนตัวเล็กๆนะลูกคุณก๋า เพราะถ้าไม่เปิดมันเหมือนชีวิตฉันขาดอะไรไป คุณก๋าก็มาทุกเช้าแล้วก็พรีเซนลูกตัวเองสุดฤทธิ์
คุณรจ : คนอวดลูก อิอิ
คุณเกศสุริยง : พอมาทุกวันๆก็เลยเป็นความเคยชิน วันไหนที่ไม่เห็นหน้าหมิงหมิง ก็จะรู้สึกว่าวันนี้เรายังไม่เข้าบล็อกเลยนี่หว่า มันก็เลยทำให้เราขยันอัพบล็อกไปเรื่อยๆ
คุณกุ๊งกิ๊ง : กลายเป็นความผูกพัน
คุณเกศสุริยง : ใช่ อย่างท่านอื่นก็มีค่ะ สมัยก่อนก็มีน้องดาวจ๋า น้องดาวจ๋าหัดทำเค้กใหม่ๆ ไหม้บ้างอะไรบ้าง ก็ขำ แต่ตอนนี้กลายเป็นเซียนแล้วนะ น้องดาวเก่งที่สุด แล้วก็มีหลายท่านเยอะแยะก็ยังอยู่
คุณแหม่ม : ถึงแม้จะมีบางท่านห่างหายไป แต่เดี๋ยวก็กลับมา
คุณรจ : บางทีไม่กลับมา มีคนไปตาม
คุณกุ๊งกิ๊ง : เราแฮปปี้นะ เหมือนจริงๆ เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบไม่เป็นไร ทุกคนมีเวลาส่วนตัวของตัวเอง อาจไปทำนู่นนี่นั่น แต่ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมา มีเพื่อนรออยู่

คุณเกศสุริยง : ธรรมดาทุกปีเราก็จะได้อันดับ 1 นะคะ มาปีนี้ไม่ได้เขียนเลย รู้สึกจะเข้าบล็อกอยู่ 2 วัน 2 ครั้งมั้ง เปิดมาได้ที่ 3 เพื่อนๆก็ยังคิดถึงเรา
คุณกุ๊งกิ๊ง : เพราะว่าเนื้อหาเหมาะสม
คุณเกศสุริยง : ฉันต้องเคลียร์ตัวล่ะ เคลียร์งาน ทำทุกวัน แต่ทุกวันนี้ก็อัพทุก 5 วันนะคะ ตั้งแต่ต้นปีก็ยังไม่ได้พักเลย ตอนนี้จะเป็นศิลปนิพนธ์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยต่างๆ ซึ่งครูเกศคัดแต่เด็กสุดยอดมาแล้วทั้งนั้น เพื่อเป็นวิทยาทาน ให้น้องรุ่นต่อไปได้ศึกษา ว่ารุ่นพี่เค้าทำไว้แบบนี้นะๆ ซึ่งเราเป็นสื่อกลางรวบรวมให้ง่ายขึ้น


คุณแหม่ม : ซึ่งตอนนี้ถ้าเสิร์ชจากกูเกิล ก็จะพบบล็อกครูเกศ ซึ่งมันเป็นองค์ความรู้ที่ใหญ่มากเกี่ยวกับนาฎศิลป์ทั้งหมด
คุณเกศสุริยง : ตกใจเหมือนกันนะ เสิร์ชเกศสุริยงขึ้นมาเป็นแถบ แต่มันก็ดีใจเนอะ คือเราทำเราไม่ได้หวังว่าฉันจะต้องดัง ทำไปเรื่อย ทำสนองตัณหาตัวเองรึเปล่าก็ไม่รู้ คือเราชอบเรื่องนี้ เรารักเรื่องนี้ เราก็อยากถ่ายทอด ไม่มีเหน็ดไม่มีเหนื่อย แล้วก็พยายามจะอัพภาพ สมัยก่อนภาพไม่ชัดด้วยเนอะ ตอนนี้ก็พยายามอัพใหม่ๆ
คุณกุ๊งกิ๊ง : มีความเก๋ คือไม่เป็นไรถ้าคนจะมองว่าภาพเมื่อ 8 ปีที่แล้วไม่ชัด เดี๋ยวแม่อัพใหม่ให้
คุณแหม่ม : แม่ก็คือแม่ค่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : แม่สะดวกแบบนี้จริงๆ เราก็จะได้เข้าไปดูภาพที่คมชัดมากยิ่งขึ้น เพราะความขยันของ...เกศสุริยง

คุณแหม่ม : ฉันเริ่มอยากให้คุณครูสอนรำแล้วล่ะ
คุณกุ๊งกิ๊ง : รบกวนวันนี้ต้องสอนพวกเรารำด้วยนะคะ
คุณรจ : แล้วเราจะเป็นไม้แข็ง ก็ต้องรบกวนดัดเรานิดหนึ่ง
คุณเกศสุริยง : ได้ค่ะ วันนี้เราอาจจะสอนพื้นฐาน ซึ่งพื้นฐานก็ไม่ยากหรอกค่ะ แต่การเรียนนาฎศิลป์ รำเป็นกับรำได้มันต่างกัน
ใครๆก็รำได้ แต่รำเป็นก็จะยากนิดหนึ่ง
คุณกุ๊งกิ๊ง : รำได้คือ...
คุณเกศสุริยง : รำไปเรื่อย
คุณกุ๊งกิ๊ง : แต่เดี๋ยวเราจะมารำให้เป็นกัน

ไปติดตามกันในคลิปเลยค่ะว่าครูเกศจะสามารถทำให้ทั้งสามสาวของเรารำได้มากน้อยขนาดไหนค่ะ ทีมงานก็ขอแอบแปะภาพสวยๆไว้ก่อนล่ะกันเนอะ