วันนี้เราไม่ได้มีคำถามหรอก เราแค่อยากระบายมันออกมาเฉยๆ
เราเป็นคนหนึ่งที่พ่อแม่ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แต่ก็ส่งเราเรียน เราชอบการรำ ชอบการเต้น ชอบเสียงเพลง เราบอกแม่เราว่าเราจะเรียนสายศิลป์ แต่แม่เราบังคับให้เราเรียนสายวิทย์ ซึ่งเราก็ถนัดนะแต่เราแค่ไม่ชอบ การเรียนของเราดีมาโดยตลอดไม่เคยติด ร. สม.  เราไม่ตั้งใจเรียนหรอกเราแค่ลอกเพื่อนๆแล้วก็มาอ่านหนังสือเอาช่วงสอบ
เราชอบการรำมากจนวันๆไม่มีไรทำก็รำ
เดินข้ามถนนกับพี่ๆนาฏศิลป์ก็รำ
มันเป็นชีวิตและจิตวิญญาณ 555555
เราสนิทกับพี่ๆที่นาฏศิลป์มากกว่าเพื่อนให้ห้องสะอีก  เรานอนที่รร.จนเหมือนบ้านไปแล้ว
วันนึงเราบอกแม่ว่า แม่จบม.6แล้วหนูจะต่อวิลัยนาฏศิลป์นะ แม่พูดว่า ไม่ได้แกเรียนสายวิทย์มา จะมาสอบเข้าคณะแบบนี้ทำไม เราเลยว่า ทำไมไม่ให้หนูเรียนสายศิลป์แต่แรกล่ะ แม่พูดว่า แม่อยากให้แกมีอนาคต เราเลยว่า เป็นครูนาฏศิลป์ไม่มีอนาคตตรงไหน ??  แม่เงียบและไม่พูด
เราไม่อยากไปเรียนเลย เพราะจบไปเราก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่เรารัก แต่ก็เสียดายเวลาตั้งสามปีที่เรียน  ตั้งใจจะคุยกับแม่ใหม่  และสุดท้ายมันก็เหมือนเดิม แม่บอกให้เราสอบเข้าพยาบาล แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เราชอบ แม่ว่าถ้าไม่ชอบพยาบาล ไปสอบวิศวะก็ได้ ทำไมอ่ะแม่ ทำไมแม่ไม่พูดว่า ถ้าไม่ชอบไปสอบนาฏศิลป์ก็ได้ล่ะแม่ เรารู้ว่าแม่หวังดีกับเรา แต่การบังคับให้เราทำในสิ่งที่เราไม่ชอบมันคือการทำร้ายเราทางอ้อมเลยนะ  😭😭😭😭😭