...อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน...

เดือนนี้ BlogGang Hang Girls EP.6 จะขอพาสมาชิกบล็อกแก๊งทุกท่านมาสูดอากาศบริสุทธิ์ในบรรยากาศสดชื่นท่ามกลางธรรมชาติ ในบ้านสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธุ์หลากหลายชนิด โดยมีไกด์น่ารักและรอบรู้อย่างคุณ "คนบ้านป่า" มาพาพิธีกรทั้งสามท่านของเราเดินชมป่าสุดอัศจรรย์แห่งนี้กันค่ะ

เราก็ไม่อยากพูดมากจนชาวบล็อกแก๊งเบื่อกันซะก่อน ไปดูกันเลยดีกว่าค่ะ เตรียมตัวให้พร้อม เพราะวันนี้จะมีแต่สีเขียว!





พิธีกร (คุณแหม่ม) : สวัสดีค่ะ
พิธีกร (คุณรจ) : สวัสดีค่ะ
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : สวัสดีค่ะ วันนี้ๆ ฮัลโหลๆ ยู อากาศดีมาก
พิธีกร (คุณแหม่ม) : บริสุทธิ์
พิธีกร (คุณรจ) : สดชื่น
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : ฉันรู้สึกตื่นเช้าที่สุดในรอบ 22 ปี ตั้งแต่เกิดมา เพราะว่าเรามาถึงที่นี่
คุณภา : มาถึงหลงทางนะ
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : หลงทางนิดหน่อย เพราะว่าวันนี้เราอยู่ที่นี่ มาหาพี่ภาถึงที่นี่
พิธีกร (คุณแหม่ม) : ถึงบ้านเลย
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : คือเราก็ไม่รู้ว่าพี่ภาโอเครึเปล่า แต่เราอ่ะโอเค
พิธีกร (คุณแหม่ม) : โอเค
พิธีกร (คุณรจ) : โอเค เราชอบ
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : แบบว่าเรามาถึงที่นี่แล้วสดชื่น อากาศดี มาล้างปอด ดูสิ เพื่อนสดใสเลยอ่ะ ขาวที่สุด
พิธีกร (คุณรจ) : เราชอบมากเลยอ่ะเทปนี้
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : แดดดี
พิธีกร (คุณแหม่ม) : แดดดีมาก
คุณภา : คือแดดกำลังดีเนอะ ปกติแดดดี จะดีกว่านี้นะ ทนนั่งไม่ไหว
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : นี่กำลังดีแล้วค่ะ ดูผ่องๆ
พิธีกร (คุณรจ) : นี่เรากำลังอยู่กับพี่ภา แล้วนี่ๆๆๆน้องนุ้ง
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : น้องนุ้งเราก็แอบไปดูมาเหมือนกัน มีความเม้าท์น้องนุ้งบ้าง อะไรอย่างงี้ น้องนุ้งก็แบบ ฮัลโหลๆ มีความเป็นดาราด้วย
พิธีกร (คุณรจ) : แล้วดูน้องนุ้งสิ น้องนุ้งเหมือนรู้ว่ามีกล้องจับอยู่
คุณภา : แต่น้องนุ้งใจเต้นตึกๆๆ
พิธีกร (คุณรจ) : ตื่นเต้นไง เจอสาวๆ
คุณภา : ตื่นเต้นๆ
พิธีกร (คุณแหม่ม) : นุ้งใจเย็นๆ วันนี้นุ้งเอาอาหารไปซ่อนที่ไหนไว้รึเปล่าลูก
คุณภา : อืม ใช่ เรื่องนี้ร้ายแรง
พิธีกร (คุณแหม่ม) : ชอบซ่อนอาหาร
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : โอเคล่ะ เดี๋ยวลืม รู้จักอยู่คนเดียว ไม่สิ ไม่ได้อีกล่ะ เออเค้ารู้จักกันหมดแล้ว มีเราเนี่ย แต่ว่าตามธรรมเนียมเราต้องเก๋ๆสวยๆ ต้องบอกว่าพี่ภา แนะนำตัวเหมือนแบบไม่มีใครรู้จัก แนะนำตัวนิดหนึ่งค่ะ
คุณภา : ไม่มีใครรู้จักเหรอ ไม่มีทางหรอก!
นั่นสิคะ ไม่น่าจะมีใครไม่รู้จักพี่ภาเนอะ หรือถ้าใครยังไม่รู้จัก มาทำความรู้จักได้ที่บล็อกนี้เลยค่ะ

พิธีกร (คุณแหม่ม) : ชื่อสมาชิก?
คุณภา : อืม มันเริ่มมาจากเป็นหนูหล่อนะ
พิธีกร (คุณแหม่ม) : อ่าใช่
คุณภา : ใช่ไหม มันเริ่มมาจากเป็นหนูหล่อ ไม่ได้เป็นสุภาพสตรี สว ขนาดนี้หรอก แต่เป็นหนุ่มใหญ่ใจดี
พิธีกร (คุณแหม่ม) : เห็นไหม แอบแฝงๆ
คุณภา : แอบแฝง
พิธีกร (คุณรจ) : นามแฝงไง
คุณภา : เหตุเกิดเพราะว่าจริงๆเราไม่รู้จักบล็อก ไม่รู้จักการเล่นบล็อกเลย แต่ว่ามาในพันทิปเพื่อจะเข้ามาดูว่าเค้าใช้ภาษาไทยแปลกๆ เราไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องเสียหายที่ภาษาจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแปลกๆ แต่เราอยากรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ทีนี้ในระหว่างนั้นก็มาติดใจอาจารย์สื่อสิงห์ เขียนเรื่องการเมืองอะไรต่ออะไรงี้
พิธีกร (คุณแหม่ม) : ในพันทิปใช่ไหมคะ
คุณภา : ค่ะ ในพันทิป เพราะฉะนั้นก็เข้าไปคุยตรงนั้นบ้าง ไปอ่านเค้าก็ได้เพื่อนตรงนั้น ซึ่งเค้ามีบล็อก แล้วเค้าก็บอกว่า เออชอบทำอะไรต่ออะไรแบบนี้ คือตอนนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่า หนูหล่อเนี่ย เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย
พิธีกร (คุณแหม่ม) : สุดยอด
คุณภา : ทุกคนก็พยายามเดามากเลยว่าจริงๆเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เพราะไม่เคยมีพูดคำว่าคะ หรือครับเลย จะพูดจาแบบทอดหางเสียง แล้วก็สุภาพ
พิธีกร (คุณแหม่ม) : ไม่มีหลุดเลยเหรอคะ
คุณภา : ไม่หลุด ไม่เคยหลุด
พิธีกร (คุณรจ) : บางทีเราไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง มันก็จะเกร็งนิดหนึ่งนะ
คุณภา : คือเรื่องไม่หลุดเนี่ยนะ ไม่ใช่ความเก่งของพี่ แต่เป็นเรื่องที่ทุกคนที่เข้ามาสัมผัสเราเนี่ยเค้าก็ไม่หลุดด้วย จริงๆก็คือมันมีความลับอยู่อันหนึ่งว่าที่ไม่ได้แสดงตัวตนเนี่ย ไม่ได้เป็นความลับแต่อย่างใด แล้วก็พี่มีบล็อกพิเศษสำหรับคนที่เข้ามาสนิทกัน จะเชิญเข้าไปอ่านว่านี่คือตัวตนที่แท้จริงนะ ทุกคนที่เข้าไปในนั้นเนี่ย เค้าก็จะเริ่มรู้ว่าต้องทำยังไงกับหนูหล่อ บางคนก็จะเป็นป้า บางคนก็จะเรียกลุง บางคนก็เป็นน้อง บางคนก็เป็นเพื่อนไรงี้ แล้วก็มากันตลอด ไม่เคยมีใครหลุดเลย น่ารักมากๆ
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : จริงๆเหมือนเป็นยุคหนึ่งของการเล่น คือยุคนึงจะเป็นแบบเนี่ยนามแฝง คนก็จะให้เกียรติในส่วนของนามแฝงกัน เราเสนอตัวตนไปแบบนี้ อีกคนหนึ่งก็จะยอมรับกัน เพราะฉะนั้นเด็กยุคใหม่ๆแบบนี้จะไม่เข้าใจ เพราะฉะนั้นเนี่ยเลยเป็นที่มา ว่าแบบเริ่มเล่นพันทิป พอมีคนรู้จักมีการพูดคุยก็เลยมาเปิดบล็อก
คุณภา : ยังไม่เปิดบล็อก
พิธีกร (คุณแหม่ม) : นี่ยังไม่เปิดเหรอ
คุณภา : คุณเพื่อนที่รู้จักเนี่ยเค้าชวนมาบล็อกเค้า เราก็อะไรว้าอยู่ดีๆก็บล็อกอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้จัก เค้าก็ให้ลิงค์ เราก็กดเข้าไปเข้าไปดู เค้าก็คุยกันเขียนนี่เขียนนู่น ไปๆมาๆก็คุยกันไปกันมาเนี่ย คุยกันจนครึ่งปีตรงนั้นกับเค้านะ ได้เพื่อนของเค้ามาเป็นเพื่อนของเราหมด ในที่สุดก็เลยนะถ้าเรามาเล่นได้แบบนี้ก็เป็นช่องทางที่ดีที่เราจะเข้ามาดูแลเรื่องภาษาได้มากขึ้น ก็เลยมีบล็อกของตัวเองแล้วก็มีคนเข้ามาคุย วิธีการคุยของเค้าเนี่ยเราจะได้เรียนรู้ภาษาของเค้าด้วย เพราะฉะนั้นก็เลยเปิดของเค้ามาด้วยความรู้สึกว่าเขียนอะไรไม่ค่อยเป็น ปีหนึ่งก็คงอัพสักสองสามบล็อก พอให้มีที่คุยกันบ้าง ก็มีเพื่อนคนนึงไม่รู้จะเขียนเรื่องอะไร เพื่อนคนนึงก็มาบอกว่าเออมีบ้านป่า ก็มีดอกไม้สิ เอาดอกไม้มาลง นั่นคือที่เกิดที่มาเขียนบล็อก
พิธีกร (คุณแหม่ม) : อ๋อ จุดเริ่มต้นเลย
คุณภา : ก็เลยเขียนมาเรื่อยๆ มันก็เลยกลายเป็นความรู้สึกว่ามันก็เป็นเรื่องดีนะที่เราจะเขียนอะไรแบบนี้ เพื่อเป็นบันทึกของเราเอง
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : คือในมุมมองนึงของพี่ภาเนี่ย มองว่าเนี่ยมันอาจเป็นที่เก็บความทรงจำได้ด้วยใช่มั้ยคะ
คุณภา : เพราะว่าเป็นคนละอย่างกันกับเฟสนะ เฟสเนี่ยมันหายไปได้เร็วมาก และโดนกดๆไปอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน
พิธีกร (คุณแหม่ม) : หาไม่เจออีก
คุณภา : แต่ของเราเนี่ย สมมุติอย่างต้นไม้ต้นข้างหน้าเนี่ย คือต้นหมวกจีน จะมีดอกเยอะมาก แต่ในขณะนี้เราไม่มีดอกเลย อยากเห็นดอกของไอ้เจ้านี่ เข้าไป Google นะ กดเข้าไปว่าหมวกจีน คนบ้านป่า แค่นี้ขึ้นมาพรึบพรับ
พิธีกร (คุณรจ) : มีคีย์เวิร์ดที่โดดเด่นมาก


พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : เพราะว่าตอนแรกดิฉันนึกว่าอยู่ป่าหิมพานต์ แล้วคิดว่าเป็นกินรี เออแต่จริงๆแล้วเป็นมักกะลีผล หนูห้อยหัวไม่ได้ เพราะฉะนั้นเราจะรู้สึก โอสดชื่นมากเลยงี้ ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเขียนเรื่องดอกไม้ ต้นไม้ เขียนเรื่องธรรมชาติ เพราะว่าใกล้ตัว จริงๆแล้วท้ายที่สุดเนี่ย สิ่งที่เราเขียนคือสิ่งที่เราชอบ สิ่งที่เราถนัด และที่เรารู้จัก
คุณภา : ใช่
พิธีกร (คุณรจ) : แล้วคนที่มาอ่านก็เหมือนอยู่ในภวังค์ของป่า
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : เข้ามาอ่านก็ไม่ธรรมดานะจ๊ะ มีเพลงให้ฟังด้วยนะจ๊ะ
พิธีกร (คุณรจ) : ระหว่างที่เรากำลังสัมภาษณ์กันอยู่ สังเกตหน้าน้องนุ้งด้วย
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : นุ้งดูเครียด
คุณภา : จริงๆก็ไม่ได้เขียนต้นไม้อย่างเดียวนะ เค้าเขียนอย่างอื่น นึกอยากเขียนอะไรก็มีกรุ๊ปบล็อกที่จะเขียนไป
พิธีกร (คุณรจ) : มีหลายสไตล์ ไม่ใช่แค่ต้นไม้อย่างเดียว บางวันก็มีบล็อกของน้องนุ้งขึ้นมา
คุณภา : แล้วไอ้เจ้านุ้งก็คิดจะบันทึกเรื่องของเค้าเหมือนกัน เพราะว่าเมื่อก่อนคือเลี้ยงหมามาตลอดแต่ไม่เคยเขียนบันทึก ไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องเขียนบันทึก แล้วพอเจ้าตัวสุดท้ายที่รักมากตายจากไป ก็เลยนึกในใจว่าเสียดายจังเลย มีไอ้เจ้านี่ก็เลยเริ่มเขียน จริงๆก็ไม่ได้เขียนเพื่อโหวตหรือเพื่อสายหรือเพื่ออะไรเลยนะ ณ ขณะที่ตั้งต้นเขียน
พิธีกร (คุณแหม่ม) : แต่มีแฟนคลับไงคะ
คุณภา : แฟนคลับ ใช่ แล้วที่สามารถได้สายเจ้านี่ต้องบอกว่าไม่มีคู่แข่งอ่ะ
พิธีกร (คุณรจ) : เราเป็นพระเอกตัวเดียวเลย
คุณภา : นางเอก!!
พิธีกร (คุณแหม่ม) : แต่นุ้งน่ารัก นุ้งซนมาก

พิธีกร (คุณแหม่ม) : แหม่มชอบอีกอันหนึ่งที่บล็อกที่พี่ภาเอาลงเป็นดอกไม้ แล้วมีสอนด้วยว่าดอกนี้มันมายังไง ปลูกยังไง มันสวยยังไง มันมีประโยชน์ยังไงอะไรงี้อ่ะ วิธีปลูกยังไงถึงให้งอกงาม อันนี้หนูชอบมาก ประทับใจ เพราะว่าเข้าไปอ่านแล้วมีความรู้
คุณภา : จริงๆก็คือเป็นเพราะว่าตัวเองเนี่ยไม่มีความรู้เรื่องต้นไม้ ไม่มีเลย ตอนที่คิดจะทำตรงนี้เนี่ย เหตุที่เราปลูกต้นไม้มากขนาดนี้เนี่ยเป็นเพราะว่าตอนที่เรามาอยู่แรกๆ คุณพ่อกับคุณลูกสาวเค้าก็พยายามปลูกต้นไม้ ปลูกกันอยู่แถวๆนี้ แล้วก็มีสายยางน้ำของโครงการ เค้าเข้ามาในนี้ วันหนึ่งคุณพ่อก็ปลูกต้นไม้ คุณลูกสาวก็ไปลากสายยางมา เราไม่มีความรู้ถึงแม้กระทั่งสายยางใหญ่ขนาดนั้นเนี่ย ไม่ใช่สายยางเขียวๆแบบที่เราใช้นะ แต่เป็นสายยางขาวๆคือมันต้องลากตอนไม่มีน้ำ พี่ยืนอยู่ตรงนั้นมองดูพ่อกับลูกเค้าทำงาน เลยนึกในใจว่าเออถ้าเจ้าของบ้านเค้าตั้งใจปลูกต้นไม้ขนาดนี้เนี่ย พี่จะให้เป็นป่าเลย
พิธีกร (คุณแหม่ม) : โห เป็นแรงบันดาลใจเลย
พิธีกร (คุณรจ) : แล้วทุกวันนี้ก็เป็นป่าจริงๆ
พิธีกร (คุณแหม่ม) : มีความภาคภูมิใจมาก
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : มันเป็นจุดเริ่มต้น จริงๆมันดูอะไรได้หลายอย่าง เพราะว่าต้นไม้ต้นนึงมันไม่ได้ใช้เวลาเป็นวัน คือสมัยนี้ทุกอย่างเร็วหมด อันนี้คือมันเป็นการก่อเกิดความรักไง ค่อยๆลงดิน ค่อยๆปลูกต้นไม้ มันต้องมีใจอ่ะ
คุณภา : แล้วเราก็เลยมีความรู้ในการปลูกต้นไม้แบบที่เป็นประสบการณ์ชีวิต แล้วเราเชื่อมั่นว่าอย่างนั้นน่ะที่รู้ว่าเป็นเรื่องของวิชาการ เค้ายอมรับไหม แต่ว่าเรายอมรับเพราะเราได้ของมันมา เพราะว่ามันก็ดี
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : เพราะว่าเราเจอเอง เราทำแบบนี้แล้วได้ผล ใช่ไหม เราก็เลยมองว่าเราลองมาแล้ว เล่าให้ฟัง เพราะฉะนั้นแน่นอนล่ะ ต้นไม้มันก็ต้องหลายเรื่อง ไหนจะดินอากาศฟ้า อะไรงี้
คุณภา : คนก็เหมือนกันนะ
พิธีกร (คุณแหม่ม) : รวมแล้วกี่บล็อก เป็นพันกว่าค่ะ เกือบสองพันแล้ว
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : น่าจะพันแปดนะ
คุณภา : เฉพาะต้นไม้ก็เยอะแล้ว
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : น่าจะเท่าจำนวนต้นแล้ว ดีไม่ดีต้นไม้เยอะกว่า
พิธีกร (คุณแหม่ม) : มีนะ ลงหลายๆต้นในบล็อกเดียว
คุณภา : ต้องบอกว่ายังมีอีกครึ่งที่ยังไม่ได้ลง
พิธีกร (คุณรจ) : ดอง!!
พิธีกร (คุณแหม่ม) : มีดองบล็อก
พิธีกร (คุณรจ) : ที่เห็นอยู่นี่ยังไม่หมดนะคะ
คุณภา : ยัง ยังไม่หมด แล้วต้นไม้ที่เห็นนี่เนี่ยไม่ใช่ทั้งหมดที่เรามีนะ เรามีที่อีกแปลงหนึ่ง คือในนี้มันแน่นมาก ด้วยความที่เรากะจังหวะต้นไม้ไม่เป็น เราไม่รู้ว่าพุ่มเค้าจะหยั่งแค่ไหน เพราะฉะนั้นมันก็จะแน่นๆ ต้นที่เราล้อมได้ก็ล้อมออกไปเยอะแล้วค่ะ ล้อมไปเป็นสิบๆล่ะ
พิธีกร (คุณรจ) : ชักจะอยากพิสูจน์แล้วสิ ไอ้คำว่าป่าของพี่ภาเนี่ย มันมีอะไรบ้าง
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : ซึ่งเราจะพาทุกท่านไปชมป่าหิมพานต์
พิธีกร (คุณรจ) : เราจะเอามักกะลีผลไปห้อยไว้ ห้อยได้ไหม
พิธีกร (คุณแหม่ม) : ห้อยเหอะ ห้อยหัวลงมา ลองดู
พิธีกร (คุณกุ๊งกิ๊ง) : แค่เดินธรรมดายังยากเลย ให้ห้อยเลยเหรอ หัวใจทำด้วยอะไร แต่ห้อยอย่างอื่นได้นะ

ว๊ายยย...นั่นชะนีแล้วค่ะ