สวัสดีครับ  ผมอายุ32ปี ทำงานบริษัทนี้มาตั้งแต่เรียนจบป.ตรี  ผมยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนครับ อาจจะมีคุยๆกันบ้าง แต่สุดท้ายผมรู้สึกว่าไม่ใช่ ก็หยุดติดต่อไป แต่ผมไม่เคยเอาเปรียบหรือมีอะไรเกินเลยกับพวกเธอนะครับ เพราะผมรักแม่ผมมาก และครอบครัวผมก็มีป้าๆน้าๆหลายคน
เรื่องของผมเริ่มจากประมาณปีกว่าๆที่ผ่านมา
มีหัวหน้าใหญ่ของอีกแผนกนึงย้ายมาใหม่ ก่อนมาก็มีเสียงล่ำลือว่าโปรไฟล์ดีงามมาก ถึงขนาดบริษัทต้องไปแย่งตัวมา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะเขาไม่ได้มาเป็นหัวหน้าผม
ในที่สุดผมก็ได้เห็นเธอ
ครั้งแรกที่เห็นในงานเลี้ยงต้อนรับ ผมนึกว่าเธออายุสามสิบต้นๆ แต่ถ้าเก่งระดับนี้ เธออาจจะอายุมากกว่าผมสักปีสองปี
ผมพูดได้ว่า ผมตกหลุมรักเธอเลยตั้งแต่แรกเห็น เธอตัวสูง ผิวขาว หน้าตาออกไปทางน่ารัก แต่บุคลิกต่างกับหน้าตาเลยครับ ดูเธอแมนๆ คล่องแคล่วเหมือนผู้หญิงที่ชอบเล่นกีฬา
คืนนั้นเธอถูกคะยั้นคะยอให้ร้องเพลง เธอทำท่าจะไม่ยอมร้อง สุดท้ายก็ต้องร้องเพราะเจ้านายใหญ่ลงทุนขอเอง
และเธอก็ร้องเพลง โคตรเพราะเลย โดยเฉพาะเพลงสากล
คืนนั้นผมกลับบ้านแบบเดินยิ้มไปตลอดทาง เหมือนคนตกหลุมรัก

หลังจากวันนั้นผมพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับเธอแต่ก็ยากครับรู้แต่ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องงานของเธอ ส่วนเรื่องส่วนตัวไม่มีใครทราบอะไรมากนัก
ผมแอบหาโอกาสมองเธอ หรือไปอยู่ในที่ๆจะได้เห็นเธอเดินมา และแม้กระทั่งถ้ามีอะไรที่จะต้องไปติดต่อกับแผนกเธอ ผมจะต้องอาสาทุกครั้ง
จนคนในที่ทำงานเริ่มแซวผม
คือฉายาผมในที่ทำงาน ก็จะมีตั้งแต่ พี่หล่อ ,น้องหล่อ หรือคุณสุดหล่อ มีคนชอบผมหลายคนครับแต่ผมจะเฉยๆ
ผมชอบออกกำลังกาย และรักษาหุ่นพอควรครับก็เลยมีกล้าม และผมเองก็แอบมั่นใจและเข้าข้างตัวเองอยู่ไม่น้อยว่า ถ้าผมได้มีโอกาสคุยกับเธอ เธออาจจะสนใจผมบ้าง (อันนี้เข้าข้างตัวเองสุดๆครับ อย่าเพิ่งอ้วกกันนะครับ)
จนโอกาสนั้นมาถึง  มีงานที่แผนกผมจะต้องทำร่วมกับแผนกเธอ แน่นอนครับ ผมไม่พลาดโอกาสในการเสนอตัวไปทำตรงจุดนั้นแน่นอน
และแล้วผมก็ได้คุยกับเธอครั้งแรก
ผมเข้าไปแนะนำตัวกับเธอโดยมีหัวหน้าผมพาไป พอเธอได้ยินชื่อผม เธอหันมายิ้มกับผม แต่เป็นยิ้มแบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก แต่ก็เป็นยิ้มที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา. เธอบอกว่า ชื่อเหมือนดาราคนโปรดของเธอเลย แล้วเธอก็หันมามองผมแบบพิจารณาแล้วก็พูดว่า. นี่ถ้าน้องเข้าวงการก่อน ดาราคนนี้คงไม่ได้เกิดแน่นอน. ถึงจะเป็นคำชมที่ผมเคยได้ยินมาบ่อยแล้ว. แต่พอออกจากปากคนที่ผมแอบชอบ ผมรู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆยังไงชอบกล. เธอคงสังเกตเห็นเลยหัวเราะแล้วบอกว่า. อ้าวววว เขินด้วย
หลังจากวันนั้น ผมจะพยายามไปหาเธอบ่อยๆ ที่จริงผมก็เพิ่งทราบว่า ถึงผมจะไม่เสนอตัวขอทำงานนี้หัวหน้าก็ตั้งใจให้ผมทำอยู่แล้วเพราะเห็นว่าผมน่าจะทำให้เธอใจอ่อน ยอมให้งานแผนกผมผ่านไปได้ง่ายขึ้น เหมือนหัวหน้าคิดว่า เธออาจจะมีจิตปฏิพัทธ์กับผม จนอะไรๆก็ง่ายไปหมด
แต่ ทุกอย่างผิดหมดครับ เธอเนี้ยบมาก และไม่ยอมให้ผ่านง่ายอย่างที่คิด หัวหน้าผมถึงกับแอบว่าเธอลับหลังว่าเรื่องมาก
ทุกครั้งที่ผมไปหาเธอผมจะต้องมีขนมติดไม้ติดมือไปทุกครั้ง แต่ไม่บอกว่าผมซื้อนะครับ
ผมจะบอกว่าที่แผนกให้เอามาให้ บางครั้งเป็นของที่ผมมั่นใจว่าร้านนี้ดังมาก ขับรถไปไกลแค่ไหนผมก็จะไปซื้อมาให้เธอ แต่.....เธอไม่ค่อยทานครับ
ผมจะแอบดูหลังจากออกมาจากแผนกเธอแล้ว ขนมผมจะถูกแบ่งสรรปันส่วนโดยลูกน้องของเธอ. ผมแอบน้อยใจที่เธอไม่ยอมทานขนมของผม
ที่แผนกของเธอเลยมักจะดีใจทุกครั้งที่ผมไปหาเธอ เพราะจะลุ้นว่าวันนี้จะมีขนมอะไรอร่อยๆมาฝากอีก

จนมีครั้งนึง หัวหน้าผมตัดสินใจผิดพลาดทำให้งานมีปัญหา แต่แกก็หาทางออกโดยการชิ่งให้ผมรับผิดชอบแทนแก เพราะแกกลัวเธอมาก เหตุที่กลัวเพราะนายใหญ่เชื่อเธอมากครับ
ผมเลยตกที่นั่งลำบากต้องรับผิดแทนหัวหน้า  ในที่ประชุมผมถูกนายใหญ่ตำหนิต่อหน้าคนอื่นๆ
แต่ ที่ประทับใจผมที่สุดคือ เธอช่วยผมครับ จนนายใหญ่ไม่โกรธผม
ออกจากที่ประชุม ผมรีบไปหาเธอเพื่อขอบคุณ แต่ผมไปผิดเวลา เธอเองก็อารมณ์เสียกับหัวหน้าผมมาก
เธอพูดกับผมว่า วันหลังเวลามาแผนกนี้ ไม่ต้องเอาขนมมาหรอกนะ แค่ทำงานให้มันดีและรอบคอบกว่านี้ก็พอ
แล้วเธอก็เดินเข้าห้องปิดประตูเลยครับ
วันนั้น ผมนั่งใจห่อเหี่ยวทั้งวัน และคิดว่า ผมไม่มีหน้าจะไปหาเธอแล้ว จนสุดท้ายหัวหน้าผมโดนสอบสวน น่าจะมาจากเธอนะครับ
และหัวหน้าผมก็โดนย้ายไปทำงานส่วนอื่น คราวนี้ เธอเลยเป็นหัวหน้าแผนกผมเองเลยครับ และดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้วว่า เรื่องที่เกิดไม่ใช่ความผิดผม