นี้เป็นกระทู้แรกในพันทิพย์ของผม เป็นมนุษย์เงินเดือน ลูกหลานเกษตรกรที่เข้าทำงานในเมืองหลวง โดยทั่วไปได้แต่เข้ามาอ่านศึกษาข้อมูลต่างๆในเว็บไซต์แหล่งนี้ จึงอยากจะเขียนเรื่องบราวและแชร์แนวคิดของตนเองว่าจะเหมือนกับมนุษย์เงินเดือนคนอื่นๆหรือเปล่า ประวัติส่วนตัวโดยย่อ ผมเป็นลูกหลานเกษตรกรในต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานในเมืองหลวง เพื่อหาเงินส่งให้กับทางครอบครัวที่ต่างจังหวัด เริ่มทำงานครั้งแรกปี 48 จนถึงปัจจุบัน. ในษริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็คโทรนิค ( หนุ่มโรงงาน) ซึ่งถึงตอนนี้ก็รวมประมาณ 13 ปีเข้าไปแล้ว
จะด้วยความรู้สึกเบื่อชีวิตสังคมเมืองที่เร่งรีบ เช้ารีบตื่นนอน-เย็นกินอาหารตามสั่งรีบเข้านอนเดียวไปทำงานสายไม่ได้นะ หรืออิ่มตัวก็ไม่ทราบทำให้ก็คำถามขึ้นมาในใจว่า “เรามาแสวงหาความสุขสบาย หนีชีวิตการเป็นเกษตรกรบ้านนอกทำไร่ไถ่นาตากแดดหน้าดำมาอยู่ในเมืองได้ทำงานห้องแอร์ แต่ทำไมนับวันยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง “ กลับกันเมื่อได้กลับบ้านต่างจังหวัดมันรู้สึกอบอุ่นมีความสุข อย่างบอกไม่ถูกแล้วตอนนี้เรามาแสวงหาอะไรกันแน่ “_”???? จึงหวนกลับทวบทวนความคิดอีกครั้ง คิดหนักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อความสุขอยู่ที่นี่ ตรงนี้บ้านเกิดเราเอง ชอบเกษตรทำไมไม่ไปทำการเกษรที่ที่เรามีความสุขมากกว่าละ ได้อยู่กับครอบครัว พ่อ แม่ พี่น้อง เพราะในเมื่อความสุขเราอยู่ที่นี่แล้ว จะไปแสวงหาให้ไกลทำไม ผมชอบประโยชน์หนึ่งที่มีอาจารย์ท่านนึ่งกล่าวไว้ “เงินทองของมายา ข้าวปลาซิของจริง” ผมว่าเป็นจริงดั่งคำกล่าวของท่านนะ เราทำงานก็เพื่อหาเงินซื้อของกินของใช้อยู่แล้ว แต่อยู่บ้านต่างจังหวัดเรามีอยู่แล้วนิของกินของใช้ ( ถ้าไม่โลภอยากมีมากว่านี้) ที่ไม่ต้องใช้เงินซื้อด้วยซ้ำ มีปัจจัยสี่ครบทุกอย่าง แต่ที่อยู่ไม่ได้คือคนที่ต้องการมากว่าปัจจัยเหล่านี้ เอาละเมื่อกาลเวลาเปลี่ยนแนวคิดคนก็เปลี่ยนบ้างจะเป็นไร วางแผนเตรียมตัวกลับบ้านไปอยู่กับความสุขของเรากันดีกว่า
อั้ยยะ
ว่าแต่จะกลับอย่างไร ละทีนิ เพราะหลายคนรอบข้าง รวมทั้งโลกโซเชี่ยลยังบอกว่า ไปไม่ได้นะ มันไม่รอดหรอก เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบอะ ไปอยู่จริงไม่ได้หรอก เชื่อดิ แล้วทำไมอดีตสมัยก่อน ตา-ยาย มีลูกตั้ง 10 คน อยู่รอดมาได้ละ🤔🤔🤔🤔🤔 เรามีแค่เมีย 1คน(มากกว่านี้ตายแน่ๆ)ลูก1 พ่อแม่จะอยู่ไม่รอดจริงดิ ในเมื่อทุกอย่างก็พร้อมหมด ปัจจัยสี่ครบ ไม่รู้ละไม่ลองไม่รู้ วางแผนรอวันลาจากมนุษย์เงินเดือนละกัน โปรดติดตามตอนต่อไป กับการเตรียมตัว
เกษตรกรวันหยุด ฉบับกรรมกรห้องแอร์ (บ่าวโรงงาน)
จะด้วยความรู้สึกเบื่อชีวิตสังคมเมืองที่เร่งรีบ เช้ารีบตื่นนอน-เย็นกินอาหารตามสั่งรีบเข้านอนเดียวไปทำงานสายไม่ได้นะ หรืออิ่มตัวก็ไม่ทราบทำให้ก็คำถามขึ้นมาในใจว่า “เรามาแสวงหาความสุขสบาย หนีชีวิตการเป็นเกษตรกรบ้านนอกทำไร่ไถ่นาตากแดดหน้าดำมาอยู่ในเมืองได้ทำงานห้องแอร์ แต่ทำไมนับวันยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง “ กลับกันเมื่อได้กลับบ้านต่างจังหวัดมันรู้สึกอบอุ่นมีความสุข อย่างบอกไม่ถูกแล้วตอนนี้เรามาแสวงหาอะไรกันแน่ “_”???? จึงหวนกลับทวบทวนความคิดอีกครั้ง คิดหนักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อความสุขอยู่ที่นี่ ตรงนี้บ้านเกิดเราเอง ชอบเกษตรทำไมไม่ไปทำการเกษรที่ที่เรามีความสุขมากกว่าละ ได้อยู่กับครอบครัว พ่อ แม่ พี่น้อง เพราะในเมื่อความสุขเราอยู่ที่นี่แล้ว จะไปแสวงหาให้ไกลทำไม ผมชอบประโยชน์หนึ่งที่มีอาจารย์ท่านนึ่งกล่าวไว้ “เงินทองของมายา ข้าวปลาซิของจริง” ผมว่าเป็นจริงดั่งคำกล่าวของท่านนะ เราทำงานก็เพื่อหาเงินซื้อของกินของใช้อยู่แล้ว แต่อยู่บ้านต่างจังหวัดเรามีอยู่แล้วนิของกินของใช้ ( ถ้าไม่โลภอยากมีมากว่านี้) ที่ไม่ต้องใช้เงินซื้อด้วยซ้ำ มีปัจจัยสี่ครบทุกอย่าง แต่ที่อยู่ไม่ได้คือคนที่ต้องการมากว่าปัจจัยเหล่านี้ เอาละเมื่อกาลเวลาเปลี่ยนแนวคิดคนก็เปลี่ยนบ้างจะเป็นไร วางแผนเตรียมตัวกลับบ้านไปอยู่กับความสุขของเรากันดีกว่า
อั้ยยะ ว่าแต่จะกลับอย่างไร ละทีนิ เพราะหลายคนรอบข้าง รวมทั้งโลกโซเชี่ยลยังบอกว่า ไปไม่ได้นะ มันไม่รอดหรอก เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบอะ ไปอยู่จริงไม่ได้หรอก เชื่อดิ แล้วทำไมอดีตสมัยก่อน ตา-ยาย มีลูกตั้ง 10 คน อยู่รอดมาได้ละ🤔🤔🤔🤔🤔 เรามีแค่เมีย 1คน(มากกว่านี้ตายแน่ๆ)ลูก1 พ่อแม่จะอยู่ไม่รอดจริงดิ ในเมื่อทุกอย่างก็พร้อมหมด ปัจจัยสี่ครบ ไม่รู้ละไม่ลองไม่รู้ วางแผนรอวันลาจากมนุษย์เงินเดือนละกัน โปรดติดตามตอนต่อไป กับการเตรียมตัว