มีใครบ้างอยากให้ลูกเป็นโจร เป็นคนเลวของสังคม เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าคงไม่มี แต่พอเจอคนแถวบ้านหลายๆ ครอบครัว เลี้ยงลูกเหมือนสนับสนุนให้เลว หรือมาตรฐานคนดีของเขามันต่ำกว่าคนทั่วไปมาก จนแยกแยะไม่ออกว่าสิ่งไหนคือดี สิ่งไหนคือเลว
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง เกิดในครอบครัว ตจว. พ่อ แม่ มีอาชีพปลูกผัก เพาะเห็ดขายที่ตลาด โดยในครอบครัวยังมียายเนียน ซึ่งปกติก็จะคอยเลี้ยงหลานให้เวลา พ่อ แม่ ไม่อยู่ ซึ่งครอบครัวนี้เป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงติดกับบ้านผม โดยมีพื้นที่บ้านติดกัน สมัยรุ่นทวดนับถือกันเสมือนญาติสนิทเลย ไม่ได้ล้อมรั้ว สไตล์บ้านชนบท บ้านผมเลี้ยงปลาดุก ในบ่อหลังบ้าน ส่วนบ้านข้าง ๆ ไม่ได้เลี้ยง แต่ยายเนียนจะมีปลาดุกฝากลูกสาวไปขายที่ตลาดเป็นประจำ ซึ่งมีทั้งจับได้และขี้เกียจจับว่ามาจากบ้านผม เพราะต่อให้จับได้ก็จะอ้างความสัมพันธ์ของทวดยายผมก็ปล่อยๆไป
หลานชายบ้านนั้นตั้งแต่เติบโตมาก็วิ่งเข้าออกบ้านผมเป็นเสมือนบ้านตัวเอง ยายผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเป็นลูก หลาน ขอแทนชื่อว่า "โปรด"
โปรด เติบโตมาโดยรับรู้เรื่อง ยายเนียนเอาปลาบ้านผมไปขายเสมอ โดยยายจะสอนว่า เอามาแค่นิดหน่อยไม่เป็นไร โดยยายเนียนจะรักหลานโปรดมาก ห้ามใครว่า แม่โปรดก็เห็นดีเห็นงามด้วย ส่วนพ่อก็ไม่อยากจะยุ่ง ไม่อยากว่าลูก ไม่งั้นบ้านแตก โดนรุม
สมัยเด็ก โปรดจะวิ่งมาที่บ้านผม ยายก็จะให้เงินกินขนมเล็กๆน้อยๆ ทีนี้พอยายเนียนรู้ก็จะให้หลานคอยมาขอเงิน ขอขนม อยู่บ่อยๆ จนมีวันนึง ยายสังเกตว่าเศษเงินในบ้านหายไป เลยคอยจับผิดว่ามันหายได้อย่างไร ก็ทดสอบวางเงินไว้เหมือนเดิม พอโปรดวิ่งเข้าบ้านผมและไม่เจอใคร ก็จะวิ่งกลับ ทีนี้เงินหายไป ก็เลยตามไปหาโปรดก็พอเงินที่หายไป
ยายก็สอนว่าอย่าหยิบของไปโดยไม่ขอ โปรดร้องไห้ตามประสาเด็ก
เท่านั้นแหละ ยายเนียนมาทันทีโวยวาย เงินแค่นี้จะเป็นไรไป แถมโอ๋หลาน บอกหลานว่าเก่งมากลูก หลานเก่งมาก ไม่เป็นไรๆ
เหตุการณ์ขนมหาย เศษเงินหายก็มีตลอดมา ยายผมก็จะคอยดูว่าเวลาโปรดมาก็จะสอนไม่ให้ทำที่บ้านผม โปรดก็จะฟ้องยายเนียน ยายเนียนก็จะมาต่อว่าหาว่ามาด่าหลานเขา ยังเด็กบ้างล่ะ ยังไม่ประสาบ้างล่ะ
จนผมสังเกตว่าโปรดเปลี่ยนไป เมื่อวิ่งมาที่บ้านผม ถ้าเจอยาย หรือผม แกจะยืนห่างๆ หรือ วิ่งหนี แต่ก็คอยมาหยิบเล็ก หยิบน้อยเช่นเดิม (ยายเนียนก็ยังมีปลาไปขายอยู่นะ)
แม่ผมเสนอให้ยายปิดบ้าน ล้อมรั้ว แต่ยายไม่ทำ กลัวผิดใจกันด้วยเรื่องแค่นี้ หาว่ายังไงบ้านใกล้เรือนเคียงก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน
โปรดเริ่มเข้าเรียน ผมได้รับรู้ว่า ไม่ตั้งใจเรียน การบ้านแม่ก็ทำให้ จนมีวันหนึ่งโปรดทะเลาะกับเพื่อน ต่อยเพื่อน พ่อแม่และครูก็เลยมาหาโปรดที่บ้านพบผู้ปกครอง ทางบ้านก็ปกป้องโปรดเต็มที่ หลานเก่ง หลานสู้คน เรื่องของเด็ก ผู้ใหญ่เข้ามายุ่งทำไม จนอีกฝ่ายยอมแพ้ถอยกลับ
พอเข้า มัธยมต้น โปรดสอบไม่ติด จนต้องฝากเข้าโรงเรียน ไม่นานก็โดนเชิญ ผปค. พ่อเริ่มไม่ไหวต่อว่า แต่แม่และยายเนียนยังคงให้ท้ายเชื่อว่าหลานถูก หลานเล่าอะไรเชื่อหมด ไม่นานก็ถูกเชิญออก
โปรดมาเข้าอีกโรงเรียนซึ่งมีชื่อเสียงค่อนข้างลบ นร.ไม่ดี ก็มีปัญหาถูกเชิญ ผปค. เช่นเดิม เรื่องส่วนใหญ่ที่ได้ยินก็ทะเลาะวิวาท โดดเรียน แต่งกายผิดระเบียบ แต่ก็ยังเรียนจบ ม.ต้น ( ดีนะ สอบตก ซ่อมก็ผ่าน)
เข้า ม.ปลายที่ รร.เดิม ทีนี้ไม่จบ ม.4 ปัญหาหนักขึ้น เริ่มยกพวกทำร้ายกัน ใช้อาวุธ ไม่เข้าเรียน จนถูกเชิญออก ก็มาเข้าอีก รร. ซึ่งมีชื่อแย่กว่าที่เดิม ก็เรียนไม่จบ ถูกเชิญออก มาต่ออีก รร. ซึ่งเป็นแหล่งรวมเลย กลับยิ่งแย่ทีนี้ถึงกับโดน ตร. จับ สุดท้ายเรียนไม่จบ ม.ปลาย มาต่อ กศน.
ของในบ้านผมก็เริ่มหายใหญ่ขึ้น เริ่มเป็นพระเครื่อง ในห้องนอน เริ่มมีการงัดแงะ ต่างๆ แจ้งความ ตร. ก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก สมัยนั่นกล้อง วงจรปิดก็แพง ผมก็ออกมาทำงานไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ยายก็เริ่มปล่อยวาง เข้าวัด เข้าวา โทษอดีตคงไปเอาของเขามา ปล่อยวางได้ก็ดี จนในบ้านผมไม่มีของมีค่าอะไรเลย มีแต่พวกของใหญ่ ยกยาก
ผมก็เริ่มได้ยินว่าในบ้านนู้นเริ่มทะเลาะกันเอง โปรดเริ่มสู้คนในบ้าน จนคนในบ้านกลัว ยายเนียนก็เข้าวัด เข้าวา โทษกรรมเก่า โทษนั่นนี่โน้น ยกเว้นตัวเอง
ล่าสุด ยายเนียนมาร้องไห้ เล่าว่า พระเครื่องของพ่อหาย (องค์นี้คงแพง) พ่อก็โมโหไปคาดคั้นลูกโปรด มันโมโหวิ่งไปหยิบปืนมา บอกพ่อว่า "รำคาญนะไอ้แก่ เด๋วยิงกระบาลแม่ม " ถามยายผมกลับว่าจะทำยังไงกับมันดี ..... ผมนี่คิดถึงเหตุการณ์ตั้งแต่ผมจำความได้ทันที ว่ามันเป็นเช่นนี้เพราะเหตุใด
ขอให้เป็นเรื่องสอนใจสำหรับคนมีครอบครัวครับ มีลืมๆไปบ้างเรื่องมันก็นานมากเอาเท่าที่พอจำความได้
แถมเรื่องยายเนียนผมก็ลืมๆไปบ้าง แต่มีเรื่องนึงผมจำขึ้นใจ บ้านผมติดหนี้ค่าเรียนเยอะ ขายที่ก็ขายไม่ได้ (หลานยายเนียนเขามาเช่าที่นาบ้านผมทำนา ) ขอยืมเงินใครก็ไม่ได้ แม่ผมก็มาบ่นๆ ให้ฟัง ยายเนียนได้ยินแล้วพูดขึ้นมาว่า สงสัยฉันต้องไปยกเลิกที่บนไว้ แม่ผมก็ งง บนอะไร แกบอกว่า บนให้ที่แม่ผมขายไม่ได้ กลัวหลานไม่มีที่ทำนา...
พ่อ แม่ รังแกฉัน มันมีอยู่จริง จากคนแถวบ้าน
เรื่องนี้เป็นเรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง เกิดในครอบครัว ตจว. พ่อ แม่ มีอาชีพปลูกผัก เพาะเห็ดขายที่ตลาด โดยในครอบครัวยังมียายเนียน ซึ่งปกติก็จะคอยเลี้ยงหลานให้เวลา พ่อ แม่ ไม่อยู่ ซึ่งครอบครัวนี้เป็นเพื่อนบ้านใกล้เรือนเคียงติดกับบ้านผม โดยมีพื้นที่บ้านติดกัน สมัยรุ่นทวดนับถือกันเสมือนญาติสนิทเลย ไม่ได้ล้อมรั้ว สไตล์บ้านชนบท บ้านผมเลี้ยงปลาดุก ในบ่อหลังบ้าน ส่วนบ้านข้าง ๆ ไม่ได้เลี้ยง แต่ยายเนียนจะมีปลาดุกฝากลูกสาวไปขายที่ตลาดเป็นประจำ ซึ่งมีทั้งจับได้และขี้เกียจจับว่ามาจากบ้านผม เพราะต่อให้จับได้ก็จะอ้างความสัมพันธ์ของทวดยายผมก็ปล่อยๆไป
หลานชายบ้านนั้นตั้งแต่เติบโตมาก็วิ่งเข้าออกบ้านผมเป็นเสมือนบ้านตัวเอง ยายผมก็ไม่ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเป็นลูก หลาน ขอแทนชื่อว่า "โปรด"
โปรด เติบโตมาโดยรับรู้เรื่อง ยายเนียนเอาปลาบ้านผมไปขายเสมอ โดยยายจะสอนว่า เอามาแค่นิดหน่อยไม่เป็นไร โดยยายเนียนจะรักหลานโปรดมาก ห้ามใครว่า แม่โปรดก็เห็นดีเห็นงามด้วย ส่วนพ่อก็ไม่อยากจะยุ่ง ไม่อยากว่าลูก ไม่งั้นบ้านแตก โดนรุม
สมัยเด็ก โปรดจะวิ่งมาที่บ้านผม ยายก็จะให้เงินกินขนมเล็กๆน้อยๆ ทีนี้พอยายเนียนรู้ก็จะให้หลานคอยมาขอเงิน ขอขนม อยู่บ่อยๆ จนมีวันนึง ยายสังเกตว่าเศษเงินในบ้านหายไป เลยคอยจับผิดว่ามันหายได้อย่างไร ก็ทดสอบวางเงินไว้เหมือนเดิม พอโปรดวิ่งเข้าบ้านผมและไม่เจอใคร ก็จะวิ่งกลับ ทีนี้เงินหายไป ก็เลยตามไปหาโปรดก็พอเงินที่หายไป
ยายก็สอนว่าอย่าหยิบของไปโดยไม่ขอ โปรดร้องไห้ตามประสาเด็ก
เท่านั้นแหละ ยายเนียนมาทันทีโวยวาย เงินแค่นี้จะเป็นไรไป แถมโอ๋หลาน บอกหลานว่าเก่งมากลูก หลานเก่งมาก ไม่เป็นไรๆ
เหตุการณ์ขนมหาย เศษเงินหายก็มีตลอดมา ยายผมก็จะคอยดูว่าเวลาโปรดมาก็จะสอนไม่ให้ทำที่บ้านผม โปรดก็จะฟ้องยายเนียน ยายเนียนก็จะมาต่อว่าหาว่ามาด่าหลานเขา ยังเด็กบ้างล่ะ ยังไม่ประสาบ้างล่ะ
จนผมสังเกตว่าโปรดเปลี่ยนไป เมื่อวิ่งมาที่บ้านผม ถ้าเจอยาย หรือผม แกจะยืนห่างๆ หรือ วิ่งหนี แต่ก็คอยมาหยิบเล็ก หยิบน้อยเช่นเดิม (ยายเนียนก็ยังมีปลาไปขายอยู่นะ)
แม่ผมเสนอให้ยายปิดบ้าน ล้อมรั้ว แต่ยายไม่ทำ กลัวผิดใจกันด้วยเรื่องแค่นี้ หาว่ายังไงบ้านใกล้เรือนเคียงก็ต้องพึ่งพาอาศัยกัน
โปรดเริ่มเข้าเรียน ผมได้รับรู้ว่า ไม่ตั้งใจเรียน การบ้านแม่ก็ทำให้ จนมีวันหนึ่งโปรดทะเลาะกับเพื่อน ต่อยเพื่อน พ่อแม่และครูก็เลยมาหาโปรดที่บ้านพบผู้ปกครอง ทางบ้านก็ปกป้องโปรดเต็มที่ หลานเก่ง หลานสู้คน เรื่องของเด็ก ผู้ใหญ่เข้ามายุ่งทำไม จนอีกฝ่ายยอมแพ้ถอยกลับ
พอเข้า มัธยมต้น โปรดสอบไม่ติด จนต้องฝากเข้าโรงเรียน ไม่นานก็โดนเชิญ ผปค. พ่อเริ่มไม่ไหวต่อว่า แต่แม่และยายเนียนยังคงให้ท้ายเชื่อว่าหลานถูก หลานเล่าอะไรเชื่อหมด ไม่นานก็ถูกเชิญออก
โปรดมาเข้าอีกโรงเรียนซึ่งมีชื่อเสียงค่อนข้างลบ นร.ไม่ดี ก็มีปัญหาถูกเชิญ ผปค. เช่นเดิม เรื่องส่วนใหญ่ที่ได้ยินก็ทะเลาะวิวาท โดดเรียน แต่งกายผิดระเบียบ แต่ก็ยังเรียนจบ ม.ต้น ( ดีนะ สอบตก ซ่อมก็ผ่าน)
เข้า ม.ปลายที่ รร.เดิม ทีนี้ไม่จบ ม.4 ปัญหาหนักขึ้น เริ่มยกพวกทำร้ายกัน ใช้อาวุธ ไม่เข้าเรียน จนถูกเชิญออก ก็มาเข้าอีก รร. ซึ่งมีชื่อแย่กว่าที่เดิม ก็เรียนไม่จบ ถูกเชิญออก มาต่ออีก รร. ซึ่งเป็นแหล่งรวมเลย กลับยิ่งแย่ทีนี้ถึงกับโดน ตร. จับ สุดท้ายเรียนไม่จบ ม.ปลาย มาต่อ กศน.
ของในบ้านผมก็เริ่มหายใหญ่ขึ้น เริ่มเป็นพระเครื่อง ในห้องนอน เริ่มมีการงัดแงะ ต่างๆ แจ้งความ ตร. ก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก สมัยนั่นกล้อง วงจรปิดก็แพง ผมก็ออกมาทำงานไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ยายก็เริ่มปล่อยวาง เข้าวัด เข้าวา โทษอดีตคงไปเอาของเขามา ปล่อยวางได้ก็ดี จนในบ้านผมไม่มีของมีค่าอะไรเลย มีแต่พวกของใหญ่ ยกยาก
ผมก็เริ่มได้ยินว่าในบ้านนู้นเริ่มทะเลาะกันเอง โปรดเริ่มสู้คนในบ้าน จนคนในบ้านกลัว ยายเนียนก็เข้าวัด เข้าวา โทษกรรมเก่า โทษนั่นนี่โน้น ยกเว้นตัวเอง
ล่าสุด ยายเนียนมาร้องไห้ เล่าว่า พระเครื่องของพ่อหาย (องค์นี้คงแพง) พ่อก็โมโหไปคาดคั้นลูกโปรด มันโมโหวิ่งไปหยิบปืนมา บอกพ่อว่า "รำคาญนะไอ้แก่ เด๋วยิงกระบาลแม่ม " ถามยายผมกลับว่าจะทำยังไงกับมันดี ..... ผมนี่คิดถึงเหตุการณ์ตั้งแต่ผมจำความได้ทันที ว่ามันเป็นเช่นนี้เพราะเหตุใด
ขอให้เป็นเรื่องสอนใจสำหรับคนมีครอบครัวครับ มีลืมๆไปบ้างเรื่องมันก็นานมากเอาเท่าที่พอจำความได้
แถมเรื่องยายเนียนผมก็ลืมๆไปบ้าง แต่มีเรื่องนึงผมจำขึ้นใจ บ้านผมติดหนี้ค่าเรียนเยอะ ขายที่ก็ขายไม่ได้ (หลานยายเนียนเขามาเช่าที่นาบ้านผมทำนา ) ขอยืมเงินใครก็ไม่ได้ แม่ผมก็มาบ่นๆ ให้ฟัง ยายเนียนได้ยินแล้วพูดขึ้นมาว่า สงสัยฉันต้องไปยกเลิกที่บนไว้ แม่ผมก็ งง บนอะไร แกบอกว่า บนให้ที่แม่ผมขายไม่ได้ กลัวหลานไม่มีที่ทำนา...