ตอนนี้เรา สามี และลูกสาว อยู่บ้านพ่อแม่เราและมีพี่เราอีก 1 คน แม่และพี่เราทั้งเห่อ ทั้งหลงหลานเอามากๆ จนเราเครียดเลยค่ะ
ลูกสาวเราตอนนี้กำลังหัดเดินอยู่ในช่วงน่ารักสุดๆ(ความรู้สึกของคนเป็นแม่อ่ะนะ) นิสัยร่าเริงมากๆ ซนสุดๆ ไม่ค่อยร้องไห้ ไม่ขี้อ้อน ไม่งอแง หรือบางวันไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้เลย จะได้ยินแต่เสียงหัวเราะ เสียงคุยอ้อแอ้ และเสียงกรี๊ด(เวลาเล่นสนุกมากๆ) แม่กับพี่เราก็ยิ่งหลงรักเข้าไปใหญ่ เพราะถูกใจเหลือเกิน
ทีนี้ปัญหาคือ เวลาลูกเราร้องไห้ทีจะร้องบ้านแทบแตกร้องแทบขาดใจเหมือนโดนทารุณกรรม พอแม่เราได้ยินก็จะรีบวิ่งมาดูและมาต่อว่าเรา ว่าทำร้ายลูก ตีลูกบ้าง ตวาดลูกบ้าง เราก็บอกว่าเราไม่ได้ทำไรเลย แล้วแม่ก็อุ้มลูกหนีเราออกไปเลยเอาไปโอ๋เอง เราจะเอาลูกคืนก็ทำท่าไม่พอใจ ทำเหมือนเราเป็นแค่พี่เลี้ยงลูกเลย เราเสียใจมาก และโกรธเราเป็นอาทิตย์ๆทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน ทุกๆครั้งมักจะเป็นแบบนี้
ยังไม่พอค่ะ ยังโทรไปฟ้องสามีเรา และบอกพี่เราว่าเราทำร้ายลูก ทุกคนก็จะมาว่าเราว่าทำลูกทำไม เราต้องมาอธิบายว่าเราไม่ได้ตีลูก ไม่ได้ตวาดลูก แต่ที่ลูกเราร้องเพราะ ไม่ชอบให้ล้างจมูกบ้าง ไม่ชอบกินนมบ้าง(เราต้องคอยจับป้อนตลอดติดเล่น) ล้มหัวฟาดพื้นบ้าง จับเปลี่ยนแพมเพิร์สบ้าง(ขัดใจตอนกำลังเล่น)ฯลฯ ตลอดเวลา เราเหนื่อยมากๆ เลี้ยงลูกก็เหนื่อยแถมยังต้องมาคอยตอบปัญหาเวลาแม่มาจับผิดอีก
ทีนี้แม่กรอกหูเราทุกวันว่า...
"ถ้าหลานโตขึ้นจะเอาไปนอนที่ห้องด้วยตลอดไม่ต้องนอนกับพ่อกับแม่หรอกเดียวอึดอัด" (แม่เรานอนคนเดียว พ่อเราอยู่รพ.ยาว แต่เรานอนกอดลูกทุกคืนจะให้แยกเราก็ทำใจไม่ได้)
"เด่วสัก 2 ขวบเอามาฝากให้แม่เลี้ยงเลย(แม่เราเป็นครูอนุบาล) ให้เราไปทำงาน" (แต่ใจเราอยากเลี้ยงจนลูกเข้าโรงเรียนตามเกณฑ์ สามีก็ตามใจเรา)
"ต่อไปอยู่กับยายไปตลอดไม่ต้องไปไหนนะ" (เราเคยวางแผนว่าจะย้ายไปเปิดกิจการของตัวเองที่ตจว.)
"ยายรักหนูมากที่สุดในโลกเลย หลานของยายต้องอยู่กับยายนะ" (เหมือนชีวิตนี้ห้ามพาหลานไปไหนแล้ว)
เราได้ยินแล้วเหนื่อยใจจังเลย เราเองอยากจะเลี้ยงลูกอบรมลูก แต่แม่เราก็คอยมาแทรกมาปกป้องออกตัวตลอด เราจะพูดอะไรก็คอยจะขัดแล้วลูกจะเชื่อฟังเรามั้ยเนี้ย เรากลัวลูกเราเสียนิสัยมากเลยเพราะมันมีตัวอย่างอยู่ข้างบ้าน พ่อแม่สอนลูกตายายปกป้องเด็กคนนั้นนิสัยเสียเอาแต่ใจมากๆตวาดแผดเสียงใส่พ่อ แม่ ตา ยายเป็นว่าเล่น เราเห็นแล้วก็กลัว ใจนึงเราก็อยากแยกออกไปอยู่กันเอง อีกใจนึงก็สงสารแม่เพราะพ่อป่วยกระทันหันนอนอยู่รพ.(คาดว่าจะนานตลอดชีวิต)แม่ยังทำใจไม่ได้ ถ้าเราแยกออกไปแม่จะยิ่งเสียใจหนักเข้าไปอีก
เราก็เคยคุยกับแม่เรื่องนี้นะคะ ว่าเวลาเราสอนลูกแล้วอย่าเข้ามาขัด เวลาลูกเราร้องก็ปล่อยๆไปบ้างอย่าตามใจมาก แม่เราก็ไม่สนใจ แถมว่าเราใจดำอีก แน๊ะ! แล้วชอบบังคับให้ลูกเรากินเยอะๆ ลูกเรากินไม่ไหวเราก็ไม่กินก็มาหาว่าเราขี้เกียจป้อน พอป้อนเยอะจนอ้วกก็หาว่าเราไม่ดูว่าลูกเราอิ่มแล้วยังจะจับยัดเข้าไปอีก...งงเลยสิคะ
นี้เป็น 1 ใน 100 เรื่องเลยค่ะเนี้ย ยังมีอีกเยอะ คิดแล้วกลุ้มจริงๆ เห้อออ...ระบายออกมาเยอะแล้ว พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ใครมีคำแนะนำดีๆช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
จะแยกครอบครัวดีรึเปล่าค่ะ เครียดจังเลย
ลูกสาวเราตอนนี้กำลังหัดเดินอยู่ในช่วงน่ารักสุดๆ(ความรู้สึกของคนเป็นแม่อ่ะนะ) นิสัยร่าเริงมากๆ ซนสุดๆ ไม่ค่อยร้องไห้ ไม่ขี้อ้อน ไม่งอแง หรือบางวันไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้เลย จะได้ยินแต่เสียงหัวเราะ เสียงคุยอ้อแอ้ และเสียงกรี๊ด(เวลาเล่นสนุกมากๆ) แม่กับพี่เราก็ยิ่งหลงรักเข้าไปใหญ่ เพราะถูกใจเหลือเกิน
ทีนี้ปัญหาคือ เวลาลูกเราร้องไห้ทีจะร้องบ้านแทบแตกร้องแทบขาดใจเหมือนโดนทารุณกรรม พอแม่เราได้ยินก็จะรีบวิ่งมาดูและมาต่อว่าเรา ว่าทำร้ายลูก ตีลูกบ้าง ตวาดลูกบ้าง เราก็บอกว่าเราไม่ได้ทำไรเลย แล้วแม่ก็อุ้มลูกหนีเราออกไปเลยเอาไปโอ๋เอง เราจะเอาลูกคืนก็ทำท่าไม่พอใจ ทำเหมือนเราเป็นแค่พี่เลี้ยงลูกเลย เราเสียใจมาก และโกรธเราเป็นอาทิตย์ๆทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน ทุกๆครั้งมักจะเป็นแบบนี้
ยังไม่พอค่ะ ยังโทรไปฟ้องสามีเรา และบอกพี่เราว่าเราทำร้ายลูก ทุกคนก็จะมาว่าเราว่าทำลูกทำไม เราต้องมาอธิบายว่าเราไม่ได้ตีลูก ไม่ได้ตวาดลูก แต่ที่ลูกเราร้องเพราะ ไม่ชอบให้ล้างจมูกบ้าง ไม่ชอบกินนมบ้าง(เราต้องคอยจับป้อนตลอดติดเล่น) ล้มหัวฟาดพื้นบ้าง จับเปลี่ยนแพมเพิร์สบ้าง(ขัดใจตอนกำลังเล่น)ฯลฯ ตลอดเวลา เราเหนื่อยมากๆ เลี้ยงลูกก็เหนื่อยแถมยังต้องมาคอยตอบปัญหาเวลาแม่มาจับผิดอีก
ทีนี้แม่กรอกหูเราทุกวันว่า...
"ถ้าหลานโตขึ้นจะเอาไปนอนที่ห้องด้วยตลอดไม่ต้องนอนกับพ่อกับแม่หรอกเดียวอึดอัด" (แม่เรานอนคนเดียว พ่อเราอยู่รพ.ยาว แต่เรานอนกอดลูกทุกคืนจะให้แยกเราก็ทำใจไม่ได้)
"เด่วสัก 2 ขวบเอามาฝากให้แม่เลี้ยงเลย(แม่เราเป็นครูอนุบาล) ให้เราไปทำงาน" (แต่ใจเราอยากเลี้ยงจนลูกเข้าโรงเรียนตามเกณฑ์ สามีก็ตามใจเรา)
"ต่อไปอยู่กับยายไปตลอดไม่ต้องไปไหนนะ" (เราเคยวางแผนว่าจะย้ายไปเปิดกิจการของตัวเองที่ตจว.)
"ยายรักหนูมากที่สุดในโลกเลย หลานของยายต้องอยู่กับยายนะ" (เหมือนชีวิตนี้ห้ามพาหลานไปไหนแล้ว)
เราได้ยินแล้วเหนื่อยใจจังเลย เราเองอยากจะเลี้ยงลูกอบรมลูก แต่แม่เราก็คอยมาแทรกมาปกป้องออกตัวตลอด เราจะพูดอะไรก็คอยจะขัดแล้วลูกจะเชื่อฟังเรามั้ยเนี้ย เรากลัวลูกเราเสียนิสัยมากเลยเพราะมันมีตัวอย่างอยู่ข้างบ้าน พ่อแม่สอนลูกตายายปกป้องเด็กคนนั้นนิสัยเสียเอาแต่ใจมากๆตวาดแผดเสียงใส่พ่อ แม่ ตา ยายเป็นว่าเล่น เราเห็นแล้วก็กลัว ใจนึงเราก็อยากแยกออกไปอยู่กันเอง อีกใจนึงก็สงสารแม่เพราะพ่อป่วยกระทันหันนอนอยู่รพ.(คาดว่าจะนานตลอดชีวิต)แม่ยังทำใจไม่ได้ ถ้าเราแยกออกไปแม่จะยิ่งเสียใจหนักเข้าไปอีก
เราก็เคยคุยกับแม่เรื่องนี้นะคะ ว่าเวลาเราสอนลูกแล้วอย่าเข้ามาขัด เวลาลูกเราร้องก็ปล่อยๆไปบ้างอย่าตามใจมาก แม่เราก็ไม่สนใจ แถมว่าเราใจดำอีก แน๊ะ! แล้วชอบบังคับให้ลูกเรากินเยอะๆ ลูกเรากินไม่ไหวเราก็ไม่กินก็มาหาว่าเราขี้เกียจป้อน พอป้อนเยอะจนอ้วกก็หาว่าเราไม่ดูว่าลูกเราอิ่มแล้วยังจะจับยัดเข้าไปอีก...งงเลยสิคะ
นี้เป็น 1 ใน 100 เรื่องเลยค่ะเนี้ย ยังมีอีกเยอะ คิดแล้วกลุ้มจริงๆ เห้อออ...ระบายออกมาเยอะแล้ว พอแค่นี้ก่อนดีกว่า ใครมีคำแนะนำดีๆช่วยบอกด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ