เราอยากรู้ว่าความรู้สึกแบบบนี้มันใช่ไหมคะ เราจะมาบอกความคิดและความรู้สึกเราตอนนี้นะคะ
-คุณเคยอยากจะหายไปจากโลกนี้รึป่าว
คุณเคยเหนื่อยกับตัวเองไหม...
เราเหนื่อยกับตัวเองมากๆเหนื่อยจนร้องไห้...ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ...ขนาดตัวเราเองยังหาคำตอบไม่ได้เลย ทำไมน่ะ? บอกกับตัวเองว่าแกเอาอะไรมาเหนื่อยแกพยายามเท่าคนอื่นแล้วหรอ แกถึงมีสิทธิ์มาบ่นว่าเหนื่อย บอกตัวเองว่าหุบปากเลิกพูดว่าเหนื่อยได้แล้วแกยังทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่นแกทำดีเท่าเขาเมื่อไหร่ค่อยมาพูด เข้าใจไห.....แต่มันก็เป็นได้แค่คำพูดที่พูดกับตัวเองทุกวันแต่ความรู้สึกเราทำไมมันเหนื่อยกว่าเดิมนะ?ไม่เข้าใจจริงๆ เราควรหยุดคำพูดที่ดูถูกตัวเองหรือควรหยุดทุกๆอย่าง....กอดเราหน่อยได้ไหม เราไม่ไหวจริงๆ ปลอบเราหน่อยได้ไหมอยากจะพูดคำนี้ให้คนอื่นคนรอบข้างฟังแต่ทำไมเราถึงมองไปแล้วไม่เห็นใครเลยล่ะ มันว่างเปล่าไปหมด เราควรทำยังไงเราควรระบายมันออกมาหรือยิ้มแล้วบอกคนอื่นว่าเราโอเคทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น.
ทั้งหมดนี้คือความรู้สึกของเราค่ะเรามักจะเป็นแบบนี้บ่อยๆแต่วันนีเราเจอเรื่องไม่ดีเล็กๆใครฟังอาจจะบอกว่าเราปัญญาอ่อนหรือไร้สาระแต่สำหรับเรามันคือเรื่องที่ทำให้เจ็บใจจริงๆค่ะ แต่เราขอไม่บอกนะคะเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่บ้าน เราไปอ่านอาการของโรคนี้เราเหมือนจะเป็นแค่บางข้อแต่เรื่องฆ่าตัวตายเราคิดค่ะแต่ไม่ทำตอบตรงคือเรากลัวค่ะกลัวเจ็บกลัวที่จะมันเราแค่อยากจะหายไปแบบเงียบๆแค่นั้น ทุกคนว่าเราควรไปหาหมอไหมคะคนจะมองว่าเราบ้าหรือเรียกร้องความสนใจหรือป่าว เราอายุแค่18เอง