เรื่องจริงจากผู้ที่กำลังรักษาโรคซึมเศร้า ตอนก่อนๆอ่านได้ตาม link ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
Depression Diary 1 (เมื่อวันที่ข้าพเจ้าป่วยเป็นโรคซึมเศร้า) https://ppantip.com/topic/37149945/comment1
Depression Diary 2 (หรือจะเป็นเพราะสาเหตุนี้?) https://ppantip.com/topic/37157823
Depression Diary 3 (จุดเปลี่ยน) https://ppantip.com/topic/37157835
Depression Diary 4 (เมื่อซึมเศร้าไม่ซึมซ่าส์เหมือนละคร) https://ppantip.com/topic/37157841
Depression Diary 5 (สวัสดีโรคซึมเศร้า) https://ppantip.com/topic/37157847
Depression Diary (6) เริ่มต้นนับหนึ่ง(มั้ง) https://ppantip.com/topic/37159289
Depression Diary (7) ดาวน์ https://ppantip.com/topic/37161840
Depression Diary (8) ความสับสน https://ppantip.com/topic/37165166
Depression Diary (9) มืดมิด https://ppantip.com/topic/37168092
Depression Diary (10) ว่างเปล่า https://ppantip.com/topic/37190499
ตอนนี้จะมีแค่ที่ pantip และ https://minimore.com/b/Xg6se เท่านั้นนะครับ
Depression Diary (11) บิดเบี้ยว
ครั้งก่อนหมอเปลี่ยนยาต้านเศร้าให้เราอีกครั้ง เพราะดูเหมือนจะไม่ดีขึ้น แต่ความรู้สึกกลับดิ่งลงแบบช้าๆ หมอให้เปลี่ยนไปใช้ยาตัวอื่น ซึ่งเราเคยกินตอนรักษาโรคสมาธิสั้นมาแล้ว หมอกำชับแล้วว่ามันจะเหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และต้องหาตัวยาที่เข้ากับเราให้ได้ เพื่อหยุดความคิดที่ไม่ดีในสมอง ซึ่งใช้ๆไปอาจจะดีขึ้นแต่ก็อาจมีอาการดื้อยาจนต้องเปลี่ยนไปตัวอื่นอีก โชคดีที่เรากลับมากินแล้วไม่มีผลกระทบต่อร่างกายอาจเป็นเพราะเราเคยชินมาแล้ว ช่วงแรกที่กินเราก็มีหลุดหงุดหงิดใส่ลูกบ้าง เช่นลูกอึราดกางเกง เราหงุดหงิดจนต้องไล่ลูกให้ไปอยู่กับน้องสาว หรือ การที่ลูกเรียกเราซ้ำๆ พ่อๆๆๆๆๆ แล้วเราตะคอกกลับใส่เขาว่า อะไร!! เรารู้สึกผิดนะตอนหลังก็เลยเรียกเขามากอด แล้วบอกว่าพ่อขอโทษ ผลจากการกินยาตัวนี้ทำให้เราเหนื่อยมากและง่วงมาก มีเผลอหลับช่วงเย็น ถึงบ้านนี่ทิ้งตัวลงที่นอนเลยนะแทบจะไม่ไหวที่จะทำอะไร ยังดีครอบครัวที่บ้านยังช่วยเราในการเลี้ยงลูก ป้อนข้าว อาบน้ำ สอนการบ้าน เราแทบเลี้ยงลูกเองไม่ได้เลย เสาร์-อาทิตย์ มันเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆลุกไม่ขึ้น อย่างวันศุกร์เราซักผ้าด้วยเครื่องซักผ้าซักตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง 4 ทุ่ม เพราะเผลองีบหลับและที่บ้านไม่ใช่เครื่องซักผ้าแบบอัตโนมัติ เราทำหน้าที่กับลูกได้แค่เพียง พาไปซื้อขนมของเล่น พากินยา เล่านิทาน พาเข้านอน เรารู้สึกแย่นะที่เราทำได้แค่นั้น เราพยายามแล้ว เราคิดว่าทำไดีดีที่สุดเท่านั้น จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าเรารักลูกจริงๆหรือเปล่า สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราพยายามเอาลูกเป็นที่ตั้ง พยายามทำเพื่อเขา แต่ทุกอย่างมันเหมือนว่าเราทำไปเพราะว่ามันเป็นหน้าที่ เราไม่รู้จะเล่นยังไงกับลูก จะพูดยังไงกับลูก บางทีเราก็อิจฉาแฟนที่เข้ากับลูกได้ดีกว่าเรา เรารู้สึกว่าความเป็นพ่อของเราลดลงไปทีละนิดๆ เรายังคิดถึงการฆ่าตัวตายเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ทำ บางทีเราก็คิดว่าตัวเราเองนั้นอยากตายจริงๆหรือเปล่า ก็เลยเดินข้ามถนนที่ทางม้าลาย รถก็เบรคหัวทิ่มแล้วเราก็โดนด่าแล้วก็ได้สติขึ้นมา นั่นคือความคิดของเราในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
แต่!! หมอลืมเปลี่ยนยาก่อนนอนจ้า ผลคือเรามักจะตื่น ตี 3-4 ทุกวัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรางีบหลับระหว่างกลับบ้านหรือเพราะหมอที่อีกโรงพยาบาลเปลี่ยนยาลดไขมัน หรือเป็นที่เพราะตัวยาเอง แต่เราก็บอกหมอไปแล้วครั้งก่อนว่ามีอาการตื่นเร็ว การตื่นเร็วนี่คือตื่นเลยนะ จะหลับต่อก็เหมือนแค่งีบและตื่นต่อทุก 30 นาที หรือนี่อาจเป็นเหตุผลบวกให้เราง่วงในตอนกลางวันก็เป็นได้ ยังไงก็รอถามหมอดีกว่า..
Depression Diary (11) บิดเบี้ยว
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
Depression Diary (11) บิดเบี้ยว
ครั้งก่อนหมอเปลี่ยนยาต้านเศร้าให้เราอีกครั้ง เพราะดูเหมือนจะไม่ดีขึ้น แต่ความรู้สึกกลับดิ่งลงแบบช้าๆ หมอให้เปลี่ยนไปใช้ยาตัวอื่น ซึ่งเราเคยกินตอนรักษาโรคสมาธิสั้นมาแล้ว หมอกำชับแล้วว่ามันจะเหมือนเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง และต้องหาตัวยาที่เข้ากับเราให้ได้ เพื่อหยุดความคิดที่ไม่ดีในสมอง ซึ่งใช้ๆไปอาจจะดีขึ้นแต่ก็อาจมีอาการดื้อยาจนต้องเปลี่ยนไปตัวอื่นอีก โชคดีที่เรากลับมากินแล้วไม่มีผลกระทบต่อร่างกายอาจเป็นเพราะเราเคยชินมาแล้ว ช่วงแรกที่กินเราก็มีหลุดหงุดหงิดใส่ลูกบ้าง เช่นลูกอึราดกางเกง เราหงุดหงิดจนต้องไล่ลูกให้ไปอยู่กับน้องสาว หรือ การที่ลูกเรียกเราซ้ำๆ พ่อๆๆๆๆๆ แล้วเราตะคอกกลับใส่เขาว่า อะไร!! เรารู้สึกผิดนะตอนหลังก็เลยเรียกเขามากอด แล้วบอกว่าพ่อขอโทษ ผลจากการกินยาตัวนี้ทำให้เราเหนื่อยมากและง่วงมาก มีเผลอหลับช่วงเย็น ถึงบ้านนี่ทิ้งตัวลงที่นอนเลยนะแทบจะไม่ไหวที่จะทำอะไร ยังดีครอบครัวที่บ้านยังช่วยเราในการเลี้ยงลูก ป้อนข้าว อาบน้ำ สอนการบ้าน เราแทบเลี้ยงลูกเองไม่ได้เลย เสาร์-อาทิตย์ มันเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆลุกไม่ขึ้น อย่างวันศุกร์เราซักผ้าด้วยเครื่องซักผ้าซักตั้งแต่ 6 โมงเย็นถึง 4 ทุ่ม เพราะเผลองีบหลับและที่บ้านไม่ใช่เครื่องซักผ้าแบบอัตโนมัติ เราทำหน้าที่กับลูกได้แค่เพียง พาไปซื้อขนมของเล่น พากินยา เล่านิทาน พาเข้านอน เรารู้สึกแย่นะที่เราทำได้แค่นั้น เราพยายามแล้ว เราคิดว่าทำไดีดีที่สุดเท่านั้น จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าเรารักลูกจริงๆหรือเปล่า สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเราพยายามเอาลูกเป็นที่ตั้ง พยายามทำเพื่อเขา แต่ทุกอย่างมันเหมือนว่าเราทำไปเพราะว่ามันเป็นหน้าที่ เราไม่รู้จะเล่นยังไงกับลูก จะพูดยังไงกับลูก บางทีเราก็อิจฉาแฟนที่เข้ากับลูกได้ดีกว่าเรา เรารู้สึกว่าความเป็นพ่อของเราลดลงไปทีละนิดๆ เรายังคิดถึงการฆ่าตัวตายเหมือนเดิมแต่ไม่ได้ทำ บางทีเราก็คิดว่าตัวเราเองนั้นอยากตายจริงๆหรือเปล่า ก็เลยเดินข้ามถนนที่ทางม้าลาย รถก็เบรคหัวทิ่มแล้วเราก็โดนด่าแล้วก็ได้สติขึ้นมา นั่นคือความคิดของเราในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
แต่!! หมอลืมเปลี่ยนยาก่อนนอนจ้า ผลคือเรามักจะตื่น ตี 3-4 ทุกวัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรางีบหลับระหว่างกลับบ้านหรือเพราะหมอที่อีกโรงพยาบาลเปลี่ยนยาลดไขมัน หรือเป็นที่เพราะตัวยาเอง แต่เราก็บอกหมอไปแล้วครั้งก่อนว่ามีอาการตื่นเร็ว การตื่นเร็วนี่คือตื่นเลยนะ จะหลับต่อก็เหมือนแค่งีบและตื่นต่อทุก 30 นาที หรือนี่อาจเป็นเหตุผลบวกให้เราง่วงในตอนกลางวันก็เป็นได้ ยังไงก็รอถามหมอดีกว่า..