สวัสดีค่ะ เราพิมไม่ค่อยเก่ง เรียบเรียงภาษาไม่ค่อยดี ถ้าอ่านแล้วงงๆต้องขออภัยมาที่นี้ด้วยนะคะ
เรามีเรื่องทุกข์ใจ แต่ไม่รู้จะปรึกษาใครดี ก่อนหน้านี้เรามีแฟน 1 คน เค้าเป็นคนดี นิสัยดีเลย สุภาพบุรุษ รักเราคนเดียว
แต่ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ ฐานะไม่ค่อยดี แต่เค้าก็ให้เราเท่าที่เค้าจะให้ได้ นะคะ อย่างเช่นดาวโทรศัพท์ให้เราส่งเอง
หรือ ให้ยืมโน๊ตบุ๊ค เวลาไปเที่ยวพี่เค้าก็จะออกให้เราหมดค่ะ ปีหลังมานี้เราย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ ต่างจังหวัด ตอนนั้นอายุ 23 เพิ่งเรียนจบ
ตอนนี้ 24 แล้วค่ะ ตอนเรียนมหาลัย ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตอนนั้นก็มีแม่ และแฟนที่ช่วยเหลือเรา เวลาขาดเหลืออะไร
ตอนอยู่กรุงเทพเรามีเงินเดือน ส่งให้แม่บ้าง เรียนไปด้วยก็ไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ค่ะ มีความสุขกับชีวิต อยากจะไปไหนไปทำอะไรก็ได้ไป
แต่ตอนนี้ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก เวลาอยู่กับแม่ ต้องคุยกับเค้าก่อนว่าจะไปไหน เพราะมีรถยนต์คันเดียว
จากที่เคยอิสระก็ต้องบอกทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหน จะไม่ค่อยยอมให้ไป กลับบ้านดึกก็เป็นห่วง เข้าใจว่าแม่ห่วงแต่เรา
รู้สึกว่ามันไม่ชิน อ้อ ลืมบอกไป เราไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่ อายุ 15 แล้วค่ะ (ตอนนั้นยังมีพ่ออยู่แต่ตอนนี้พ่อเราเสียแล้ว) พอกลับมาอยู่บ้านตอนนี้เลยไม่ชินสักที แม่ชอบว่าแฟนเก่าเราว่าพี่เค้าไม่ได้เรื่อง ไม่ให้เงินใช้ ทั้งๆที่เค้าก็ช่วย เท่าที่ช่วยได้ เวลาย้ายหอกลับบ้าน หรือ เก็บของตอนไปขายของที่ตลาด
ก็มีแต่พี่เค้าที่มาช่วยเรา พอเรากลับมาบ้านก็โดนกดดันหนักหลายๆ เรื่อง อยากให้ไปสอบราชการบ้างล่ะ แฟนไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ
เราไปหาก็บอกว่าดูไม่ดี ไปหาแฟนอาทิตย์นึงก็บอกว่าจะทิ้งแม่ไปอยู่กับผู้ชายหรอ เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ จนตอนนี้ก็เลิกกับพี่เค้าไปแล้วค่ะ
ถ้าเป็นแบบนี้ไปตลอดเรากลัวว่าเราจะไม่เป็นตัวของตัวเอง เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพราะนิสัยแม่เราอยู่ด้วยยาก ใครมาอยู่ด้วยก็หาเรื่องว่าเค้า
จนไม่มีใครทนได้ จึงต้องอยู่โดดเดียวคนเดียว มีแต่ลูก ถึงได้รักและหวงลูกมาก และอีกอย่างนึงที่เราไม่ชอบก็คือ
แม่ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเป็นประจำ ไม่ยอมปล่อยวาง ทั้งๆที่ไม่ได้เดือดร้อนเป็นหนี้เป็นสิน แต่ก็ชอบเปรียบตัวเองกับญาติที่รวยกว่า
เวลามีคนออกรถป้ายแดงก็ไปอิจฉาเค้า ซึ่งเราเป็นคนเรียบง่ายมีแบบไหนก็ใช้แบบนั้น เหมือนแกมีปมอะไรสักอย่างที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน
แกจะมองโลกอย่างผิวเผิน เวลามีใครโพสอวดอะไรก็จะมานอยด์ชีวิตตัวเอง คือ เราอยู่ด้วยแล้วจิตตกจริงๆค่ะ มีเท่าไหร่ก็ไม่พอใจ
มีครั้งนึงได้มรดกยายมา เป็นที่ดินก็ขายเอาไปออกรถ มีเงินก็ใช้จนหมด ไม่เผื่อลงทุนทำกิจการอย่างอื่น หวังกับเงินหน้าร้านที่ขายก็ไม่ค่อยจะดี
ทุนจมตลอด เวลาลูกพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง จนคนอื่นมาพูด เรื่องเดียวกันแต่ฟังเค้า ใช้เงินจนหมดเกลี้ยง แถมเอารถไปรีไฟแนนซ์ ตอนนี้ก็เป็นเราที่
ต้องตามเก็บหนี้ แล้วยังพูดเรื่องรถคันที่ 2 อีก ประมาณว่า น้อยหน้าคนอื่นไม่ได้ แต่ไม่ดูฐานะตัวเองเลย เหนื่อยจริงๆค่ะ เพราะเวลาให้เหตุผลอะไรแล้ว
แม่ก็ไม่ฟัง ไม่เคยฟัง ถ้าเราขัดใจก็จะว่าเราเป็นลูกอกตัญญูอีก ตอนนี้เราอยากทำอะไรที่เราอยากทำ เราอยากสอบทุนไปเรียนเมืองนอก
เวลาอ่านหนังสือ แม่ก็ชอบมากวนให้ทำนู่นทำนี่ตลอดเวลา มาบ่นๆเรื่องคนนู้นคนนี้ ถ้าแอบสอบแล้วไปได้จริงๆ แม่ก็ต้องอยู่โดดเดียวคนเดียว
คิดสงสารตัวเองว่าลูกไม่รัก ลูกทิ้ง ทั้งที่จริงๆ ก็เพื่อความก้าวหน้า รู้สึกลำบากใจมากเลยค่ะ อยู่บ้านก็ไม่มีความสุข จะไปก็สงสารแม่
แม่เอาแต่ใจ อยู่ด้วยแล้วอึดอัดมาก
เรามีเรื่องทุกข์ใจ แต่ไม่รู้จะปรึกษาใครดี ก่อนหน้านี้เรามีแฟน 1 คน เค้าเป็นคนดี นิสัยดีเลย สุภาพบุรุษ รักเราคนเดียว
แต่ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ ฐานะไม่ค่อยดี แต่เค้าก็ให้เราเท่าที่เค้าจะให้ได้ นะคะ อย่างเช่นดาวโทรศัพท์ให้เราส่งเอง
หรือ ให้ยืมโน๊ตบุ๊ค เวลาไปเที่ยวพี่เค้าก็จะออกให้เราหมดค่ะ ปีหลังมานี้เราย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ ต่างจังหวัด ตอนนั้นอายุ 23 เพิ่งเรียนจบ
ตอนนี้ 24 แล้วค่ะ ตอนเรียนมหาลัย ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตอนนั้นก็มีแม่ และแฟนที่ช่วยเหลือเรา เวลาขาดเหลืออะไร
ตอนอยู่กรุงเทพเรามีเงินเดือน ส่งให้แม่บ้าง เรียนไปด้วยก็ไม่เดือดร้อนเท่าไหร่ค่ะ มีความสุขกับชีวิต อยากจะไปไหนไปทำอะไรก็ได้ไป
แต่ตอนนี้ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ชีวิตเราเปลี่ยนไปมาก เวลาอยู่กับแม่ ต้องคุยกับเค้าก่อนว่าจะไปไหน เพราะมีรถยนต์คันเดียว
จากที่เคยอิสระก็ต้องบอกทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหน จะไม่ค่อยยอมให้ไป กลับบ้านดึกก็เป็นห่วง เข้าใจว่าแม่ห่วงแต่เรา
รู้สึกว่ามันไม่ชิน อ้อ ลืมบอกไป เราไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่ อายุ 15 แล้วค่ะ (ตอนนั้นยังมีพ่ออยู่แต่ตอนนี้พ่อเราเสียแล้ว) พอกลับมาอยู่บ้านตอนนี้เลยไม่ชินสักที แม่ชอบว่าแฟนเก่าเราว่าพี่เค้าไม่ได้เรื่อง ไม่ให้เงินใช้ ทั้งๆที่เค้าก็ช่วย เท่าที่ช่วยได้ เวลาย้ายหอกลับบ้าน หรือ เก็บของตอนไปขายของที่ตลาด
ก็มีแต่พี่เค้าที่มาช่วยเรา พอเรากลับมาบ้านก็โดนกดดันหนักหลายๆ เรื่อง อยากให้ไปสอบราชการบ้างล่ะ แฟนไม่ได้เรื่องบ้างล่ะ
เราไปหาก็บอกว่าดูไม่ดี ไปหาแฟนอาทิตย์นึงก็บอกว่าจะทิ้งแม่ไปอยู่กับผู้ชายหรอ เรารู้สึกเหนื่อยมากๆ จนตอนนี้ก็เลิกกับพี่เค้าไปแล้วค่ะ
ถ้าเป็นแบบนี้ไปตลอดเรากลัวว่าเราจะไม่เป็นตัวของตัวเอง เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เพราะนิสัยแม่เราอยู่ด้วยยาก ใครมาอยู่ด้วยก็หาเรื่องว่าเค้า
จนไม่มีใครทนได้ จึงต้องอยู่โดดเดียวคนเดียว มีแต่ลูก ถึงได้รักและหวงลูกมาก และอีกอย่างนึงที่เราไม่ชอบก็คือ
แม่ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเป็นประจำ ไม่ยอมปล่อยวาง ทั้งๆที่ไม่ได้เดือดร้อนเป็นหนี้เป็นสิน แต่ก็ชอบเปรียบตัวเองกับญาติที่รวยกว่า
เวลามีคนออกรถป้ายแดงก็ไปอิจฉาเค้า ซึ่งเราเป็นคนเรียบง่ายมีแบบไหนก็ใช้แบบนั้น เหมือนแกมีปมอะไรสักอย่างที่ไม่เข้าใจเหมือนกัน
แกจะมองโลกอย่างผิวเผิน เวลามีใครโพสอวดอะไรก็จะมานอยด์ชีวิตตัวเอง คือ เราอยู่ด้วยแล้วจิตตกจริงๆค่ะ มีเท่าไหร่ก็ไม่พอใจ
มีครั้งนึงได้มรดกยายมา เป็นที่ดินก็ขายเอาไปออกรถ มีเงินก็ใช้จนหมด ไม่เผื่อลงทุนทำกิจการอย่างอื่น หวังกับเงินหน้าร้านที่ขายก็ไม่ค่อยจะดี
ทุนจมตลอด เวลาลูกพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง จนคนอื่นมาพูด เรื่องเดียวกันแต่ฟังเค้า ใช้เงินจนหมดเกลี้ยง แถมเอารถไปรีไฟแนนซ์ ตอนนี้ก็เป็นเราที่
ต้องตามเก็บหนี้ แล้วยังพูดเรื่องรถคันที่ 2 อีก ประมาณว่า น้อยหน้าคนอื่นไม่ได้ แต่ไม่ดูฐานะตัวเองเลย เหนื่อยจริงๆค่ะ เพราะเวลาให้เหตุผลอะไรแล้ว
แม่ก็ไม่ฟัง ไม่เคยฟัง ถ้าเราขัดใจก็จะว่าเราเป็นลูกอกตัญญูอีก ตอนนี้เราอยากทำอะไรที่เราอยากทำ เราอยากสอบทุนไปเรียนเมืองนอก
เวลาอ่านหนังสือ แม่ก็ชอบมากวนให้ทำนู่นทำนี่ตลอดเวลา มาบ่นๆเรื่องคนนู้นคนนี้ ถ้าแอบสอบแล้วไปได้จริงๆ แม่ก็ต้องอยู่โดดเดียวคนเดียว
คิดสงสารตัวเองว่าลูกไม่รัก ลูกทิ้ง ทั้งที่จริงๆ ก็เพื่อความก้าวหน้า รู้สึกลำบากใจมากเลยค่ะ อยู่บ้านก็ไม่มีความสุข จะไปก็สงสารแม่