จระเข้ มันหลั่งน้ำตาเวลากินเหยื่อ เป็นธรรมชาติเหลือเชื่อ ร้องไห้ไปแล้วกินเหยื่อไป เขาให้ชื่อว่า นั่นคือลีลาเสแสร้งเสียใจ ไม่ผิดกับเธอตรงไหน ในนาทีที่บอกลาฉัน ทำเป็นร่ำไห้ พร่ำบอกเสียดายใจยังรักอยู

๐ วอนรำเพย พี่พร่ำ "ที่รักจ๋า" มองย้อนมาเถิดนะเจ้าอย่าเฝ้าแหนง พี่คว่ำล้ม จมดิน จวนสิ้นแรง ด้วยวิ่งแจ้ง มิแคลงรัก เจ้าสักครา ๐ ทุกคืนพี่ ซบหลับ ลงกับหมอน สวดอ้อนวอน และปลอบใจ ตนไว้ว่า พรุ่ง

ขอบฟ้าอันดามัน(11)...ในกรงทอง               “ข้า...อับดุลวาฮับขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท” เสียงร้อนรนดังขึ้น