ปัจจุบันตอนนี้ผมอายุ 19 ปีหน้าจะ 20  เเล้วเเละผมพึ่งได้รู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าอย่างนักทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตโดยการเก็บตัวอยู่ในบ้านแทบจะไม่เคยออกไปไหนถ้าไม่จำเป็นและเเทบจะไม่มีเพื่อนเลยตอนนี้จะมีก็แค่แฟนผมกับครอบครัวผมเท่านั้นใช้ชีวิตโดยความระเเวงความกลัวทุกสิ่งทุกอย่างบางครั้งผมจะมานั่งระลึกถึงความหลังบางครั้งก็หัวเราะบางครั้งก็ร้องไห้อยู่คนเดียวผมเป็นแบบนี้มาตั้งนานจนบางครั้งผมนั่งพูดกับตัวผมเองว่า เราโรคจิตรึปล่าว ช่วงเเรกๆทีเป็นแบบนั้นผมก็ไม่คิดอะไรจนตอนนี้ชีวิตผมมันพังพินาศทุกอย่างผมทำอะไรไม่ได้สภาพจิตใจเมื่อเวลาผ่านไปมันยิ่งเเย่ลงทุกทีๆผมมีความคิดจะโดดตึกตายมาเเล้วหลายรอบแต่ผมไม่ทำเวลาผมจะทำอะไรหรือใช้ความคิดอะไรซักอย่างมันก็จะเละไม่เป็นท่าพอมานั่งนึกย้อนกลับไปหลายสิบปีก่อนตอนผมยังอนุบาลช่วงทีผมย้ายที่อยู่ใหม่ผมโดนตีอย่างไม่มีเหตุผลตีจนบางครั้งผมเดินไม่ได้หลายวันบางครั้งตีจนผมเลือดเเตกก็ให้ยืนกระต่ายขาเดียวบางวันก็เอาไฟแช็กจุดรนที่คางผมทำแบบนี้ซ้ำๆเรื่อยๆเป็นเวลา 2-3 ปีคนที่ทำไม่ใช่ใครเเต่เป็นตาของผมเองทั้งๆที่เรื่ิองนี้ก็ผ่านมานานเเล้วผมควรจะลืมเเต่ผมไม่เคยลืมเลยซักครั้งเดียวจนมาตอนนี้ผมพื่งมารู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้าอาการค่อนข้างหนักเลยทีเดียวผมอยากจะบอกกับคนที่กำลังจะเป็นแบบผมหรือรู้ตัวว่าจะเป็นอยากเเนะนำให้ออกไปเจอโลกกว้างพบปะสังสรรค์กับคนอื่นแล้วคุณจะรู้ตัวว่าทั้งโลกไม่ได้มีเเค่คุณอยู่คนเดียว.  สำหรับใครที่อ่านถึงตรงนี้เเล้วสงสัยทำไมผมมาเเนะนำแต่ผมไม่ทำละมานั่งกดแป้นพิมโทรศัพท์ทำไมผมอยากจะบอกว่าอาการผมตอนนี้มันเป็นจนถอนตัวไม่ขึ้นเเล้วครับผมลองเเล้วแต่สุดท้ายผมก็เบื่อถอดใจตอนนี้ผมคิดได้เเค่ว่าผมคงต้องไปหาหมอแล้ว    ขอบคุณที่อ่านน้ะครับถ้าอ่านไม่รู้เรื่ิองหรือสับสนก็ขอโทดด้วยครับผมแค่อยากจะระบายความรู้สึกของผมออกมา