สวัสดีค่ะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียนนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะคะ
...เราเพิ่งเลิกกับแฟน ประมาณ 2 อาทิตย์ค่ะ สาเหตุหลักๆที่ได้มาจากคำพูดเขาคือ เขาเบื่อ และเขาหมดรักเราแล้ว เราคบกันมา 6 ปีค่ะ กำลังเข้าสู่ปีที่ 7 เขาก็บอกเลิกเราค่ะ ขอเล่าเหตุการ์ณก่อนหน้านี้นะคะด้วยความที่อยู่กันมานาน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าความใส่ใจที่เขามีให้เรามันน้อยลง เราเองก็เริ่มน้อยใจ เรียกร้องความสนใจจากเขามาเรื่อยๆ จนเขาคิดว่าเราชอบเรียกร้อง เขาเลยขอห่างกับเราเมื่อประมาณกลางปีนี้ค่ะ เรายอมห่างเพราะคิดว่าไกลกันบ้างก้ดี จะได้คิดถึงกัน แต่ในขณะนั้นก็มีผู้หญิงอื่นเข้ามาหาเขา เขาแอบคุยกัน จนเราจับได้ แต่เขาเลือกเราและกลับมาคบกันต่อ เขาบอกเราว่าความผูกพันมันมากกว่าความรักที่มีให้ เรายอมให้อภัยค่ะ เพราะเราผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก เราเคยไม่มีเงิน เราเคยต่อสู้เคียงข้างกันมาตลอด ทำให้ความผูกพันกันเหล่านี้มันดึงกับเราให้อยู่ด้วยกัน พอเรากลับมาคบกันแรกๆยอมรับว่าเราทำใจไม่ได้ที่เขาแอบนอกใจ เราแอบร้องไห้ทุกวัน คิดถึงคำพูดที่เขาคุยกับคนนั้นตลอด บวกกับความที่ว่ากลับมารักกันครั้งนี้เขาไม่ให้เช็คโทรศัพท์ เพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัว เรายิ่งฟุ้งซ่านไปใหญ่ พอผ่านมาไม่นานเราเลยแอบดูคอมเขา เราเห็นเขาคุยกับคนอื่นอีก ในเชิงที่คุยกันเล่นๆ ออกแนวหยอดๆกัน ตอนนนั้นเราสติแตกมาก เราถามเขาว่าเมื่อไหร่จะพอ ทำไมเมื่อก่อนมีเราคนเดียว เธอยังทำได้ เธอยังอยู่กับเราได้ตั้ง6 ปี ทำไมมาตอนนี้ เธอถึงคุยกับคนนั้น คนนี้ไปเรื่อย เขาก็บอกแค่เพื่อนไม่มีอะไร ด้วยความที่เราไม่อยากเสียเขาไปเราเลยยอมทนทุกอย่างเพราะรักเขามากเหลือเกิน เราอยู่บนความหวาดระแวง แต่พอเขาเข้ามากอด มาหอม เราก็ใจอ่อนทุกครั้ง ช่วงหลังๆมาเขาเลยพยายามบอกเราว่าเขาไม่คุยกับใครนะ แต่ยังไม่ให้ดูโทรศัพท์ ผ่านมาสักพัก เขาเริ่มมีสังคมใหม่ สังคมนั้นมันทำให้เขาชอบเที่ยว แต่ไม่ถึงกับติดเหล้า เขาดูเปลี่ยนไปอีก เขาเริ่มไม่ชอบที่เราโทรตาม ทั้งๆที่เราแค่โทร 1 สาย ถ้าไม่รับก็ไม่โทร เขาเริ่มมีความลับ เราเองก็มีมุมที่คาดคั้นเขาบ้าง เช่นนี่เธอทำไมเธอกดไลค์ให้คนนี้บ่อยจัง ทำไมผู้หญิงคนนนี้มาเม้นต์รูปเธอแบบนี้ ทำไมเธอตามไอจีคนนี้อ่ะ เธอมีผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนในไลน์ด้วยหรอ ถ้าเราได้คำตอบเราจะไม่ถามต่อ แต่เขาเหมือนรำคาญและถามเราว่าจะอยากรู้อะไรนักหนา เราเลยตอบไปว่าเราขอใช้สิทธ์คำว่าแฟนบ้างสิ เธอไม่ให้เราเช็คโทรศัพท์ เราก็ไม่เช็ค บางทีเราก็อยากเข้าไปอยู่ในโลกของเธอบ้าง เธอเคยบอกเราเองไม่ใช่หรอว่าเราเป็นคนๆเดียวกันแล้ว...เราเป็นคนคิดมากมาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ แต่เรื่องหึงหวงก่อนหน้าที่ยัวไม่รู้ว่าเขาคุยกับคนอื่นแทบไม่มี พอเขามีคนอื่นความเชื่อใจที่ให้มันยิ่งน้อยลง แต่เราก็เลือกจะประคับประครองกันต่อไป จนมาวันนึงเรากำลังนอนอยู่เขาเข้มากอดและบอกเราว่า เราเลิกกันเถอะ เขาอยากอิสระ เขาอึดอัดที่จะอยู่กับเรา เขายังไม่อยากรับผิดชอบใคร เราดีที่สุดแล้วเองที่ไม่ดี เขาทำผิดกับเรา เราก็เอาแต่ร้องไห้ และถามเขาว่าทำไม ถ้าเธอทำผิดกับฉัน เธอควรทำดีกับฉันเพื่อลบความผิดนั้นไปนะ เขาก็บอกว่าเขาเหนื่อยมาก คบกันมานานมันถึงจุดอิ่มตัว เราเองก็ทั้งเสียใจและน้อยใจ ไม่ยอมกินข้าว ไม่พูดไม่จา ในหัวคิดตลอดว่าเราทำอะไรผิด เราจู้จี้ ขี้บ่น เกินไป หรอ เขาก็บอกว่าไม่ใช่ เขาเองที่นอกใจครั้งนั้น และไม่แปลกใจที่เราจะระแวง เราร้องไห้เหมือนคนเสียสติ เราะว่าชีวิตมีแฟนคนเดียว รักครั้งแรก คือเขา และอีกอย่างก็หมั้นกันแล้ว เตรียมจะแต่งงานกันปีหน้า เขาเคยเป็นผู้ชายซื่อๆ เขารักเรามากเราก็รักเขามาก ตอนสุขก็สุขด้วยกัน ตอนทุกข์ก็ทุกข์ด้วยกัน เราพยายามหาสาเหตุอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยน เงินที่เขาหาได้มากขึ้น หรือ สังคมที่เขากำลังสนุก หรือตัวเราที่ไม่สวยเหมือนก่อนไม่สดใสเหือนเคยเขาเลยอยากออกห่าง...เราน้อยใจเขามากเขาก็บอกอยากจบดีๆนะคะ แต่เราทำใจไม่ได้ เราเลยบอกเธอลองมาเป็นฉันไหมล่ะ ผู้หญิงที่เธอบอกว่าเธอจะรักตลอดไปไม่ว่าวันข้างหน้าฉันจะพิการหรือไม่สวยเหมือนเดิม ผู้หญิงที่เธออยากได้มากและตามจีบอยู่หลายเดือน ผู้หญิงที่เธออยากแต่งงานด้วยจะแต่งกับคนนี้จะเอาคนนี้ เธอทำให้ฉันรักเธอสุดหัวใจ แต่พอเธอเบื่อฉัน เธอก็ผลักไสฉันอย่างไม่ใยดี เวลาเธอป่วยฉันใจแทบขาด คนที่ดูแลเธอทุกๆอย่าง ไม่ว่าเธอจะหิวดึกแค่ไหน ฉันก็หาข้าวมาให้เธอกินตลอด เวลาเธอมีปัญหาอะไร ใครที่อยู่ข้างๆเธอ ไม่ใช่ฉันหรอ เวลาที่เราไม่มีเงิน เราเคยจน ใครที่อยู่กับเธอ...เขาก็เงียบและบอกว่าก็ไม่ได้จะเลิกขาด แต่ลองห่างๆกันไปก่อน สักพัก เราก็คิดในใจห่างกันเพื่ออะไร เพื่อทดลองไปคบกับคนอื่น ไม่ดีปล้วก้กลับมางี้หรอ เราก้ทำตามที่เขาบอกนะคะ ห่างก็ห่าง เราเลยออกมาอยู่คนเดียว โดยที่เขาก็ให้รถและเงินเรามาก้อนนึง เพื่อให้เราอยู่ได้ เราออกมาแบบทรมาณใจมาก ร้องไห้ออกมา มองไปในบ้านที่เราเคยมีความสุข มีหมา 2 ตัว ทำไมเขาต้องมาเปลี่ยนไปแบบนี้ เราออกมาเช่าห้องอยู่ ยอมรับว่าลำบากใจมาก เขายังติดต่อมา บางวันก็โทรมาดีบางวันก็ทะเลาะ แต่เราจะสนิทกับแม่เขามาก แม่เขาไม่อยากให้เลิกกัน เพราะว่าเราดูแลแม่เขาได้ ถ้าวันนไหนแม่เขาโทรมาแล้ว เราไม่รับแม่เขาจะร้องไห้เพราะเป็นห่วงเรา เราเองก็ตัดจากเขาไม่ได้เพราะมันผูกพันไปแล้ว ไม่เคยเผื่อใจกับความรักครั้งนี้ เพราะมั่นใจมาเสมอว่าคนๆนี้ที่เราจะฝากชีวิตด้วย คนๆนี้แหล่ะที่เราจะเลือกเป็นสามี ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าเขาจะดี เขาจะแย่แต่เราเลือกแล้ว เราเทอดทูนความรักมาก จนพอทุกอย่างมันพังเราเลยเสียหลักแทบบ้า เราจิตใจวุ่นวาย ต้องไปไหว้พระ ไปดูดวง ให้ตัวเองสบายใจ แต่คำถามที่ถามหมอดูตลอดคือเขาจะกลับมาไหม เราเหมือนรอเขา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขากลับมายาก คนที่หมดรักแล้ว คนที่กำลังมีสังคมใหม่ คนที่มีทุกๆอย่างโดยที่ไม่มีเราก้ได้ เขาอยูได้...พอเขาโทรมาบอกให้รอนะ ถ้าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน ขอเวลาไปก่อนเรื่อยๆ ตอนนี้เขายังไม่อยากคบใคร อนาคตไม่แน่ แต่ขอให้เรารอ เราไปไหนไม่ได้เพราะเรายึดติดกับอดีตมาก อยากมีรักเดียว คิดถึงตอนมีความสุขด้วยกัน เรากลายเป็นคนไม่สดใส ไม่พูด ใจลอย คิดถึงแต่เขา ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้หล่อ เพราะความไม่หล่อนี่หล่ะ เราถึงคิดว่าเขาจะจริงใจจะรักเราไปตลอด เราเลยถามเขาเห็นความดีของเราบ้างไหม คิดถึงตอนที่เรามีความสุขบ้างไหม เขาก็ตาลอยไม่ตอบอะไร เราก้ถามว่ามีคนอื่นหรือป่าว บอกกันได้นะ ถ้าเขาคนนั้นดี เราจะถอย เพราะดูจากแววตาแล้วเขาดูไม่มีเราในนั้นเลย เขาก็บอกไม่มี เราเสียใจมาก ร้องไห้ทุกวัน พยายามดึงตัวเองออกมาแล้ว แต่ก็ตกหลุมพรางเขาอยู่ดี ไม่อยากเสียใจ ไม่อยากเสียเขาไป แต่ก็อดสงสารใจตัวเองไม่ได้  ความเบื่อหน่ายของผู้ชายน่ากลัวเหลือเกิน จากคนที่รักกันแทบตายวันนี้มองหน้ากันไม่ได้...ปากบอกจะใจแข็ง แต่ปากแข็งมากกว่าใจ ...ขอวิธิผ่านช่วงนี้ไปให้ได้หน่อยค่ะ เหนื่อยเหลือเกิน