เธอ…ไม่เคยมีใจ
ก็รู้…เพียงแต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้น
เพราะในบางเวลา…เธอบอกว่าห่วงใยกัน
และในบางวัน เธอยังบอกคิดถึงกันให้ชื่นใจ

ในบางทีที่ได้เห็นหน้า
เธอยังเคยพูดออกมาอย่างมีความหมาย
เธอเคยบอกให้รู้…ว่าฉันไม่ได้อยู่เดียวดาย
ฉันมีเธออยู่ข้างกาย…และเธอจะไม่ทิ้งกัน

จึงลืม…ว่าเธอไม่เคยมีใจ
จึงคิดไป…ว่าเธอคือคนที่ใช่ในชีวิตฉัน
ลืมห้ามใจ…ไม่ให้รักใคร่ผูกพัน
ลืมนึก…ว่าที่จริงแล้วฉันคือใคร

ลืม…ว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ
เผลอ…คิดว่าตัวเองมีความหมาย
จึงน้อยใจเหลือเกิน…เมื่อเธอห่างเหินไป
จึงเสียใจ…ที่เธอไม่ห่วงฉัน…อย่างที่เธอนั้นควรจะเป็น

แต่ที่แท้…ก็แค่ความจริงที่มีอยู่ตลอดมา
มาปรากฏตรงหน้าให้เห็น
ไม่มีอะไร…ไม่ใช่สิ่งที่มันเคยเป็น
เธอก็ยังเป็นในสิ่งที่เธอเป็นตลอดมา

ฉันเองที่คิดเกินไปไกล
เธอไม่ได้ใจร้าย…หรือหลอกลวงอะไรหรอกหนา
เธอแค่บอกว่าห่วงใย และจะไม่ทิ้งกันไปให้เสียน้ำตา
เธอไม่เคยบอกว่า…รักกัน …ผิดเองที่ฉันไม่เข้าใจ

อยากขอบคุณสำหรับเวลา…และสิ่งดีดี
ความห่วงใยที่เคยมี…จะยังมีความหมาย
ที่เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน…ฉันจะเก็บสิ่งเหล่านั้นไว้ในใจ
เธอ…คือใครคนนั้นสำหรับฉันตลอดไป
…ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไรก็ตาม